Dag Allemaal ontmoet Eline in een hip kantorencomplex in Antwerpen vanwaaruit ze Odette Lunettes runt. "En zeggen dat ik drie jaar geleden nog alles van aan mijn keukentafel regelde", zegt ze. "Of thuis bij mijn vennoot Bob, (die toen nog haar liefdespartner was, nvdr). Heel fijn, maar Odette Lunettes is blijven groeien en dan is het wel nodig om op zoek te gaan naar een vaste locatie."

Je hebt een mooie plek gevonden.

Bob en ik beseften dat we een kantoor moesten huren. Want vroeger spraken we dikwijls af in hippe ­koffiebars. En al die chai latte’s en icecoffees deden de rekening snel oplopen. Dat was niet vol te houden. Bovendien hebben we nu twee mensen vast in dienst en vier stagiairs. Met ons tweetjes kregen we het niet meer gebolwerkt.

’t Gaat jou af, zo de baas spelen? 

Ik kan wel goed delegeren, vind ik. Maar ’t is verdomd moeilijk om dat op de juiste manier te doen. Zeker in een klein team, want dan moet iedereen hard werken, flexibel zijn en vooral veel verschillende dingen kunnen. 

Het is geweten dat jij niet de meest rustige natuur bent. 

Toch lukt het me om mijn eisen en verlangens enigszins rustig over te brengen. Maar ik moet leren dat niet iedereen dezelfde drive kan hebben als ik, de zaakvoerder. Ik kan soms briesen wat er nog allemaal moet gebeuren en liefst vandaag nog. Dan zie ik onze werknemers kijken: ‘Euh, we gaan dat morgen doen.’ En ze hebben gelijk, natuurlijk. Maar het duurt meestal even eer dat besef doordringt. Daarnaast ondervind ik hoe moeilijk het is om mensen gemotiveerd te houden.