RECENSIE. ‘Somebody Somewhere’: “Niet om van te schaterlachen, wel om van te glimlachen”

Bridget Everett is een 49-jarige comédienne die u vooral kunt kennen van de comedyreeks ‘Inside Amy Schumer’ en die ervoor bekendstaat een behoorlijke orkaan op de bühne te zijn. Dat komt ervan, Kansas als heimat te hebben. En dus besloot Everett een reeks aan haar bestaan en ontstaan te wijden. Eén die gaat over familie, vriendschap, verslaving, verlies, maar ook over thuishoren en een eigen stemgeluid vinden één keer de veertig voorbij.

We volgen Sam (Bridget Everett), die na het overlijden van haar lievelingszus een soort midlifecrisis doormaakt en terug naar haar geboortedorp keert om tijd door te brengen met haar niet al te stabiele ouders en haar andere zus met wie ze allesbehalve een goeie band heeft. Terwijl ze haar leven uit de modder trekt, komt ze in contact met een oude klasgenoot Joel. Hij organiseert koorrepetities in een lokale kerk, maar in realiteit biedt hij stiekem een schuilplaats aan alle buitenbeentjes uit de streek aan, die door de gelovige goegemeente verketterd worden. Tijdens deze bijeenkomsten vinden de leden een veilige plek waar ze voluit depressief, homoseksueel, transgender, ongetrouwd en kinderloos kunnen zijn en zo herontdekt Sam haar liefde voor zang, iets wat uiteindelijk haar redding wordt.

De reeks draait om een groepje excentriekelingen op het platteland die op komische wijze in aanraking komt met de couleur locale en dus begeeft de reeks zich al snel op ‘Schitt’s Creek’-terrein. Al is het acteerwerk niet uitvergroot genoeg om de schoenen van deze met prijzen overladen succesreeks te vullen. Ook al delen ze een gelijkaardig openingsdeuntje met een tuba in de hoofdrol. Doordat muziek en thema’s als sociale aanvaarding en opboksen tegen vooroordelen hier centraal staan, doet de reeks eveneens denken aan ‘Glee’, maar dan minus de tienerhormonen. ‘Somebody Somewhere’ is eerder een traag kokende zoektocht, dat z’n komische en dramatische elementen terughoudend invult, maar daarom -op het eind- niet minder effectief. Al moet men wel tot het einde doorzetten.

Wat volhouders uiteindelijk zullen meenemen is dat er geen plek is zoals thuis en dat de reeks tussen de spleten door vooral veel hints draagt naar ‘The Wizard of Oz’, een verhaal dat eveneens vertrekt vanuit Kansas. Joel die schuilt voor een tornado en z’n weggelopen schoothondje achterna rent, is daar een vrij letterlijke knipoog naar. Maar onder het oppervlak leert men eigenlijk dat men niet de bekrompenheid van het platteland moet ontvluchten in de hoop zichzelf te kunnen zijn, maar dat men soms de eigen bekrompenheid aan de kant moet zetten om oude bekenden in een ander licht te zien en daardoor dichter bij huis te groeien. Uiteindelijk moest Dorothy Kansas niet verlaten om over de regenboog te reizen, ze deed dat in haar droom, vanuit haar eigen bed, met hondje Toto en de mensen die van haar houden aan haar zijde. ‘Somebody Somewhere’ is dat geruststellende nachtzoentje dat u in een week aangevoerd door ‘Blue Monday’, de meest deprimerende dag van het jaar, dus meer dan goed kunt gebruiken.

‘Somebody Somewhere’ krijgt elke maandag een nieuwe aflevering op Streamz. 

Tijd over? Je leest al onze recensies in de Kijkgids. 

RECENSIE. ‘Billie vs Benjamin’: “Mogelijk het meest oprechte liefdesverhaal dat u dit jaar op tv zal zien”

RECENSIE. ‘The Righteous Gemstones 2’: “Goddelijk geestig”

RECENSIE. ‘Peacemaker’: “‘Absurd’ en ‘debiel’ stonden bovenaan de briefing”