“In het seizoen ’75-’76 werd ik door Racing weggeplukt bij Sparta Haacht voor 300.000 frank”, vertelt Caes. “Daar speelde ik als 16-jarige in de eerste ploeg. In Mechelen belandde ik eerst een jaartje bij de UEFA’s, maar op het einde van het seizoen deed ik al mee met de reserven. Het ging dus snel en het daaropvolgende seizoen begon ik bij de A-kern onder Bob Maertens. We speelden in tweede klasse toen en ik kwam terecht in een superploeg met ondermeer Heinz Schönberger, Hans Schöning en Paul Dens.”

“De club was dat jaar net gedegradeerd uit eerste klasse, maar de kern bleef min of meer behouden.  En ik stond daar tussen al die magische spelers, als jonge rechtsbuiten. Onvergetelijk. Al waren het sportief niet onze beste jaren, want we ondernamen veel pogingen om de stap terug te zetten naar eerste klasse, maar zonder succes. En net daarom koos toenmalig voorzitter Frans Meulemans voor een andere aanpak. Hij koos resoluut voor de lokale jeugdproducten. Zo belandden Paul Van Nuffelen, Luc Leys, Ronny Claes, Dirk Pauwels en Patrick Van Kets gaandeweg in de kern. Een formidabele periode, want die kern won elk jaar aan maturiteit en vormde uiteindelijk de basis voor de promotie in 1988. Er stond dat jaar geen enkele buitenlander op het veld. Dat maakte ons ook zo populair, want wij waren nagenoeg allemaal jongens uit de eigen streek en dat sprak de fans aan.”

“Mijn mooiste herinnering? Om te mogen proeven als jongere van wedstrijden tegen Tongeren bijvoorbeeld, een topploeg in die tijd met ondermeer Clijsters en Daerden. En ook het behoud tijdens ons eerste jaar in eerste klasse was memorabel. Dat hebben we harder gevierd dan de promotie een jaar eerder. (lacht) We begonnen het seizoen met één op zestien en nederlagen tegen KV Mechelen, Anderlecht en Club Brugge, maar slaagden er op de slotspeeldag toch in om ons te redden dankzij een 2-3-zege op het veld van Lokeren. Een unieke prestatie.”

“Je moet ook weten: de meesten van ons waren geen profs, maar we speelden er wel tegen. Na die openingsmatch tegen Club Brugge ben ik ’s ochtends gewoon gaan werken. Het was een chaotische periode. En hoewel het op een bepaald moment verkeerd is gelopen met sponsor Pauwels Trafo, deden wij als spelers gewoon verder.“

“Uiteindelijk trok ik na veertien jaar de deur van het Oscar Vankesbeeckstadion achter me dicht. Ik was al begin de dertig en dat was te oud om nog echt prof te worden. Vijf keer trainen per week was niet meer haalbaar en dus verhuisde ik naar Aarschot, toen in derde klasse. Het toeval wil dat ik daarmee nog tegen Racing uitkwam in de Beker van België. En wij wonnen met 2-1! Niet dat ik rancune voelde, maar het is altijd leuk als je je ex-club kan kloppen. Zeker als je daarna nog met je Mechelse vrienden op café gaat.” (lacht)

“Wij, oudspelers uit die periode, zijn nog altijd fier dat we Racing op dat moment voor een stuk mee groot maakten en een van de betere periodes beleefden met de club. Jammer genoeg kregen we daar weinig respect of waardering voor terug. Zelfs een abonnement kon er niet meer af en dat deed toch wat pijn. Net zoals het ook pijn doet om te zien waar de club nu staat.”

“Racing was in mijn jaren een club met naam, faam en standing. Maar nu? Ik ging na mijn carrière nog een paar keer kijken, maar voelde mij een beetje ongemakkelijk. De laatste keer was een derby tegen Leest, dat was in mijn tijd ondenkbaar. En ook toen we na de wedstrijd nog iets gingen drinken, zag ik nog amper een bekend gezicht. Er is de laatste jaren een neerwaartse spiraal ingezet en het zal moeilijk worden om die nog om te keren. Al volg ik het wel nog en merk ik ook dat het nieuwe bestuur zijn uiterste best doet om de club nieuw leven in te blazen. Ik hoop echt dat het hen lukt.”

“Verder heb ik nog weinig met het voetbal. Ik ben met pensioen en zit nu veel meer op de fiets. Onlangs nog met oudploegmaat Patrick Van Kets en dan gaat het uiteraard wel nog over onze tijd bij Racing. Dezelfde anekdotes komen dan boven en we roepen elkaar dingen toe als ‘jij liep toen niet voor mij’ (schatert). Zo gaat dan dan. (stilte) Ik blijf Racing altijd dankbaar voor de kansen die ze me gegeven hebben. Wij hebben dingen gerealiseerd met de club die niemand mogelijk achtte en daar blijf ik trots op.”

MORGEN laten we ex-Racinger Joop Lankhaar aan het woord: “Zelfs als Nederlander begreep ik de ernst van de Mechelse derby’s.”

Lees ook: meer Vlaamse traditieclubs in de kijker