Op Moederdag vorig jaar voelde Tore zich plots heel vermoeid. Uit een bloedtest bleek dat de waarden van z'n nieren heel slecht waren. “Hij moest onmiddellijk naar het ziekenhuis”, vertelt Sercu in de Krant van West-Vlaanderen. “Daar deden ze een beenmergpunctie, waaruit bleek dat hij een zeer hoge dosis calcium en fosfor in zijn bloed had en gaatjes in zijn botten. Heel zijn merg zat vol kwaadaardige cellen. De dag nadien zouden ze de chemo al opstarten, maar opeens werden we in het midden van de nacht opgebeld omdat hij het niet meer uithield. Dat zijn scènes die je kent vanuit de film. Door verlaten straten rijden in de nacht, op een lege parking aankomen, naar de twaalfde verdieping lopen en daar je zoon zien zitten. Naar adem happend en met een rasperige stem sorry zeggen, en of we goed voor zijn hond willen zorgen. Dat is hartverscheurend. Ze hebben hem dan in slaap gebracht en de chemo opgestart. Na vier dagen werd hij wakker en ging hij echt zienderogen weer vooruit.”

Twee weken later kreeg het gezin van Sercu de diagnose te horen. “Wat hij heeft noemen ze plasmablastair myeloom, een zeer complex kankergenoom met heel veel mutaties. Van mei tot nu heeft hij hele zware chemokuren moeten ondergaan. In oktober deden ze een stamceltransplantatie. Vrijdag (vandaag, red.) moet hij weer binnen voor zes weken voor een allogene stamceltransplantatie, waarbij zijn zus de stamcellen doneert. Wat 2022 brengt, is één groot vraagteken. Voor hetzelfde geld is hij binnen een paar maanden dood. Dat is raar en hard om te zeggen, maar het is wel de realiteit. En evengoed lukt het en duiken er andere problemen op. Het is echt fucked up. Mijn gezin houdt mij recht vandaag. Er gaat geen dag voorbij zonder dat we zeggen dat we elkaar graag zien.”

Mathias Sercu: “Ik had die rol in ‘Eigen kweek’ bijna geweigerd” (+)

“Geen grootse poëzie, maar ik wil wel ontroeren”