‘Temptation’-Chiara ondergaat borstvergroting: “Ik móest dit gewoon doen”

“Ik worstelde er echt al lang mee dat ik zulke kleine borsten had”, zegt Chiara in het weekblad. “Dat begon mijn zelfvertrouwen te ondermijnen. Ik wilde zelfs niet dat m’n vriendje van het moment mij naakt zag. Zo beschaamd was ik.”

... daar is niets mis mee, vind ik. Ik had een probleem, en via een operatie kon dat opgelost worden. Heel simpel. En heel vlug. Die ingreep duurde slechts drie kwartier.

Toen ik eenmaal beslist had dat ik onder het mes zou gaan, ben ik bij verschillende artsen in België en Nederland op consultatie geweest. Naast de tarieven die steevast schommelen tussen de 3.000 en 4.000 euro, had ik bij geen enkele van die chirurgen een goed gevoel. Ik kreeg zoveel verschillende dingen te horen, waardoor ik begon te twijfelen. En dat kan niet de bedoeling zijn als je zoveel geld op tafel legt.

Precies. Bij heel wat klinieken hier is het trouwens ook zo dat ze je, amper twee uur na de operatie, naar huis sturen. En dat zag ik echt niet zitten. Het gaat tenslotte toch om iets heel ingrijpends, niet? Daar moet je van kunnen bekomen.

Ja. ik heb uiteindelijk gekozen voor iMed Istanbul, nadat ik in Nederland bij een afgevaardigde van die kliniek op consultatie ben gegaan. Zij bleken met 2.650 euro niet alleen een stuk goedkoper, de manier waarop ze met hun patiënten omgaan sprak me ook veel meer aan. In die prijs zit de operatie zelf, het vervoer naar de luchthaven, een luxesuite met ontbijt recht tegenover de kliniek, medicatie, verzorging en controleonderzoeken. En ze sturen ook een begeleider mee, die je helpt als je vragen hebt. Enkel mijn vliegtickets moest ik nog apart betalen.

Ik was zenuwachtig. Maar hij stelde me meteen gerust. Hij legde me alles stap voor stap uit, en vertelde duidelijk hóe ze mijn borsten zouden opereren. Hij is na de ingreep komen checken of ik oké was en later heeft hij me uitgelegd hoe de verzorging moest gebeuren. Ik ben die man zo dankbaar! Want ik zeg het: ik voel me eindelijk zelfverzekerd.

Oh nee, daar ben ik resoluut in. Ik voelde me enkel onzeker over mijn borsten, en dat is nu voorbij. Ik hoef geen opgepompt achterwerk of wat dan ook. En waarom ik daar zo open ben? ik heb de indruk dat het nog vaak een taboe is. Ik snap niet waarom. Ik voel me gelukkig nu, en daarom wil ik er graag over vertellen. Ik ben de voorbije tien jaar van mijn leven nooit écht zorgeloos gelukkig geweest. Waarom zou ik ongelukkig moeten zijn over iets dat je kan verhelpen?

En dat snap ik. Puur objectief was dit niet nodig. Maar gevoelsmatig had ik er wél behoefte aan. Ik voelde me simpelweg niet goed in m’n vel met de borsten die ik had. Ik wil zeker niet zeggen dat iedereen zich zomaar moet laten opereren, helemaal niet. Maar ik vind dat het een optie mag zijn als je jezelf niet oké voelt. En dat laatste was dus het geval bij mij.

Zij waren er aanvankelijk tegen. Papa zei: ‘Ge zijt mijn kleine meisje, ge zijt mooi zoals ge zijt.’ En mama maakte zich zorgen dat er iets zou misgaan tijdens de operatie. Ik begreep hen wel, maar ik móest dit doen. Voor mezelf. Mama is meegegaan naar Istanbul en heeft me heel erg gesteund. Zo lief!