“Pas toen hij dood was, sloeg alle vergeefse hoop om in wanhoop”

Toen mijn vriend in de zomer van 2012 ziek werd, kenden we elkaar pas tweeënhalf jaar. We zweefden als het ware op de toppen van wederzijdse bewondering, de sensatie die je hebt als iemand ineens mogelijkheden en talenten in je ziet die je zelf allang niet meer waardevol achtte. En toen zakte hij ineens door zijn knieën, tijdens een vakantie in Andalusië. Boven op de brug van Ronda. Ik maakte me ­weinig zorgen. Hij was zestien jaar ouder dan ik, maar zo groot en sterk: ik kon me eenvoudigweg niet voorstellen dat hij geveld zou worden.