Doelman Tom Muyters (36) uit Veldwezelt (ex-STVV en Zulte Waregem) bergt handschoenen op en opent keepersschool: “Jonge doelmannen fysiek en mentaal klaarstomen”

“Het is een rare tijd om te stoppen”, zegt Muyters die ook nog in actie kwam bij MVV, Jong PSV, VVV Venlo, Excelsior, FC Eindhoven en het Turkse Samsunspor. “Maar zeg me eerlijk, welke voetballer krijgt nog een mooi afscheid? Zelfs als je ergens jarenlang speelde, is dat geen zekerheid. Nadat mijn contract afliep bij Roda, overwoog ik nog even om een laatste avontuur aan te gaan in het buitenland. Maar bij het aflopen van de transferperiode in oktober was er nog steeds niets en daarop besloot ik om er een punt achter te zetten. Al is de beslissing eerder spontaan gevallen, want om eerlijk te zijn geloofde ik er ook niet echt meer in. Als pakweg flankspeler kan een last minute transfer altijd, maar doelmannen worden doorgaans veel vroeger vastgelegd.”

“Corona speelde ook niet in mijn voordeel en dan is er nog mijn leeftijd natuurlijk. Er is een enorme verjonging aan de gang, zeker in de Nederlandse Keukendivisie, en clubs kiezen veel minder voor ervaring. Het draait steeds meer om jongeren die fouten mogen maken, minder kosten dan routiniers en vooral geld kunnen ópbrengen.”

“Het voetbal is enorm veranderd sinds ik debuteerde op mijn zestiende in het eerste van MVV. Zelfs jaren later bij de beloften van PSV werd ik in de kleedkamer nog als te jong aanzien om mijn mond open te doen ten opzichte van de ervaren jongens. Op het einde bij Roda mocht ik al blij zijn dat er iemand in de sportieve staf zat die min of meer mijn leeftijd had.”

“Mijn keuze om te stoppen, was in elk geval geen kwestie van niet meer kunnen. Veel voetballers zijn lichamelijk kapot aan het einde van hun carrière, maar ik kon gerust nog even doorgaan. Dat is tegelijkertijd nog mijn grootste ‘probleem’. Ik voel me nog topfit dus het is vooral aanpassen aan de nieuwe routine. Al sinds mijn zesde zit ik in een stramien van trainingen en wedstrijden. Ik heb te veel om handen om echt van een ‘zwart gat’ te spreken, zo rondde ik dit jaar ook mijn opleiding als binnenhuisarchitect af, maar ik begrijp het wel dat sporters op zoek moeten naar zichzelf nadat ze zijn gestopt.”

“Ik begon te voetballen als linksbuiten bij Veldwezelt waar ook mijn vader trainer was . Hij was niet zo’n grote fan van doelmannen omdat die altijd de schuld krijgen. Het probleem was echter dat ik wat lui was en niet graag liep. (lacht) Aangezien we op dat moment niet echt een doelman hadden, waagde ik toch een poging en sindsdien ben ik altijd keeper gebleven. Van Veldwezelt ging het naar Tongeren en zo naar MVV.”

“Het ging dus al vroeg naar Nederland en daar speelde ik uiteindelijk ook het meest als prof. Hoe dat komt, weet ik niet, maar het is wel een surplus voor mijn ontwikkeling geweest. Toen ik begon, was ik echt een verlegen Belg. In Nederland leer je om je mond open te doen. Nu voel ik me een halve Hollander.” (lacht) “Of ik ergens spijt van heb? Misschien had ik wel meer uit mijn carrière kunnen halen of zou ik bepaalde keuzes niet opnieuw maken, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Het is mooi geweest.”

“Als hoogtepunten in mijn carrière kies ik de debuutwedstrijden bij MVV en in de Eredivisie, de duels tegen Ajax en PSV en de titel in tweede klasse met STVV. Al speelde ik toen niet veel en was de beleving anders, het is wel een mooie herinnering. Ook mijn passage in Turkije bij Samsunspor was sportief een succes. De ploeg stond er slecht voor, maar ik begon met zes clean sheets op rij en was meteen populair. Op de laatste speeldag wisten we ons te verzekeren van het behoud en dat leverde waanzinnige taferelen op. Na het laatste fluitsignaal viel ik op mijn knieën, zonder te beseffen wat me te wachten stond. In enkele minuten tijd stond het veld vol supporters en het duurde uiteindelijk een uur vooraleer ik de kleedkamer bereikte.” (lacht) 

“Maar aan Samsunspor is tegelijkertijd ook een van de grootste dieptepunten gekoppeld. Hoewel me was verzekerd dat alles in orde was op financieel vlak, bleek al snel dat het niet zo was. Ik had voor anderhalf jaar getekend, maar na zes maanden was ik, samen met nog een hoop andere wintertransfers, niet meer welkom.  Uiteindelijk duurde  het daarna nog anderhalf jaar om met de hulp van de FIFA een afkoopsom overeen te komen met de Samsunspor. Zoiets vreet energie.”

“Maar het hoort bij het huidige voetbal. Een profcarrière van twintig jaar kent logischerwijze nog meer ontgoochelingen. Die ervaring wil ik nu gebruiken om jonge doelmannen te begeleiden en te vormen in de keepersschool. Want het vak van een keeper blijft ook de dag van vandaag nog vrij onbekend. Veel trainers weten niet wat ze met een doelman moeten en keeperstrainers moeten op hun beurt veel moeite doen om gehoord te worden.”

“Mijn bedoeling is in eerste instantie om alles kleinschalig te houden en één op één of in kleine groepjes te werken met de focus op kwaliteit. Ik herinner me een keepertrainer bij MVV die mij op de eerste training vroeg wat we zouden gaan doen? Ik was toen elf! Dat kan de bedoeling niet zijn. Daarvoor is een doelman te belangrijk in een geheel. En ook aan het mentale aspect wil ik veel aandacht geven. Als keeper sta je vooral alleen en moet je omgaan met tegenslagen of zelfs gefluit van de eigen fans.  Ik maakte het allemaal mee en daar wil ik jonge doelmannen op voorbereiden.”

“Aangezien mijn gezin in Amsterdam woont, was het opzet om daar de uitvalsbasis te hebben, maar sinds het nieuws rond de school bekend raakte, groeide ook de interesse uit eigen land. Omdat ik zelf nog een huis heb in Kinrooi, overweeg ik ook om in België training te geven. Het is dus eerder een mobiele school en ik ben flexibel, want momenteel niet gebonden aan een club. Of ik open sta om daarvoor te werken? De voetbalwereld is speciaal en als ik ooit de kans krijg om ergens als keeperstrainer aan de slag te gaan bij de juiste club, zal ik dat overwegen.”

https://www.muytersacademy.nl/