Het turbulente levensverhaal van Annie Lennox (63): de eeuwige vechter die een man had moeten zijn

Acht Brit Awards, een Oscar voor Beste Lied, een carrière als frontvrouw van Eurythmics en een immens palmares als solozangeres met de toevoeging van ‘beste nog levende blanke soulzangeres’: het zou de meeste mensen erg blij maken. Voor Annie Lennox is het leven echter altijd een martelgang geweest: ze groeide op in een grauwe Schotse industriestad, kon haar draai niet vinden in Londen, en gruwt van haar eigen roem en het celebritywereldje. Drie huwelijken en het trauma van een doodgeboren zoon later is ze tegenwoordig dan ook vaker tussen de Afrikaanse aidsweesjes te vinden dan op het podium.

Het Schotse Aberdeen kent op 25 december 1954 zijn eigen kleine kerstmirakel: de geboorte van Ann Lennox luidt de komst in van de grootste beroemdheid die de noordelijke havenstad zal voortbrengen. Aberdeen is geen plek waar dromen worden nagejaagd: het decor is er even guur als het weer, en het gezin Lennox woont ‘aan het eind van een straat met een stinkend slachthuis’. Maar metaalbewerker Tomas Lennox en Dorothy Ferguson, een kokkin in een schoolkantine van wie de ouders beiden in dienst zijn op Balmoral, het Schotse vakantieverblijf van de koninklijke familie, willen het beste voor hun meisje en enige kind. Ze mag dan opgroeien in een huurkazerne met amper twee kamers waar ze een badkamer moet delen met vijf andere gezinnen, toch herinnert Annie, die haar sterke Schotse accent nooit zal verliezen, zich een warm nest: ‘Ik was perfect veilig en gelukkig in Aberdeen’, zegt ze. ‘Maar als ik eraan terugdenk, was het best guur’. Van vader Tomas erft Annie haar breekbare kant. ‘Mijn vader vond de wereld ongelooflijk onrechtvaardig. Hij was zich erg bewust van het frequente machtsmisbruik en dat krenkte hem telkens diep. Hij was een man die zich sterk bewust was van zijn morele verplichtingen.’ Als jong meisje beseft ook Annie al dat bepaalde zaken haar harder raken dan andere kinderen, ‘zoals een hond die overreden wordt of een dood vogeltje. Als kind werd ik me ervan bewust dat de wereld een slechte plaats is. Tegen de tijd dat ik veertien was, voelde ik melancholie en andere donkere zaken. Ik dacht nooit over mezelf na de leeftijd van 35. Ik dacht echt dat ik tegen dan al lang dood zou zijn’.