Alessio Carlone (ex-KRC Genk) praat voor het eerst nadat hartaandoening vroegtijdig punt zette achter spelerscarrière: “Ik blijf mijn dromen najagen”

“Eigenlijk was het allemaal puur toeval”, vertelt Carlone. “Voor een wedstrijd zowat een jaar geleden voelde ik een stekende pijn in de borststreek. Na een gesprek met de coach werd ik aan de kant gelaten. Uit onderzoek bleek uiteindelijk dat de pijn afkomstig was van een ontschuldige ontsteking aan mijn ribben, maar tegelijkertijd werd ook littekenweefsel aan mijn hart ontdekt. Ik onderging nog allerlei testen, maar daarvan waren de resultaten prima en dus kon ik bijven voetballen. De dokters konden echter niet bepalen waar het littekenweefsel vandaan kwam en daar werd nog bijkomend onderzoek naar gedaan. De testresultaten zouden zeven maanden op zich laten wachten en kwamen binnen op 3 september.”

Carlone bleek te lijden aan een zeldzame erfelijke hartziekte waarbij er een verhoogd risico is op ritmestoornissen door vervetting en verlittekening van de rechter- en in mindere mate linkerhartkamer. ARVC was de diagnose, het verdict onverbiddelijk. Met onmiddelijke ingang stoppen met voetballen.  “Mijn wereld stortte in, toen de dokter het me vertelde”, zegt Carlone. “Voetbal was mijn grote uitlaatklep en ik moest stoppen op het moment dat ik er het meeste plezier aan beleefde. Tijdens een wedstrijd kon ik alle tegenslagen in mijn leven van me af zetten. Het nieuws kwam totaal onverwacht, want ik voelde me echt goed en had verder geen symptomen of problemen.”

“Het was enorm frustrerend. De beslissing om te stoppen wil je zelf kunnen nemen aan het einde van je carrière. Nu nam iemand ze voor mij en kreeg ik het te horen via de telefoon. Voor alle duidelijkheid. Ik ben de artsen erg dankbaar voor het grondige onderzoek, want wie weet met welke gevolgen ik anders op latere leeftijd was geconfronteerd.”

“Ik was een wrak en er vloeiden heel wat tranen, maar ik kreeg enorm veel steun van vrienden en familie. Ze stonden letterlijk 24 op 24 voor me klaar. Maar gaandeweg moet je natuurlijk ook zelf je weg vinden en dat was voor mij de moeilijkste periode”, aldus nog Carlone. “De coronacrisis kwam op een slecht moment, want je mocht niemand zien en dat maakte alles nog extra lastig. Ook het voetbal op televisie beleefde ik helemaal anders. Bij elk doelpunt in de Premier League kwam ik tot het besef dat ik het zelf nooit zou meemaken.”

“Ik had veel tijd om na te denken en besloot uiteindelijk om mijn dromen te blijven najagen. Ik wil sowieso in het voetbal blijven en dan is trainer worden de meest logische keuze. Van zodra het weer is toegestaan schrijf ik me in voor de cursussen en hoop ik in aanmerking te komen voor een verkort traject. Jeugdtrainer bij Genk? (lacht) Dat zou een mooie eerste stap zijn. Het is niet zoals ik me mijn carrière had voorgesteld, maar ik besef ook maar al te goed dat het altijd erger kan. ”

“Zo kwam het overlijden van Anele eerder deze week ook bij mij hard aan. Toen ik in mijn Genk-tijd aan de voorbereiding deelnam met de A-kern was hij daar ook en hij viel me meteen op als een hele warme persoonlijkheid. Hij ontfermde zich over de jeugd als een vaderfiguur en had een hart van goud. Het maakte hem niet uit wie je was, hij behandelde iedereen met evenveel respect.(stil) Ik ben nu vooral dankbaar dat ik de kans nog krijg om een rol van betekenis te spelen”, besluit Carlone.