Carrière Johan Verminnen ging niet altijd over rozen: “Ik moest mijn muzikanten ontslaan omdat ik ze niet meer kon betalen”

Er zijn verjaardagsconcerten gepland, er komt in mei een autobiografie aan onder de titel ‘Mooie dagen’, en nu is er al de vierdelige compilatiebox ‘Johan ­Verminnen 70’, met - u raadt het al - zeventig van zijn grootste en mooiste successen. “Ja, ik ben er trots op”, zegt Johan in Dag Allemaal. “Ik ben ze pas zelf gaan kopen in Aalter, want de platenfirma had z’n exemplaren uit Holland nog niet ontvangen. Ik heb die cd’s samen met mijn dochter een hele namiddag beluisterd, en ik werd geconfronteerd met verschillende fases in mijn leven.”

Goh, melancholie... Er is een soort patine over gekomen die al het leed van vroeger goed maakt. (laat een korte stilte vallen) Na die eerste hit ‘Laat me nu toch niet alleen’ zijn er, natuurlijk, ook moeilijke periodes geweest. Het pad ging niet altijd over rozen. Zoals toen ik mijn muzikanten moest ontslaan omdat ik hun lonen niet meer kon uitbetalen.

Je denkt dat je een wereldster gaat worden, hé. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ze beloofden me een carrière in België, Europa, de wereld en alle planeten die ons omringen. Mijn vader was een werkman en had mijn schoonbroer - ook Johan - die ingenieur was, aangeduid om mee te gaan onderhandelen. Al die beloftes vond mijn schoonbroer larie en apekool, tot Will Tura belde en ons naar Jean Kluger verwees. Ik ben Will daar nog altijd dankbaar voor. En mijn muzikanten. Want dat is misschien de grootste boodschap die ik aan de jonge mensen van ‘The Voice’ mee wil geven: een zanger is een groep, want je kan het niet alleen.

Ik ben het gelukkigst geweest toen ik mijn dochter in handen had in de kraamkliniek. Dat is het échte leven, niet de showbizz. De dimensie die je krijgt met iemand die door jou ontstaan is, dat is zo ontroerend.

Ja, onze stemmen passen geweldig goed samen, dat zijn de genen natuurlijk. (lachje) Op de verjaardagsconcerten die hopelijk dit najaar plaatsvinden, zal ze ook meezingen.

Het is inderdaad een tijd moeilijk geweest met Pauline, nadat haar ­mama en ik uit elkaar zijn gegaan. Ook al zijn Catherine en ik altijd van elkaar blijven houden, en zien we elkaar nog veel. We zijn ook nooit gescheiden, we wonen gewoon op verschillende adressen. Zoals ik zing op mijn recentste plaat: de trossen los, maar toch zijn we nog verbonden, er is dat kleinkind toch, en dat is een wonder... Catherine en ik zijn de fiere grootouders van Boas die nu vijf is. Dat helpt ook om die mooie vriendschapsband te bewaren.

Och, dat is heel organisch gegaan. En nu komen Pauline en haar gezin geregeld eten. Dan voel ik me de koning te rijk! Ik kijk daarnaar uit in deze tijden, want ik zit hier gevangen in mijn kot. Sommige mensen denken dat je dan creatief wordt, maar daarvoor moet ik me juist vrij voelen. Corona steelt echt een jaar van mijn carrière, en ik ben op een leeftijd dat je niet te veel jaren moet stelen.

_{(Lees verder onder de foto.)}

Dat kan ik niet ontkennen. Ik mis mijn publiek, de gesprekken na een optreden met de fans die mij soms al tientallen jaren volgen. Sommigen zijn vrienden geworden, hé. Maar kom, ik ben in zoveel dingen geïnteresseerd, dat ik mij altijd wel bezig kan houden. Ik lees een boek, of draai vinylplaten. Daar vind ik troost in. (laat een stilte vallen) Ik volg wat er in de wereld gebeurt, maar dat coronanieuws komt mij de oren uit! Ik weet dat ik tot de kwetsbare groep behoor. Als het noodlot je wil treffen, zal dat gebeuren, maar je moet het niet zelf opzoeken. Och, mij mogen ze het Spoetnikvaccin van de Russen inspuiten, zolang ik maar een inenting krijg.

Ach ja, ik ben een ouder wordende zanger die nog probeert te genieten van al wat hem rest. Van zo’n verzamelbox bijvoorbeeld. Je moet het ook niet overschatten, maar ik ben er wel fier op dat ik een klein spoor heb getrokken in die Vlaamse cultuurwereld. In het collectieve geheugen zitten toch een paar liedjes van mij. Veel van mijn collega’s zijn al overleden, zoals recent mijn leeftijdgenoot Kris De Bruyne, Zjef Vanuytsel, Luc De Vos... Ik ben van de kleinkunstgeneratie een van de last men standing. Dat besef ik, en dat relativeert alles.

Ja, maar ik heb minder gezond geleefd dan m’n moeder. (lachje) Ik kom uit een sterk geslacht, dat wel. Anderzijds, mijn broer stierf al op zijn veertigste. Hij was als een mentor voor mij. En twee jaar geleden is mijn oudste zus overleden. Zij was als een tweede moeder voor mij. Ik denk nog veel aan hen. Soms doe ik alsof ze nog leven, en voer ik in de auto gesprekken met hen. In mijn binnenste. Dan hoeft de muziek niet op. Stilte kan heel verrijkend zijn.

(pikt in) In die functie maak je je nooit populair, hé. Voor de gewone mens ben je een vervelende taksenman aan wie ze geld verschuldigd zijn. En voor degenen aan wie je geld uitkeert, is’t te weinig. Toch is dat niet de reden dat ik er gestopt mee ben. ’k Had te veel last van rugpijn.

(knikt) Hier zit iemand die in het reine is met heel veel, en die dus beseft dat hij moet genieten. Dat heb ik misschien te weinig gedaan. Ik heb in m’n leven te veel gewerkt en gestormd. Dat kan ik nu in balans brengen.

Met nog 1 uur te gaan: Johan Verminnen laat z’n klassiekers los

Johan Verminnen zingt coronaversie van ‘Mooie Dagen’

Johan Verminnen verhuist naar de mancave in zijn tuin: “Catherine en ik wonen apart, maar we horen bij elkaar” (+)