“Op de nieuwsdienst heb je Greet De Keyser, Nathalie Dyck en een heleboel vrouwen rond de 50. Ik noem bewust al deze vrouwen omdat zij nog in beeld komen op een commerciële zender en niemand zal zeggen: ‘wat doen zij nog in beeld?’ Ik mag toch hopen dat de maatschappij ondertussen een beetje begint te veranderen. Het is niet dat je ineens al je vaardigheden kwijt bent, als je plots wat rimpels hebt. Ik vind het een evolutie waar we toch allemaal om mogen strijden.”

“Ik heb verschillende keren strafstudie gehad. Het beste is de strafstudie die ik nooit mocht doen van mijn moeder. We reden voorbij twee jongensscholen en we schreven briefjes naar elkaar. Je kreeg dan een briefje aangereikt, het was de tijd voor de gsm’s.  De directrice zei op een bepaald moment: ‘jij, jij en jij, strafstudie, want contact met de jongens dat is verboden’. Mijn moeder vond dat strenger dan in haar tijd en verbood me om naar die strafstudie te gaan. Ik vond dat zo cool en vond dat ze overschot van gelijk had.” 

“Ik weet dat ik op een dag dacht: ‘ik moet een ander gezin hebben’. Ik heb dat toen ook gezegd. Mijn moeder was top, want ze zei: ‘oké dat is goed, maar regel het zelf’. Ik heb zelf moeten bellen naar de mensen, die woonden achter de hoek. Ik wilde altijd een broer hebben en daar hadden ze twee meisjes en een jongen. Ik heb zelf de telefoon genomen en gezegd dat ik op zoek was naar een nieuw gezin. Ik had een rood koffertje en daar had ik mijn gerief ingestoken. In die kamer lag ik te kijken en daar voelde ik me toch niet helemaal thuis. ‘s Morgens heb ik gezegd: ‘het was leuk, maar nu ga ik terug naar huis’. (lacht)

“René overwon longkanker en vecht tegen een auto-immuunziekte. Hij heeft ongelooflijk veel geluk gehad, want de overlevingskansen zijn 5 procent. Hij heeft de 95 procent gehad. Ik heb sindsdien nog een paar keer gehoord dat het bijna is afgelopen, maar ik wil toch zeggen aan iedereen die in een soortgelijke situatie zit: ‘probeer ervoor te gaan’.”

“We zitten met de dood op onze schoot. Soms komt die heel dichtbij, zoals afgelopen grote vakantie (door de auto-immuunziekte). Dat is heel heftig, ook voor onze zoon. Iedereen zegt altijd dat je moet genieten van de kleine dingen, maar er zijn ook geen grote dingen niet meer. We leven altijd al in een lockdown light. In slechte periodes moet ik soms vrij nemen van het werk om er te zijn, maar er zijn ook periodes waarin wel wat mogelijk is. Het is ook niet aan hem te zien. Soms heeft hij een ontzettend slechte dag en gaat hij toch mee naar een verjaardagsfeest op karakter. Wij weten dan met wat voor pijnen hij daar zit. René is een voorbeeld van hoe je met pijn en lijden kan omgaan.” 

“Ik denk dat zoiets typisch is als je tussen kind en volwassene inhangt, de hormonenbalans zat toen niet juist. De eerste regels waarvan je niet weet hoe je ermee moet omgaan. Ik had niet door dat ik aan het veranderen was op dat moment. Dat was soms drama met wenen en je slecht voelen. Ik had gelukkig twee zussen die ook wel doorhadden waar het over ging. Er was altijd een klimaat van als er iets is, smijt het op de tafel en er zal altijd iemand zijn in huis die zal luisteren. Ik denk dat dat een zeer basic iets is.” 

‘Speeltijd’, elke zaterdag tussen 10u en 12u op Joe.

Mijn vader zei: ‘jij wordt niks’: Luc Appermont openhartig over jeugd in ‘Speeltijd’

Saartje Vandendriessche viel ooit samen met haar tantes een exhibitionist aan