RECENSIE. ‘Joe vs. Carole’: “Als ‘Cats’ ons iets heeft geleerd, dan is het wel dat digitale poezen niet deugen”

“Hey all you cool cats and kittens, it’s Carole Baskin!” Als actrice/comédienne Kate McKinnon in haar rol van de malle, monotoongevooisde kattenliefhebster Carole Baskin iets weet te vatten, dan is het niet alleen hoe ze met kinderlijk enthousiasme zigzaggend door een reservaat vol grote katachtigen moet fietsen, maar wel hoe ze de krollen van de meest onnozele openingszin sinds mensenheugenis moet krabben. Indien u dacht dat het ‘Saturday Night Live’-sketchgehalte daar zou stoppen en de reeks plaats zou maken voor iets substantieel diepgaands, wat uw hele notie over ‘Tiger King’ in een ander licht zou zetten, dan bent u er jammer genoeg aan voor de moeite. Wat dat betreft is ‘Joe vs. Carole’ niet meer dan gerecycleerd kattenvoer in nieuwe blikken.

Al wie de voorbije twee jaar onder een lijvig deken van existentiële angst heeft geleefd, kent natuurlijk alles wat een mens mogelijk kan weten over ‘Tiger King’, de ongezien marginale truecrimedocureeks waarmee Netflix aan het begin van de pandemie z’n hele jaaromzet goedmaakte. De enkelingen die de boot gemist hebben, kunnen de verhaallijn nu in fictieve afmetingen inhalen, want net als de docu handelt deze nieuwe dramareeks over de excentrieke, wapengekke, nektapijtdragende zoohouder Joe Schreibvogel - beter bekend als Joe Exotic - en z’n waanzinnige vete met Carole Baskin, de parmantige uitbaatster van een heiligdom voor grote katten in Florida. Wanneer die laatste haar concullega in het vizier neemt wegens vermoedelijk illegale activiteiten en dierenmishandeling, begint Joe als tegenreactie een lastercampagne aan Baskins adres, die hij er openlijk van beschuldigt haar echtgenoot te hebben omgelegd en aan haar katten te hebben gevoederd. Waarna het hele moddergooien uit de hand loopt, Joe een huurmoord op Baskin bestelt en hij als een geboeide tijger zelf achter de tralies belandt. Een plek waar hij tot op vandaag nog steeds op z’n tanden knarst.

De grootste misdaad waaraan ‘Joe vs. Carole’ zich schuldig maakt, is dat de makers snel-snel naar de bank hoopten te lopen door als eersten de ‘Tiger King’-gekte in een dramareeks te gieten. Alleen werd daarbij zo haastig te werk gegaan dat het hele ding met haken en ogen aan elkaar hangt. Zo lopen de twee hoofdrolspelers vreselijk uit de pas en trekken ze de verhaallijn twee compleet tegenovergestelde richtingen uit. McKinnon pompte haar personage namelijk vol komische eigenaardigheden en karikaturale trekken, terwijl John Cameron Mitchell z’n best doet om naast de zielige, griezelige en unieke impulsen van Joe ook nog wat dramatiek in de schaal te leggen. Nog iets wat vreselijk uw kijkplezier bederft, zijn de vele digitaal aangestuurde katachtigen die richting uw beeldscherm miauwen. Dat de makers ervoor hebben gekozen om geen levende dieren in deze show op te voeren - zelfs geen levend schaap beklad met tijgerstrepen - is uiteraard lovenswaardig, maar dat wil niet zeggen dat de wereld klaar is voor een tweede ‘Cats’-fiasco. Kijkers verdienen beter. En digitale katten trouwens ook.

‘Joe vs. Carole’ is vanaf nu integraal te zien op Streamz.

Tijd over? Je leest al onze recensies in de Kijkgids. 

RECENSIE. ‘DMZ’: “Met de ‘Z’ van Zzzzzzzzzzz” (+)

RECENSIE. ‘WeCrashed’: “Jared Leto klinkt als een Let met kiespijn, maar dat mag de pret niet drukken” (+)

RECENSIE. ‘Hidden Assets’: “De Antwerpse haven als trekpleister voor gangsters en terrorisme: de Ieren doen onze reputatie weinig goed” (+)