LEVENSVERHAAL. De mama van Willy Sommers: “Hij was een moederskindje, zij was zijn grootste fan”

Het was een winternacht in 1977. Goede sfeer, goede stem. Willy was stijf tevreden geweest met zijn optreden in de feestzaal van Sint-Pieters-Leeuw. En Willy content, dan Margriet ook. Willy had zoals gebruikelijk na het laatste bisnummer even met de fans gepraat en ze reden naar huis, samen, goedgemutst, zoals altijd. Willy aan het stuur, vader Frans op de passagiersstoel en zij, Margriet, achteraan. Kleinzoon Dimitri, enig kind van haar dochter Viviane en zot van zijn nonkel Willy, was uitzonderlijk niet meegegaan die avond. Achteraf leek het alsof hij het moet voorvoeld hebben, maar pa had voor de winter een wat steviger Amerikaan uitgezocht, een Ford. Frans was garagist in tweedehandsauto's in Brussel. Hij had dus de keuze. Het regende stevig op hun terugweg. Op een halve kilometer van hun huis in Vlezenbeek is het gebeurd. Bovenop een heuvel. Een tegenligger was van zijn baanvak afgeweken, bleek toen ze samen de top bereikten, reed midden op dat van hen. Willy gaf nog een snok aan het stuur, maar drie keer gingen ze overkop. Na de klap, het scheuren van metaal en het schreeuwen... de stilte. Tot een stem buiten het wrak riep: 'Wat is er gebeurd?' Het was de dronken tegenligger, die zonder een schrammetje uit zijn Chevrolet Corvette kwam waggelen. Bij de De Gieters klauterde Frans uit de gedeukte Ford. Zijn hand, zijn voet, gekwetst. Ook Willy sukkelde uit het wrak, zijn voet zat in een rare hoek, de bontjas die hij droeg over zijn bezwete showkostuum was aan flarden. Maar waar was ma? Ma?! Na panisch tasten in het donker, vonden ze Margriet. Zij was door de achterruit gegaan, lag roerloos in de gracht. Bloed gutste over haar lieve gezicht. Willy schreeuwde. "Ma! Blijf bij ons! Ge móet bij ons blijven!" Het leek uren te duren voor de eerste zwaailichten oplichtten.