Vooral Nina's doorzettingsvermogen én de steun van familie hebben haar naar de absolute wereldtop geleid. Maar turnjuf Lisy Genné van Turnkring Sta Paraat in Hasselt zag het talent vijftien jaar geleden al. Het was zij die de ouders van Nina kon overtuigen om hun 11-jarige dochter naar de topsportschool in Gent te sturen. "We hadden iets heel speciaal afgeleverd, maar met haar talent moést je verder", blikt juf Lisy terug.

"Het is misschien allemaal begonnen bij onze club, maar wij hebben vooral de basis voor Nina gevormd. We zijn slechts een klein schakeltje in de volledige machine waar Nina doorheen de jaren in terecht is gekomen. Maar natuurlijk zijn we fier. Met de hele club hebben we samen haar prestatie gevolgd op tv. Het was bijzonder emotioneel. Mijn band met haar is altijd goed geweest."

"Van toen ze een jaar of 6 was tot haar 10de ongeveer. Ik geef vooral aan lagereschoolkinderen turnles. Nina's lichting was destijds al bijzonder sterk. Ze had nog een groepsgenootje in wie zéker evenveel talent zat. Ze hadden niet enkel dezelfde mooie lichaamsbouw, maar vooral de finesse én sierlijkheid op bijzonder jonge leeftijd."

"Ik herinner me nog goed hoe we aan de ouders van beide meisjes vertelden dat ze het aantal trainingsuren per week moesten verdubbelen. Van vier naar acht uur. Je kwam dan in de regioclub terecht, letterlijk de toppertjes van de streek. Maar dat is vier keer trainen per week, na school. De ouders van dat ander meisje konden dat niet opbrengen, ze zaten met werk en kregen dat niet geregeld. Begrijpelijk. Maar Nina had het geluk dat haar grootouders voor haar klaarstonden. 'Wij zullen haar wel brengen', zeiden ze en dat hebben ze jarenlang gedaan. Het is soms een kwestie van geluk hebben met je omgeving of de omstandigheden. Nina beseft dat héél goed."

"Toen we merkten dat Nina's talent met kop en schouders boven de rest uitstak, zijn we met haar ouders aan tafel gaan zitten. We adviseerden hen Nina naar de topsportschool in Gent te sturen. De hoogste turnopleiding van het land vind je daar. Zij hoorde daar thuis, onze taak zat er als regionale club op. Ik zie haar mama nog aan tafel zitten, vooral met veel twijfel en angst. Je kind van 11 plots op internaat sturen naar de andere kant van het land. Ik heb haar blijkbaar kunnen geruststellen en overtuigen. De papa was meteen overtuigd, en Nina zélf was absoluut niet tegen te houden."

"Niemand heeft haar ooit onder druk gezet. Ze wilde haar droom zelf achterna. Turnster Aagje Vanwalleghem was in die periode haar grote voorbeeld. Zo wilde zij ook worden. Maar we moeten eerlijk zijn: een gewone jeugd heeft ze niet gehad. En topsport is in principe voor geen énkel wezen gezond. Wandelen en een beetje joggen is goed, maar topsport is dat nooit op lange termijn. Maar helemaal niets doen met dit talent was zonde, en dat bewijzen haar prestaties vandaag."

"Je droomt dat stiekem wel, maar wij Limburgers en Belgen waren al enorm fier met het behalen van finaleplaatsen. Eindigen bij de laatste 20, en het toernooi was voor ons geslaagd. De kick in de turnwereld is vooral de oefeningen doen op een manier die nooit eerder werd gedaan. Bepaalde combinaties aan je toestel tot een goed einde kunnen brengen, en énkel jouw naam daar achter kunnen schrijven. Daarin is Nina geslaagd. Puur dankzij haar eigen doorzettingsvermogen. Je moet een sterk karakter hebben in het wereldje dat zeker hard kan zijn. En afgunst is er ook. Zag je die Russische atleten op tv? Die 'spotten' bijna met de Belgische prestatie en vinden dat Nina slechts in één ding goed is, die ongelijke leggers. Je moet die kritiek naast je neerleggen."

"Wat ik haar en ook alle andere kinderen leer, is discipline. Turnen draait om uiterste concentratie én discipline. Ik sta gekend als de 'strenge juffrouw Lisy', maar ben ook rechtvaardig. Turnen is mijn passie, mijn leven. Ik turn al sinds 1957. Mijn broers en zussen deden dat ook. Ik zit er al zo lang in verweven dat ik niet meer zonder kan. Ik ga door tot ik er letterlijk bij neerval. Zelf zwieren op een balk doe ik al lang niet meer, mijn heupen en schouders zijn helemaal versleten. Wandelen, zo probeer ik fit te blijven. En mijn benen krijg ik toch ook nog redelijk hoog getild (lacht)."

"Ik was al fier op mijn tiende plek op het Belgisch kampioenschap ergens in de jaren zestig. Maar wij begonnen pas op ons twaalfde aan turnen, en konden onmogelijk het niveau halen dat vandaag bereikt wordt."

"Turnen is eigenlijk altijd een populaire sport geweest. We hebben één van de grootste sportfederaties van het land. Het gebeurt dat ouders bij ons aankloppen en vragen 'of we hun kleine dat ook kunnen leren zoals op tv'. Maar zo werkt het natuurlijk niet. We zitten vandaag met maar liefst 700 kinderen uit Limburg die bij ons actief zijn. We kunnen wél extra investeringen gebruiken. Een prachtige nieuwe turnzaal die aan alle eisen en voorwaarden voldoet: dat zou prachtig zijn. Het regent er binnen, en de ruimte is te klein, maar de stad doet wel goede dingen voor ons."

"Zeker weten. We hebben momenteel twee meisjes in de club die hetzelfde profiel hebben als Nina had toen zij 10 jaar was. Maar elk turnster heeft haar eigenheid. Nina is nog maar 18 jaar en heeft nog lang niet alles laten zien. Ze heeft nog heel wat groeimarge. Ik kijk er al naar uit om haar hier weer op de club te mogen ontvangen."