RECENSIE. ‘Hellbound’: “Monsters die uw ziel komen oogsten, zijn niets vergeleken met de sociale horror die hier zegeviert”

Laten we wel wezen: ’Squid Game’ kroop, opdat ‘Hellbound’ kon lopen. Zonder het succes van eerstgenoemde reeks, had ‘Hellbound’ nooit zo massaal de aandacht kunnen trekken die het in de eerste 24 uur na zijn release heeft verwezenlijkt. Niet dat de regisseur en schrijver erachter zelf geen hefkracht heeft. Yeon Sang-ho kent u misschien als de maker van ‘Train to Busan’ een immens populaire Zuid-Koreaanse zombiehorrorthriller waarbij een zombievirus uitbreekt op een hogesnelheidstrein van Seoul naar Busan.

In ‘Hellbound’ gaan we eveneens in Seoul van start, waar een zweterig individu in een koffiebar angstvallig het horloge op z’n smartphone in het vizier houdt, om enkele seconden later in het midden van de drukke binnenstad door Hulk-achtige schaduwwezens brutaal geëxecuteerd en geflambeerd te worden. De man, van wie louter nog een hoopje smeulende botten en vlees rest, wist op één of andere manier dat z’n laatste uur geslagen was en die rare gebeurtenis moeten twee rechercheurs proberen uit te spitten alvorens het internet en de massahysterie pas echt ontploffen. Al snel komen de twee het kopstuk van een organisatie genaamd ‘de Nieuwe Waarheid’ op het spoor, die claimt dat de bovennatuurlijke gebeurtenissen rechtstreekse manifestaties zijn van God. Het menselijke rechtssysteem trekt op geen bal en dus komen engelen des doods zondaars rechtstreeks en met veel misbaar zelf naar de hel slepen. Maar wat maakt van iemand een zondaar? En kan iedereen zomaar open bloot geëxecuteerd worden zonder een eerlijk proces? En wat als vergelding een trend wordt en er extreme groeperingen besluiten om de monsters een handje toe te steken?

Hoewel deze zesdelige Netflix-reeks qua stijl beduidend anders is dan ‘Squid Game’ - de opbouw is minder catchy en het kleurgebruik eveneens - zijn er toch een paar gelijke noemers te vinden. Niet alleen is het in deze reeks eveneens het opzet om met alle moeite van de wereld te overleven of meedogenloos geëxecuteerd te worden, het verhaal bevat een paar onderliggende boodschappen waarvan de maker wil dat u daar wat dieper over nadenkt. We zouden bijna zeggen dat het een Zuid-Koreaanse specialiteit is om verhalen te maken die enerzijds wild entertainend zijn en anderzijds de hypocrisie van de maatschappij door de mangel halen. In ‘Squid Game’ worden onder meer kapitalisme, structurele armoede en immoraliteit bekritiseerd. In ‘Hellbound’ wordt de kritische blik dan weer scherp gesteld op religieus fanatisme, de macht van het internet en hoe angst en wanhoop extremisme en geweld vrij spel geven.

‘Hellbound’ is goed in verdeling en vernieling zaaien, maar waar ’Squid Game’ echt in uitblonk was de instant drang om de hele reeks in één ruk uit te zien. Wat dat betreft moet u bij ‘Hellbound’ wat langer wachten om verknocht te raken. En moet u ook fan zijn van CGI-monsters die niet altijd even overtuigend door het beeld lopen. Al is het duidelijk dat vooral de schepsels met een menselijk gelaat u hier de grootste nachtmerries zullen geven. Maar ook dat zolang er leven is, er hoop is. Wat dat betreft heeft ‘Hellbound’ een paar twists in z’n mouw zitten die genoeg materiaal kunnen voortbrengen voor een tweede seizoen.

‘Hellbound’ is integraal te bekijken op Netflix. 

Tijd over? Je leest al onze recensies in de Kijkgids. 

RECENSIE. ‘Mare of Easttown’: “Kate Winslet is ongeschminkt, ongelikt en ongemeen goed”

RECENSIE. ‘Intelligence’: “Wat doet een acteur als David Schwimmer in een treinwrak als dit?”