“Ik was 21 toen ik overkwam van FC Den Haag, nu ADO”, vertelt de 54-jarige Lankhaar vanuit zijn woonplaats in Alphen aan den Rijn. “Ik kon ook voor twee jaar bijtekenen, maar Racing was net gepromoveerd en ik wilde die stap hogerop zetten. Bij de onderhandelingen waren we er op een kwartier uit en de afstand, het stadion lag op zo’n anderhalf uur rijden, deed ik met plezier.”

“Op sportief vlak viel mijn periode in Mechelen ook best mee. Ik was meteen titularis en in het eerste seizoen verzekerden we ons van het behoud op de slotspeeldag tegen Lokeren. We wonnen met 2-3 en daarna volgde een waanzinnig groot feest met de fans. Met hen had ik trouwens altijd een uitstekende band. Ook in een latere fase van mjin carrière, toen ik bij FC Dordrecht terecht kwam, bleven de supporters me opzoeken. Die steun heb ik altijd enorm gewaardeerd.”

“Dat we in mijn tweede jaar alsnog degradeerden was natuurlijk jammer, maar het veranderde niets aan mijn situatie. Ik ben een gevoelsmens en als ik me ergens goed voel, wil ik er niet zomaar weg. Zo ook in Mechelen. Maar tweede klasse is geen eerste natuurlijk en van zodra je daar terechtkomt, weet je dat het moeilijk wordt om terug te komen als dat niet snel weer lukt.”

“We hebben het echt geprobeerd, maar tevergeefs en toen al merkte je dat de club het financieel moeilijker kreeg. We speelden aanvankelijk nog met heel wat spelers die mee waren gezakt uit eerste klasse. Dat woog op het budget en gaandeweg werd de ploeg minder versterkt. Dan raak je in een vicieuze cirkel. Uiteindelijk bleef ik er zelf vijf jaar alvorens over te stappen naar Lierse, dat wel in de hoogste afdeling speelde. Waarom? Ik was einde contract bij Racing en met Paul van Nuffelen speelde al een ex-Racinger én vriend op Het Lisp, meer was het niet.”

 “Aanvankelijk bleef ik de club nog wel een beetje volgen, maar de laatste jaren is het toch wat minder. Op welk niveau spelen ze nu? In de vijfde afdeling (derde amateur red.)?! (zucht) Enkele jaren geleden ging ik er nog eens kijken in het eigen stadion, maar het deed pijn om te zien wat er van de club geworden is. Al voel ik me nog altijd ‘Racinger’, ik weet niet of het nog haalbaar is voor de club om nog op een degelijk niveau terug te keren. Misschien als er mensen met goede bedoelingen beslissen om er het nodige geld in te pompen.”

“Maar alleen voor de derby’s zou Racing eigenlijk al moeten terugkeren op het hoogste niveau. (lacht) Dat was niet normaal. Zelfs als Nederlander begreep ik de ernst en voelde ik weken vooraf al wat er te gebeuren stond. Zowel uit als thuis was het telkens voetbal op het scherp van de snee. Jammer genoeg heb ik er nooit eentje kunnen winnen. Hopelijk komt er ooit nog een derby, maar ik weet niet of ik het nog zal meemaken.”

“Mijn mooiste herinnering? Meer nog dan de sportieve uitschieters is dat het familiale karakter van de club. Iedereen stond altijd voor je klaar en ook de supporters waren positief ingesteld. Al twijfelden ze natuurlijk ook niet om je de huid vol te schelden als het niet goed was (lacht). Maar hun steun was onvoorwaardelijk. Dat maakte van Racing Mechelen zo’n mooie club.”

“Ikzelf ben nu Technisch Jeugdcoördinator van de jeugdafdeling bij AVV Alphen, een club in de Nederlandse derde klasse. Dat is nog lager dan het niveau van Racing hoor. Ooit hoop ik om trainer te worden en dat kan in principe, want ik heb al de nodige diploma’s. Bij Racing Mechelen? (lacht) Dave De Herdt heb ik nog niet ontmoet, maar wie weet komt het er ooit van. Al weet ik niet of ik er nu nog veel mensen zou kennen. Is Marc Ghys er nog? Dat is pas een clubman. Doe hem alvast veel groeten!”

MORGEN laten we ex-Racinger Kris Slachmuylders aan het woord: “De ontlading na de laatste derbyzege was ongezien in België.”

Lees ook: meer Vlaamse traditieclubs in de kijker