‘De Buurtpolitie’-acteur Johan Kalifa Bals: “Wat ik vind van de nieuwe garde? Moet ik daar echt op antwoorden?”

Johan Kalifa is geboren in Mali. Zijn moeder stierf meteen na de bevalling. Daarom besloot zijn papa hem af te staan aan een missiepost, waar hij na zeven maanden werd geadopteerd door twee Belgische mama’s. “Door alles wat ik heb meegemaakt, heb ik schrik om verstoten te worden”, vertelt de acteur. “Daarom vind ik het ook belangrijk dat de mensen me graag zien. Als ze me graag hebben, is de kans kleiner dat ik een verlies meemaak.”

“Een beetje. Maar aan de andere kant vind ik het ook belangrijk dat je soms aan jezelf twijfelt. Als je dat niet doet, ben je volgens mij niet altijd goed bezig. Je moet jezelf in vraag durven te stellen. Al besef ik wel dat ik dat soms te veel doe. Zou ik dit of dat wel doen? Is het alleen goed voor mezelf en niet voor een ander? Ik heb het er moeilijk mee als mensen puur en alleen aan zichzelf denken en zo over anderen heen lopen.”

“Ja, ik heb het bijvoorbeeld moeilijk om de waarde van grote bedragen in te schatten en de verdeling die nodig is binnen een werkbudget. En soms geef ik ook gewoon te veel geld uit, omdat ik het niet goed kan beoordelen.”

“Het overlijden van mijn grootvader was een zware klap. We hadden zo’n goede band”, vertelt Johan Kalifa. “Opa had darmkanker en ik heb heel dat traject van die aftakeling meegemaakt. Voor mij was dat een heel stressvolle periode. Iedereen liep op de tippen van zijn tenen. Maar naar muziek luisteren en zelf zingen hielp om alles te verwerken. Vooral Latijnse muziek. Ik begrijp er niets van, maar het brengt me tot rust.”

“Klopt. Als ik bijvoorbeeld een dode vogel zie liggen, zal ik daar met een grote bocht rondwandelen. En ik weet nog toen ik drie was dat ik een hele avond heb zitten huilen omdat mijn goudvis dood was. Toen mijn moeder stond over te geven in de keuken, gaf ik ook over. Ik nam die spanning en emotie over. Tot mama zei: ‘Je moet daar iets aan doen.’ En dus heb ik geleerd om niet te veel mee te gaan in anderen hun emoties. Een soort van muur rondom mezelf bouwen. Sommigen denken misschien dat ik emotieloos ben, maar dat is meer uit zelfbescherming. Anders komt alles te hard binnen. Ik bekijk alles beter vanop een afstand.”

“Nee, ik wil anderen niet belasten met mijn zorgen. Zeker als ik ze niet goed ken. Niet dat je emoties tonen een zwakte is, maar velen zien dat wel nog steeds zo. Dus ik hou ze voor mezelf. Aan mijn vriendin toon ik mijn emoties wel, ik vertrouw haar volledig. Zij voelt het trouwens meteen als er iets mis is.” 

“Ik merk wel dat veel mensen naar mij komen als ze een luisterend oor nodig hebben. Omdat ik bepaalde dingen ook analyseer. Soms zeg ik letterlijk: ‘Ik kan daar niet meteen op antwoorden, maar laat mij er twee dagen over nadenken en dan spreken we opnieuw af.’ Ik vind dat mensen tegenwoordig te snel hun mond opendoen. Waarvan ik dan achteraf denk: ‘Ben je daar wel zeker van?’ Ja, ik ben een denker. Alle grote keuzes in mijn leven maak ik heel bewust.”

_{(Lees verder onder de foto)}

“Ik ben best wel trots op hetgeen ik tot nu toe heb gedaan in mijn leven”, zegt de acteur. “En naar mijn gevoel word ik daar ook voor erkend. Nochtans was het niet altijd makkelijk om mijn weg te vinden in de cultuursector. Als er een aantal maanden niets uit de bus komt qua werk, begin je wel te twijfelen aan jezelf. Vooral tussen mijn 26ste en 30ste. Ja, toen heb ik best wel diep gezeten. En dan stel je weleens vragen bij het leven.”

“Dat zou ik niet meteen zeggen, maar ik vroeg me wel af: ‘Wat heeft de toekomst in petto voor mij? Zet ik verder in op mijn eigen carrière of zoek ik totaal iets anders?’ Ondanks die negatieve gedachte besefte ik ook al snel dat het leven zoveel mooie kanten biedt. En dan kwamen er ook mensen in mijn leven die zeker in mij geloofden. Zoals Lieven Debrauwer of Guy Cassiers van Het Toneelhuis.”

“Zeker en vast. Door ‘De Buurtpolitie’ heeft een groter publiek mij leren kennen en dat heeft zeker wat deuren geopend. Vooral qua bekendheid, niet zozeer qua acteerprestaties. Kwalitatief is het wat het is, maar ik vind het zeker niet slecht. Maak maar eens twee afleveringen per dag of draai eens een film op 11 dagen.”

