Groen-zwart hart van Cercle-icoon Jules Verriest bloedt: “Zou nu niet in plaats van Thalhammer willen zijn”

De vijfde hoofdtrainer sinds de terugkeer in eerste klasse drieënhalf jaar geleden: zo’n va et vient maakte Verriest in zijn eigen lange carrière bij Cercle Brugge (van 1966 tot 1981, red.) nooit mee. Alleen de illustere Griek Lakis Petropoulos bleef toen slechts enkele maanden. Urbain Braems, Han Grijzenhout en Leo Canjels waren gedurende vele jaren vaste waarden in de trainersstoel. “Kijk, ik was heel gelukkig, toen Monaco enkele jaren geleden besliste om in Cercle Brugge te investeren”, zegt Verriest. “En ik besef heel goed dat zonder Monaco er van Cercle al lang geen sprake meer zou geweest zijn.”

“Maar de eigenheid is sindsdien steeds meer verdwenen. Wat er nu gebeurd is, het ontslag van Yves Vanderhaeghe één dag na zo’n mooie overwinning als die tegen KV Mechelen, dat doet me pijn. Als ik dan reacties uit de voetbalwereld hoor dat de handelswijze van ons bestuur “beschamend” is, dan heb ik het gevoel dat ik ‘mijn Cerkeltje’ moet verdedigen. Zou je geloven dat ik graag eens een ander hoofd op mijn lichaam zou hebben staan als ik door de stad wandel? Prettig is dat niet dezer dagen.”

Verriest is geen man van de controverse. Zijn hele voetballeven lang was respect één van de sleutelwoorden die hem kenmerkten. Respect voor zijn tegenstanders, voor zijn trainers, voor zijn ploegmaats, voor zijn bazen. “Dat er nu een opstand uitbreekt bij onze supporters, is zo ongewoon dat het me eigenlijk allemaal een beetje te veel wordt. Ik hoop uit de grond van mijn Cercle-hart dat de supporters de nieuwe coach een eerlijke kans zullen willen geven, want ik zou nu echt niet in de plaats van Dominik Thalhammer willen zijn. Hij moet Cercle van de degradatie redden, maar hij moet in een heel explosieve sfeer aan die opdracht beginnen. Moeilijk.”

Lees ook: voetbal in 1A