RECENSIE. ’Emily in Paris 2’: “Nog steeds catchy in al z’n onuitstaanbaarheid”

Het vlindereffect van het eerste seizoen van ‘Emily in Paris’ was du jamais vu. De reeks, die het reilen en zeilen volgt van een cultureel toondove Amerikaanse die aan de slag gaat bij een gerenommeerd marketingbureau in Parijs en iedereen het nakijken geeft met haar goede luim, schreeuwerige outfits en onbekwaamheid om Franse woorden uit te spreken, werd met zo een hardnekkige irritatie tegemoet gekomen dat het uitgroeide tot een hit om alle verkeerde redenen. Memes en parodieën overspoelden het internet, waardoor de reeks nog meer kijklustigen trok en zich uiteindelijk tot best bekeken comedyserie van 2020 op Netflix kroonde. En dus mag het niet verbazen dat ‘Emily in Paris’ door de organisatie achter de Golden Globes werd opgemerkt en genomineerd in twee belangrijke categorieën. Enfin, het verbaasde wel, want het feit dat ‘Emily in Paris’ nominaties opstreek en invloedrijke reeksen van en met zwarte creatievelingen niet, legde pijnlijk het gebrek aan diversiteit binnen de organisatie bloot. Het zorgde er niet alleen voor dat de uitreiking van 2022 nu volop wordt geboycot, Tom Cruise stuurde zelfs z’n drie Golden Globes terug. “Did I do that??”, zou Steve Urkel bij zo veel ravage kwelen. Alleen zou Emily Cooper er een hashtag voorplaatsen.

Van al die hetze lijkt het tweede seizoen van ‘Emily in Paris’ zich echter weinig aan te trekken. De reeks flaneert gewoon verder, met Emily (gespeeld door Lily Collins, telg van Phil Collins) die inmiddels zwichtte voor de charmes van de Franse chef Gabriel die tot voor kort nog de beau was van Camille, eveneens een vriendin van Emily. Wat zal hopeloze romanticus Emily doen? Haar vriendin de waarheid vertellen? Vriendschap boven een vent verkiezen of de lont in het kruitvat steken en nog meer drama ontketenen? Afgaand op wat voor ontsteltenis de reeks doorgaans uitlokt, kunt u rustig uitgaan van dat laatste. Met daarrond willekeurig gekakel van de collega’s bij Savoir -het marketingbureau waar Emily werkt-, meer muzikale intermezzo’s van haar kamergenote Mindy en een nieuwe sparringpartner voor Emily in de vorm van de Londense cynicus Alfie die de stad in tegenstelling tot ons hoofdpersonage hartstochtelijk haat.

Was het eerste seizoen een orgie aan Parijse clichés door een Amerikaanse lens, dan gaat ‘Emily in Paris’ dit keer een héél klein beetje bewuster om met die frivoliteit, maar wees zeker: er werd geen moeite gedaan om een meer serieus publiek te lokken. Het script is nog steeds bevlekt met al het triviale en lachwekkende dat een schrijversteam kan bedenken, met daartussen een paar welgemikte uitschuivers, waarvan we wilden dat ze wat minder dun gezaaid waren. Zoals de nostalgische filmmontage met de Eiffeltoren waarin Camille Emily uitscheldt voor analfabete sociopaat. Of de passage van de Franse preilobby die gruwelt van aardappelen.

‘Emily in Paris’ heeft ‘hate-watching’ tot een fenomeen gemaakt, maar alle kritische kanttekeningen aan de kant, doet deze reeks van ‘Sex and the City’-bedenker Darren Star wel wat het moet: z’n kijkers een bourgondische brok escapisme aanbieden. Bovendien heeft deze droomwereld iets getriggerd in onze echte wereld -te beginnen met meer inclusiviteit achter de schermen bij awardshows- waarvan we alleen maar beter kunnen worden. Dus, ook al zakt de Eiffeltoren weer een verdieping lager door de grond en staan uw tenen tegen het einde van de tien afleveringen krommer dan de Arc de Triomphe, laat die Emily maar doen. Ze is het meisje dat velen graag haten en waar elke man in Parijs het schijnbaar mee wil aanleggen, maar ze is de kwaadste niet.

Het tweede seizoen van ’Emily in Paris’ is integraal te bekijken op Netflix.

Tijd over? Je vindt al onze recensies terug in de Kijkgids. 

‘The Witcher 2’: “Er is officieel leven na ‘Game of Thrones’”

RECENSIE: ‘Tampa Baes’: “Lesbische liefde bedolven onder nasaal gekibbel”