“Iedereen mag mijn medaille eens kussen”: Special Olympics-vedette Lieven Mels wint zijn koers

Lieven Mels is al aan zijn 23ste Special Olympics toe. In het wielrennen is hij al jaren één van de absolute favorieten. Maar ook op de Europese Spelen mocht hij al meermaals juichen: in 2011 en 2014 pakte hij er een gouden medaille. En de wielrenner uit Sint-Gillis-Waas was dan ook niet van plan om de winst in zijn regio, tijdens zijn Special Olympics, uit handen te geven.

Maar Lieven Mels speelt graag met het publiek, zo leek het wel donderdagmiddag. In de eerste van vier ronden in de Clementwijk liet hij twee concurrenten een kwart minuut wegrijden. Pas bij het begin van de laatste ronde sloot hij vooraan weer aan. Maar aan de finish had hij, de grote vedette, alle tijd om zijn zege te vieren. Hij was zo enthousiast dat hij na de streep aan het slippen ging en maar op het nippertje een valpartij kon vermijden, al bleef hij er ontzettend cool bij.

Familie en fans vlogen hem om de hals. Net als Tom Boonen in zijn gloriejaren maakte Lieven Mels duidelijk dat hij aan de meet bijna niet te kloppen is. “Ik wist dat ik de grote favoriet was. Maar ik had geen zenuwen aan de start, nooit eigenlijk. Ik wist zo goed als zeker dat ik ging winnen. Ik doe alles voor goud! Maar als ik straks mijn medaille krijg, mag iedereen die eens vasthouden. Of kussen!”, lacht hij.

Dat Lieven een aardig stukje kan fietsen, is het gevolg van vastberadenheid en volharding. “Ik train drie à vier keer per week, samen met mijn coach Gunther. En ook zwemmen en badminton doe ik graag. Maar op nummer 1 staat wielrennen. Mijn favorieten? Johan Museeuw, Tom Boonen en Thomas De Gendt. En Jolien D’Hoore, niet te vergeten. In de winter heb ik nog met haar mogen trainen, op de baan van het Vlaams Wielercentrum Eddy Merckx in Gent. Geweldig!”

Lieven Mels is natuurlijk niet de enige winnaar in het wielrennen tijdens deze Special Olympics. Er staan heel wat verschillende wielerdisciplines op het programma deze drie dagen, in het koersdorp in de Clementwijk in Sint-Niklaas. En voor het publiek is iederéén een winnaar. Of zoals een familielid van een deelnemer het verwoordde: “Het is zo ontroerend en schitterend dat al deze mensen met een beperking gedurende drie dagen eens volop in de schijnwerpers staan. Zij verdienen dat zo hard. Het gaat nu echt eens om hen. Iedereen neemt foto’s van hen, het zijn zij die deze keer het applaus krijgen. Dat doet hen zoveel deugd. Het hele jaar door krijgen ze aandacht om andere, vaak minder leuke redenen, omdat de meesten zorg nodig hebben. Dat voelen zij ook. Daarom is het zo mooi dat het tijdens de Special Olympics eens helemaal anders is. Iedereen kijkt naar hén. Zij worden gevierd. En daar genieten ze een heel jaar lang van.”