De Vredegerechtstraat, Kernemelkbeekstraat, de Vogelzang, Netbos. Het is maar een greep uit de ‘secteurs’ die op het programma staan. Ik ben opgegroeid in het Waasland en dacht de streek te kennen, maar ze zijn me volslagen onbekend. Sporthal De Klavers in Belsele is het startpunt van de rit die 25, 60, 90 of 125 kilometer lang is. Al snel rij je in het groen. Sint-Niklaas mag dan een grijze stad zijn, de rand is mooi... en heeft ook verdomd zware stroken. De Beeldstraat krijgt terecht vier sterren van de parcoursbouwers. Het zware verkeer dat onze streek rijk is, heeft hier zijn gang al kunnen gaan. Toch al even duwen, ook door de Sint-Jacobsdreef, in het bosrijke gebied rond Recreatiedomein De Ster.

Voor je Heerweg naar Kemzeke inrijdt, even aandacht voor het bizarre verkeerseilandje op het kruispunt. Normaal staan hier twee twistkapelletjes, legendarisch in de streek rond Sint-Gillis-Waas en Stekene. In de negentiende eeuw stond er één kapel op de plek, net de grens tussen Sint-Pauwels en Kemzeke. Al snel rees er discussie tussen de gemeentes wie de geldoffers zou krijgen. Omdat de inwoners toen nog vromer waren dan de paus en blijkbaar hun halve maandloon kwamen deponeren, bleef een compromis uit. Resultaat: elk zijn kapel. Resultaat in 2019: nul kapelletjes omdat beschonken bestuurders iets te snel de bocht namen. Gemeentewerkers gaan ze al even heropbouwen, maar u weet hoe dat gaat...

Intussen belanden we in Moerbeke, waar volgens de organisatoren dé test van de rit op ons wacht: het Netbos. Of het beter klinkt dan Tranchée de Wallers-Arenberg laten we in het midden, maar de bossen rond de Moervaart zijn leuk fiets- en wandelgebied. Onterecht onbekend, al hebben ze er iets verderop wel een recreatiedomein rond gebouwd. De vijfsterrenstrook ligt er beter bij dan verwacht, maar is vooral lang en wanneer je denkt dat je er vanaf bent volgt er nog een hoopje stenen, die 40 jaar geleden haastig in het rond zijn gestrooid. Gelukkig ligt langs de meeste kasseiwegen een strookje asfalt of beton. Voor de zwakke zielen vinden wij, zeker omdat je je niet moet sparen voor eventuele beklimmingen. Of je moest enkele bruggen meetellen.

‘Welkom op Daknam’, staat er te lezen ongeveer halverwege onze 125 kilometer. Het stadion van onze kersverse tweedeklasser - 1B, maar het blijft tweede klasse - ligt er mistroostig bij. Toch stoppen we even. Op de parking staan drie auto’s, ik vraag me af van wie. Een man loopt naar zijn wagen met een plastic zakje. Een truitje om thuis te verbranden? Op te hangen? Voor we hem kunnen aanspreken rijdt hij al weg. Misschien ook niet erg, gefrustreerde supporters laat je beter gerust.

Opgelet: vallend ijs. We knipperen even met de ogen. In de Vogelzangstraat in Lokeren, waar de kasseien de tand des tijds niet echt doorstaan hebben, staat een bord dat 365 dagen per jaar waarschuwt voor vallend bevroren water. De kleine lettertjes hebben het over ijsvorming op de vele windmolens langs de E17. Die kunnen tijdens het draaien naar beneden komen. Allemaal goed en wel, maar wat hoor je dan te doen? Versnellen? Vertragen? Rechtsomkeer maken? Volstrekt nutteloos dus. We rijden toch iets harder, je weet maar nooit, dertien graden of niet. Karma als even later onze band sissend plat loopt, op gaaf asfalt dan nog. Zeven keer krijgen we de vraag “edde uw gerief bij?”. Uiteindelijk helpt een fietsenmaker me verder. Een leerkracht met een uit de hand gelopen hobby zo blijkt. Waaslanders zijn lieve mensen.

Chanel nummer 5 walmt onze neusgaten binnen als we een groepje wandelende vrouwen inhalen, de huizen en auto’s op de opritten zullen we nooit kunnen betalen. Waasmunster, het Brasschaat van het Waasland. Een hoog vivons heureux, vivons cachés-gehalte hier en ze houden blijkbaar ook van kasseien, wellicht om ongenode automobilisten te ontmoedigen hun veringen op de proef te stellen. Blijft wel leuk: een wandeling of fietstochten in de Waasmunsterse bossen waarbij je gokt hoeveel een huis kost of wie erin woont. Onze benen beginnen stilaan te prikken, zeker na een of andere oplopende onverharde weg langs de snelweg. Onze tip als ook jouw lichaam stilaan dienst weigert: verlaat het parcours in Waasmunster even om in Den Herberg in deelgemeente Sint-Anna een trappist te drinken. De uitbater heeft ze alle twaalf.

We zijn stilaan uitgedokkerd als we de plaatsnaam ‘Belsele’ opnieuw zien staan. De cirkel is rond. Onze tocht door het Waasland had veel meer te bieden dan we vooraf vermoeden. De streek is groen, er zijn veel ‘boerenwegels’ om te fietsen of wandelen, en er zijn meer dan genoeg cafés om dorst en honger te stillen.

Meer info op de Facebookpagina ‘De Wase Keikop’