RECENSIE. ‘Schmigadoon!’: “Net als de titel blijft ook de inhoud niet lang hangen”

Melissa en Josh zijn twee succesvolle dokters uit New York wiens relatie op de greppel afstevent. In een poging om het roer om te gooien beslissen ze de rugzak te pakken en op wandeltherapie te gaan. Want: geen betere pleister op een relationele wonde dan een veelvoud van 10.000 stappen. Voor ze er erg in hebben wandelt het duo een brug over en belanden ze in een tweedimensionaal decor volgepropt met rondzwierende rokken en zeemzoete zangstonden. Melissa, die van musicals houdt, denkt aanvankelijk dat het een toeristenattractie is. Josh, die musicals haat, kan niet snel genoeg rechtsomkeer maken. Maar daar wringt het wandelschoentje: de twee kunnen niet terug. Niet voordat ze de ware liefde hebben gevonden. Bij elkaar of in Schmigadoon.

Bekijk hier de trailer van ‘Schmigadoon’

Schmiga-wat?! De titel en het concept zijn een rechtstreekse parodie op de Broadway-musical ‘Brigadoon’ uit 1947, waarbij twee Amerikaanse toeristen een mysterieus Schots dorpje tegenkomen dat slechts één dag in de 100 jaar verschijnt. Stort daar een container vol met andere musicalplots over en je hebt ‘Schmigadoon!’. De reeks verwijst naar zowat alle mogelijke musicalhoogtepunten uit midden vorige eeuw en deinst er niet voor terug ze letterlijk te benoemen. Als wandelende musicalencyclopedie trekt Melissa luidop parallellen naar bijvoorbeeld ‘Carousel’, ‘Oklahoma!’ en ‘The Sound Of Music’. Al kan Josh’ beschrijving van het dorpje Schmigadoon -“Alsof ‘The Walking Dead’ eveneens ‘Glee’ zouden zijn”- ons het meest bekoren.

Een misbaksel is ‘Schmigadoon!’ niet. De acteurs zijn top (hallo, Jane Krakowski!), de muzikale tussenkomsten idem dito en visueel is het een kleurrijke mengeling van ‘Charlie and the Chocolate Factory’ en een Wes Anderson suikerroes. Er zijn komische verwijzingen naar stereotypen en voormalige controverses in musicalland zoals homoseksualiteit, de vaak te witte casting en de eenzijdige vrouwelijke rollen om er maar een paar te noemen. Elke muscialfan zal wel kunnen gniffelen bij zo veel inteelthumor. Maar het is in de boodschap dat deze liefdesbrief aan het genre tekortschiet. De rode draad, of zullen we zeggen de gele klinkerweg, is karig bezaaid en daardoor dendert er na de tweede aflevering veel voorbij zonder dat we nog echt bij de les zijn.

“We vonden onze weg uit Ikea, dus we geraken hier ook wel uit”, relativeert de hoofdcast op een gegeven moment hun liefdesqueeste. En daar had het op de duur wel van weg: we werden binnengetrokken door kleurrijke meubels en enthousiaste medewerkers maar na een uur doelloos rondslenteren, stevende onze stappenteller én ons frustratieniveau af op rood en konden we niet snel genoeg de Weense wals inzetten richting uitgang.

‘Schmigadoon’ krijgt elke vrijdag een nieuwe aflevering op Apple TV+.

Tijd over? Lees hier al onze streamingtips.

RECENSIE. ‘Search Party’: “Een van de donkerste, meest uit de hand gelopen reeksen sinds lang

RECENSIE. ‘The White Lotus’: “Andermans dure vakantie in het water zien vallen, is de beste staycation”