Een kennismaking met Alex Rúnarsson, ‘zoon van’ en nieuwe nummer 1 bij OHL: “Ik blijf ambitieus, anders had ik het foute beroep gekozen”

Van z’n vijfde tot z’n twaalfde woonde en voetbalde Alex Rúnarsson in België. Papa Rúnar Kristinsson speelde toen immers bij Lokeren, dan moet je als familie natuurlijk mee. Het resultaat: hij spreekt Nederlands alsof hij nooit iets anders heeft gekend. “In Denemarken kon ik het onderhouden met een paar Nederlandse ploegmaats, en ik hield ook contact met een paar vrienden hier. Of ik veel Belgische gewoontes heb behouden? Mijn vriendin zou op deze vraag ‘ja’ antwoorden, maar mij valt het minder op. Mijn manier van studeren is bijvoorbeeld wel heel Belgisch.”

Rúnarsson werd door de Engelse topclub Arsenal een jaar bij OHL gestald. Hij was er derde keeper geworden en moest aan speelminuten komen. Van de Premier League naar de Jupiler Pro League, een wereld van verschil. “Als ik hier een heel seizoen op de bank had gezeten, had dat inderdaad een stap achteruit geweest. Zowel hier als in Engeland gaven ze eerlijk toe dat het lastig zou zijn om aan minuten te geraken. Het was duidelijk dat ik ging moeten vechten voor m’n plek, en daardoor voelde ik me niet bedrogen, toen ik ook op de bank begon. Nu start ik, en daar ben ik blij om. Ik blijf ambitieus, anders had ik het foute beroep gekozen.” Sinds de overwinning op Union is Rúnarsson niet meer tussen de palen verdwenen.

En dan te bedenken dat Rúnarsson eigenlijk puur op toeval in doel is beland. “Ik was net zoals mijn papa middenvelder, tot mijn 10 jaar. Maar toen was ik vijf maanden buiten strijd door een operatie aan mijn appendix. Daarna voelde ik me precies zwakker, ik kon minder lopen. Dan ben ik maar in doel gaan staan, ik vond dat wel leuk. Mijn beste kwaliteiten?  Ik ben een goeie aanvallende keeper, zowel met als zonder bal. In het helpen van mijn verdedigers, maar ook in het meevoetballen en 1-tegen-1. Ik kan nog op heel wat vlakken verbeteren, maar die rust uitstralen vind ik heel belangrijk.”

Lees ook: voetbal in 1A