Hanne Troonbeeckx is hoogsensitief: “‘Als HSP-coach wil ik nu ook andere mensen hun gebruiksaanwijzing leren vinden én gebruiken”

“Onder de naam ‘The Happy Factory’ wil ik mensen wijzen op het belang van zelfzorg”, zegt Hanne. “Om de zoveel tijd gaan we met onze auto naar de garage, maar goed onderhoud is ook belangrijk voor je lichaam. Pas als je lichaam, geest en emoties in balans zijn, loopt je leven gesmeerd.”

Nog niet zo lang geleden, in 2015. Ik leefde maar wat op. Zonder nadenken liep ik mee met de kudde. Ik had niet door dat ik aan een ander ritme wilde leven. Want als je hoogsensitief bent, draaien je zintuigen overuren, en raak je sneller overprikkeld. Als de meute lawaaierige cafés of landschapskantoren normaal vindt, hoor ik dat ook te doen, dacht ik. Jaren heb ik boven mijn eigen grens geleefd. Ik voelde me anders dan de rest, zonder te weten wat de precieze oorzaak was. In de boekenwinkel botste ik op een boek van Elaine Aron over hoogsensitieve personen. De term kende ik nog niet, maar ik was getriggerd door de ondertitel ‘Hoe je overeind blijft als de wereld je overweldigt’. Het boek bevat zelftests, veel praktijkgevallen en tips om met overgevoeligheid om te gaan en voelde als thuiskomen.

Hoogsensitief zijn ervoer ik niet als iets positief. Ook al omdat alle mensen in mijn omgeving het tegenovergestelde waren van mij. Ik voelde mij de vreemde eend in de bijt. En daar werd ik doodongelukkig van.

Tegenwoordig is de term zo ingeburgerd dat een hoogsensitief kind op school nog maar moeilijk onder de radar blijft. Vroeger was dat anders. Met wat ik nu weet, zou het nochtans zonneklaar moeten zijn dat ik als kind al hoogsensitief was. Ik keek niet uit naar de speeltijd. Nee, ik keek er net tegen op. Want dan moest ik met veel mensen op een té drukke speelplaats vertoeven. Tijdens de pauze ging ik liever op de wc zitten, daar was het tenminste rustig. Mijn leerkrachten noemden me altijd verlegen en stil, maar dat was omdat ik me altijd overal maar terugtrok.

Eigenlijk ben ik een extraverte introvert. Ik hoef niet 24/7 rustig en alleen in mijn cocon te zitten. Ik ben graag thuis, maar boek net zo goed een spontaan weekendje weg. Het is vooral een kwestie van doseren. Doe ik dat niet, dan loopt mijn ‘batterij’ binnen de kortste keren leeg. Nu ik me daarvan bewust ben, kan ik gewoon tussendoor opladen, door bijvoorbeeld vijf keer per dag wat me-time in te lassen. Soms is tien minuten al genoeg om weer op te kikkeren.

Vroeger kostte mij dat energie. Vriendinnen van mij waren niet alleen drukker, maar wilde dan ook nog eens gaan shoppen, uit eten of naar de cinema. En dan liefst nog allemaal tegelijk! Maar mij doe je geen plezier met een cafégesprek zonder inhoud. In plaats van over koetjes en kalfjes praat ik liever over gevoelens. Het gevolg? Ík was altijd de eerste die naar huis wilde. Al die prikkels, ik vond dat niet fijn. Ik ga liever met z’n tweeën iets eten dan tegen vreemden aanplakken in een drukke discotheek. Nu ik weet wat het inhoudt, vind ik het leuk om naar een festival te gaan. Maar de slotact halen is vaak utopisch, omdat ik vroeg op de avond al overprikkeld ben door al die individuen en groepen die om aandacht schreeuwen.

Minimaliseer de emoties van je partner niet. Gevoelens moet je steevast serieus nemen. Meesurfen op de golven van je partner is vaak maar een kleine moeite. Begrip tonen kost je niets. En zelfs een weinig water bij de wijn doen, kan al een groot verschil maken.

Ik ben zo gevoelig voor temperatuur dat ik zelfs geen conversatie kan voeren als de chauffage niet pico bello afgesteld staat. Of het is te warm, of te koud. Of de muziek staat te stil, of te luid. Er is altijd wel iéts waardoor ik dreig te blokkeren. Maar in bed kan ik dat gelukkig van me afschudden. (lacht) Ná het bedrijven van de liefde is die gevoeligheid weer daar. Ik kan bijvoorbeeld niet slapen als er een vlieg in de kamer zit. (knipoogt)

Info: www.thehappyfactory.be, lees het volledige interview met Hanne deze week in Primo.