Het Sint-Truiden van asielzoekers Gabrielle en Maria: “Hier is zelfs een zwembad voor honden”

“Overdag werken wij in de kinderanimatie van het asielcentrum. We spelen dan met de kinderen in de sporthal. We zetten vaak ook Nederlandse tekenfilmpjes op zodat ze kunnen wennen aan de taal. ’s Avonds gaan we meestal de stad in om onze gedachten te verzetten en wat te wandelen. Vooral de Truiense parken vinden we mooi, vertelt Gabrielle. “Ik ga meestal door het park (Trudobron, nvdr.). Ik vind het leuk om zo veel honden te zien wandelen. Ik was zo verbaasd toen ik voor het eerst het zwembad voor honden zag. Ik vind het geweldig dat een deel van het park voorbehouden is voor honden.”

“Wat me opvalt is dat de Truienaren zo vriendelijk en vrolijk zijn. Soms voel ik me machteloos omdat ik nog maar het eerste niveau Nederlands heb behaald. Als mensen dan een praatje willen maken, versta ik niet alles wat ze zeggen en is het moeilijk voor mij om in het Nederlands te antwoorden”, zegt Maria. “Ik kan niet wachten om meer Nederlands te leren, zodat ik verder kan studeren en zodat ik mensen in de toekomst in hun eigen taal kan antwoorden in plaats van in het Engels. Ik ga soms boodschappen doen in de Aldi en ik zal eerlijk zijn,  als ik aan de kassa kom en moet betalen, dan breekt het angstzweet me uit. Er is een bepaalde kassierster die elke keer mijn tas controleert om zeker te zijn dat ik niets gestolen heb. Ik begrijp het wel. Misschien heeft ze slechte ervaringen gehad in het verleden met andere nationaliteiten, maar het geeft je echt een slecht gevoel want je betaalt alles met je eigen geld, dat je hebt meegebracht uit je eigen land.”

“Tijdens mijn wandelingen door Sint-Truiden heb ik minstens al vier verzorgingstehuizen voor de ouderen gezien. Die geven me een dubbel gevoel”, vertelt Gabrielle. “Op het eerste gezicht lijken die plaatsen aangepast voor de ouderen, mooie gebouwen, goede verzorging, maar misschien hebben de mensen die daar wonen toch ook nog wat anders nodig dan dat, zoals bijvoorbeeld, dicht bij hun familie zijn, verjaardagen thuis vieren, iemand hebben om een babbeltje mee te doen, misschien kleine aanpassingen van de routine van de ouderen zou hun fysieke en mentale gezondheid kunnen verbeteren.”

Als ik zin heb in dessert is er voor mij geen betere plaats dan Bakkerij Vangrootloon om iets zoets te kopen. Ik moet zeggen dat het ‘patéke’ hier van een zeer hoge kwaliteit is. Op dag één proefde ik al van de Belgische wafels en ze zijn gewoon heerlijk. We hebben trouwens een nieuwe traditie ontwikkeld op zaterdagavond. Dan halen we frietjes en van die ‘lange’ hamburgers aan Frituur 't Park. Ongelofelijk lekker. We eten die op in het park en praten over het leven. Ik kijk ook graag naar de mensen die hun honden uitlaten en dan bedenk ik me dat Belgen niet beseffen hoeveel geluk ze hebben dat ze hier geboren zijn. Wat ook absoluut surrealistisch is, is hoe veilig het is om over straat te wandelen zonder dat je verwacht dat er je iets slecht zal overkomen. Dat kan absoluut niet in El Salvador”, weet Maria.

“Het is indrukwekkend hoe goed het openbaar vervoer georganiseerd is”, vertelt Gabrielle enthousiast. “Je kan je dagen perfect op voorhand plannen. Je kan op verschillende manieren betalen voor je ticket (cash, GSM, kaart). Alles is aangepast voor ouderen, buggy’s, mensen met een handicap. De chauffeurs zijn vriendelijk en respecteren de verkeersregels. En wat nog belangrijker is voor mij, is dat je je veilig voelt als je het openbaar vervoer neemt. Je leven is niet in gevaar. Je kan je gsm gebruiken zonder te moeten vrezen dat iemand ‘m zal stelen of je zal doden omdat je ‘m niet wil afgeven. Het viel me op dat mensen de fiets gebruiken als een middel om zich te verplaatsen, wat goed is voor het milieu en de gezondheid.”

“Carnaval was een van de eerste activiteiten in de stad toen ik hier pas kwam wonen. Het leukste vond ik de stoet, met allemaal verklede mensen. Ik ving snoepjes, wafels en appels. Toen merkte ik voor het eerst dat er mensen waren die vreemd naar me keken, me misschien zelfs wantrouwden. Misschien hadden deze mensen in het verleden geen goede ervaringen met buitenlanders of misschien zijn ze ’t niet eens met de overheid dat ze mensen zoals ik en mijn gezin binnenlaten. Maar het was toch eerder een minderheid van de mensen die me aanstaarde. Ik bedacht me dat mensen in dit land niet beseffen hoeveel geluk ze hebben om hier geboren te zijn, in een land met weinig geweld, waar kinderen in het park kunnen spelen, waar je veel kansen hebt om te studeren, te werken, waar de mensenrechten gerespecteerd worden. Als de mensen zouden zien hoe het is om in een ontwikkelingsland te leven, waar je elke dag moet proberen te overleven, dan zouden ze misschien begrijpen waarom we naar hier gekomen zijn”, besluit Maria.