“Dat ik met professionele hulp mijn ADD-probleem onder controle heb gekregen. Zo ga ik nog steeds geregeld langs bij een psycholoog. Ik vind dat daar nog te veel een taboe rond heerst. Je moet niet gek zijn om naar een psycholoog te gaan. Het is net goed om met iemand te spreken die onbevangen is. Mensen uit je omgeving zullen je eerder naar de mond praten.”

“De psycholoog doet me op een andere manier nadenken over bepaalde dingen. Door in bepaalde situaties niet te reageren, ook al zijn er prikkels waar je voortdurend op in wil gaan. Niet in overdrive gaan dus. Wat voor mij een hele opgave is, want ik ben altijd met van alles bezig. Al moest ik onlangs wel tien dagen rusten nadat er een parasiet in mijn lichaam was gevonden. Dat was echt de hel. Ik kom zo graag buiten.”

“Mensen onderling laten verbinden. In een vorig leven heb ik nog gewerkt op de dienst vreemdelingenzaken van het gemeentehuis van Brasschaat. Als enige kleurling. En ik zorgde voor een aangename sfeer op de werkvloer. Voor mijn collega’s was ik hun straaltje zon tussen het werk. En ik ben ook trots op het feit dat ik er ben voor anderen als ze hulp nodig hebben.”

_{(Lees verder onder de foto)}

“Van onrecht word ik boos”, zegt Johan Kalifa. “Al zal ik niet beginnen roepen en tieren. Het kookt dan eerder vanbinnen. Ik probeer dan ook telkens te denken: ‘Blijf rustig en geef er niet te veel aandacht aan.’ Als kleurling ben ik soms ook een makkelijk slachtoffer. Vooral van racisme dan. Als iedereen een tram op stapt en niemand, ook ik niet, toont zijn abonnement, dan is het toch weer die ‘zwarte’ die niet betaald heeft. En dan wil ik mezelf net bewijzen terwijl dat niet moet. Of jonge gasten die op café zeggen: ‘Mogen hier nu ook al negers binnen?’”

“Dat gebeurt soms tijdens audities. 

 ‘We weten niet of het publiek het zal aanvaarden’,  klinkt het dan. Ja, dan word ik boos. Er komt nog te weinig kleur op tv. Behalve op de VRT, want die zitten met een verplicht quotum. En in onze omliggende landen is dat allemaal geen probleem. Waarom lukt het daar wel en hier niet?”

_{(Lees verder onder de foto)}

Johan Kalifa is ondertussen al anderhalf jaar samen met zijn negen jaar jongere vriendin Selina, en nog steeds is het grote liefde. “We hebben nog nooit ruzie gemaakt. Misschien net omdat we zulke verschillende karakters zijn, ook al verjaren we op dezelfde dag. We vullen elkaar perfect aan, vind ik. Selina is evenwichtig, doordacht en rustig. Misschien soms wel wat te rustig. Voor ze met mij was, zat ze echt in haar cocon. Ik heb haar daar wat uitgetrokken. Dankzij mij komt ze veel meer buiten, onder de mensen. En ze voelt er zich comfortabel bij.”

“Ze doet me meer nadenken over bepaalde dingen of ze laat me de kalmte opzoeken. Daar ben ik Selina heel dankbaar voor. Want ik besef maar al te goed: ik ben niet de makkelijkste persoon om mee samen te leven. Ik doe graag mijn zin. Al kan ik wel compromissen sluiten. Gelukkig is Selina een heel makkelijke persoon op dat vlak.”

“Daar zijn we echt nog niet mee bezig. We zien mensen rondom ons kindjes krijgen en dan hebben we het daar weleens over. Maar het is nog niets voor ons. Onlangs kwam het metekindje van Selina slapen en dat was goed voor één nacht (lacht).”

“Op dit moment ben ik vrij gelukkig. Zeker omdat mijn muziekcarrière steeds meer van de grond komt. Mijn eerste single Vlaanderen is goed onthaald, en binnenkort volgt ‘De zon schijnt in jou’. Ook qua boekingen mag ik niet klagen. Muziek zit in mijn genen. Ik weet niet veel over mijn biologische mama, maar wel dat ze altijd zong.”

“Ik was vooral in shock. We hadden net onze derde film opgenomen. Of het een goede of slechte zet van de bazen is, laat ik in het midden, maar ik begrijp het niet echt. Soit, voor elke deur die dicht gaat, gaat een andere open. En ik hoop snel weer op tv te komen. Maar dan het liefst wel in een ander genre dan ‘De Buurtpolitie’.”

“Moet ik daar echt op antwoorden (lacht)? Het is iets totaal anders. Ze doen zeker hun best, maar het gegeven van met twee agenten op pad gaan is weg. Het is ‘De Buurtpolitie 2.0' geworden.”

“Tot mei 2020 is mijn agenda best oké. Ik speel nog mee in het theaterstuk ‘Een handafhakking in Spokane’ van Tableau nr.1. Mijn vriendin en ik hebben ook het geluk dat we in een huisje van mijn ouders wonen, wat wil zeggen dat we geen huur moeten betalen. Dus nee, ik ga geen boterhammen met choco moeten eten (lacht).”