"Ontsnapt aan ramp met honderden doden"

Sint-Truiden, ook wel de stad van de drie torens genoemd, zag die dag hoe een van haar speerpunten compleet verwoest werd. De noodlottige dag staat in het geheugen van vele mensen gegrift, niet in het minst in dat van oud-leraar Flor Vanroye en toenmalig intern Theo Hamaekers, die de waanzin van dichtbij meemaakten. We reconstrueren de brand aan de hand van hun verhaal.


"Het was een kille dinsdagochtend", begint toenmalig intern Theo Hamaekers (55), die op dat moment vijftien jaar was. "We zaten rond 08.30 uur in de studiezaal aan Stenaertberg en hadden net de vragen voor ons examen Nederlands gekregen. Plots ontstond er geroezemoes. Vanuit het raam zagen we in de verte een lichtflikkering, maar we hadden er toen geen idee van wat dat was. Tien minuten later moesten we de zaal allemaal verlaten en ons richting de speelplaats begeven. Blijkbaar was er brand uitgebroken in de slaapzalen van het seminarie-internaat. Toen ik aan het gebouw ging kijken, zag ik hoe mijn slaapzaal al helemaal in lichterlaaie stond. We mochten allemaal naar huis gaan, maar omdat ik intern was en in Lanaken woonde, was dat moeilijk. Samen met een vijftal anderen heb ik de bus naar huis genomen. De hele dag hebben we daar via de tv en de radio de ontwikkelingen verder gevolgd."

De brand brak uit in de slaapzalen op de toenmalige derde verdieping. In een mum van tijd verspreidde het vuur zich. Ook toenmalig leraar Latijn Flor Vanroye (76) ontruimde zijn klas. "Daarna ben ik naar de lerarenkamer gerend om mijn tas met lesvoorbereidingen te gaan halen. Onverantwoord, maar op dat moment wist ik niet wat voor een drama zich aan het ontplooien was. Toen ik buitenkwam, dacht ik dat het om een klein brandje ging. We zagen wat rook opstijgen uit het gedeelte van de carré, waar nu de toiletten zijn. Een klein halfuur later stond de volledige carré in brand."


De brandweer had de grootste moeite om de steeds groter wordende vuurhaard onder controle te krijgen. Het korps van Sint-Truiden kreeg onder andere versterking van de korpsen van Tongeren, Hasselt en Luik en ook de civiele bescherming en het leger kwamen helpen. "Het vuur verspreidde zich razendsnel via de houten zolderingen. De leistenen op het dak waren vastgemaakt op een eiken onderdak van zo'n drie centimeter dik, dat bemoeilijkte de bluswerken enorm", weet Vanroye. "Waar er bij een gewone brand een gat in het dak ontstaat, waardoor er geblust kan worden, gebeurde dat hier niet. Het water ketste als het ware gewoon af." Vrijwilligers renden af en aan met schoolboeken, banken en waardevolle spullen die nog uit de vlammenzee gered konden worden. "Maar bijna niemand wist echt waar hij mee bezig was, we liepen rond als kippen zonder kop", zegt Vanroye.


Rond 10.40 uur gebeurde waarvoor gevreesd werd. De vlammen verspreiden zich naar het dak van de aanpalende seminariekerk en de spits van de geliefde abdijtoren. Voor de ogen van de mensenmassa die op de markt toestroomt, stort om 11.35 uur de door vlammen verteerde torenspits in elkaar. Het seminarie-internaat, de seminariekerk met abdijtoren en het klooster van de zusters zijn volledig in puin gelegd. De brandweerkorpsen moeten nog uren nablussen en ook in de dagen nadien blijven ze de site in de gaten houden voor eventuele heropflakkeringen.

"Ieder jaar opnieuw keert de herinnering aan die noodlottige 9 december terug", vertelt Theo Hamaekers. "Een grote troost is het feit dat er geen slachtoffers gevallen zijn, omdat we al op de schoolbanken zaten. Vaak denk ik: wat als die brand 's nachts was uitgebroken? In die tijd waren er hier zo'n 200 internen en sliepen we in houten 'chambretten'. Als die vuurzee zich dan had ontplooid, was er voor ons geen ontkomen aan en had er zich een ramp met honderden doden voltrokken. We zijn die dag eigenlijk door het oog van de naald gekropen."


De oorzaak van de brand werd nooit achterhaald.