Millennial love stories: “Toen Tinder gelanceerd werd in België, deed ik meteen mee. Heerlijk zo ongegeneerd vleeskeuren.”

Lisanne (31): Sinds vier maanden woont hij bij mij en dat voelt heerlijk aan. Na bijna een jaar heen en weer pendelen tussen Italië en België, kan ik hem eindelijk elke avond in mijn armen sluiten. Niet meer keer op keer huilend afscheid nemen in een treinstation, maar elke ochtend samen koffie drinken en radio luisteren. Samen koken, samen terrasjes doen en samen door de stad wandelen zonder het gevoel dat we elkaar weer bijna moeten loslaten. Dit is voor altijd, dat weet ik nu wel zeker.

Toen Tinder gelanceerd werd in België, ben ik meteen actief links en rechts beginnen swipen. Heerlijk zo ongegeneerd vleeskeuren. Het werd een vaste bezigheid in bad, samen met vriendinnen op café of op vakantie. Ik heb een paar keer met iemand afgesproken, maar zo’n blinddate vond ik uiteindelijk toch maar niets. Want wat zeg je tegen elkaar, als je de standaard vragen als ‘waar werk je?’ en ‘wat zijn je hobby’s’ al gesteld heb online? Ik had ook altijd al een beeld van de persoon in kwestie opgebouwd in mijn hoofd, en dat viel toch elke keer behoorlijk tegen (lacht). Die knappe grafisch designer bleek dan plots twee koppen kleiner dan mij en de stoere dakwerker had zo’n vreselijk accent dat ik me alleen daarop kon focussen.

En toen was daar de zomer van 2016 en Matteo. Hij komt uit Milaan en was in België voor Tomorrowland. Ik was zelf niet op het festival, ik heb een hekel aan house en techno, maar we matchten op Tinder. Ik zag wel wat in een passionele nacht met een knappe Italiaan, maar hij had het te druk met feesten en ging daarna meteen terug naar Italië, dus het bleef bij wat heen en weer gechat. We wisselden nummers uit, maar ik ging er eerlijk gezegd niet van uit dat ik hem ooit nog zou horen. Tot hij een week later plots terug contact zocht.

Het was gezellig praten, we vertelden elkaar honderduit over ons leven en vonden de verschillen tussen Belgen en Italianen hilarisch. Dat bleef een paar weken aanhouden, maar ik ging er door de afstand alsnog vanuit dat dit tot niets zou leiden. Toch vond ik het aangenaam om ’s avonds over mijn dag te vertellen aan iemand (en dan niet tegen mijn hondje), dus ik zag niet in waarom ik het zou beëindigen. Verliefd waren we toch niet, we hadden elkaar immers nog niet gezien. In dezelfde periode ging ik een paar keer met iemand naar bed na een feestje en daar vertelde ik hem eerlijk over. Dat hij daar helemaal niet jaloers op reageerde, vond ik net zalig. Hij was net een pennenvriend zoals in de lagere school, alleen was deze wel knapper en Italiaans (lacht).

Op een hele gewone dinsdagnamiddag sms’te hij dat hij nog een paar vakantiedagen over had en of ik geen zin had om hem rond te leiden in België. Op een drassige wei in Boom na had hij immers nog niets anders gezien hier, en ik was mijn thuisland natuurlijk al weken de lucht in aan het prijzen. Zo gezegd zo gedaan, drie weken later ging ik hem ophalen in Zaventem. Ik was natuurlijk wel een beetje zenuwachtig, want Facetimen is toch helemaal anders dan iemand in het echt zien. De eerste uren waren wat onwennig, maar na een eerste Belgische biertje was dat eigenlijk voorbij. Het leek al snel alsof ik met mijn beste vriend op stap was. We gingen samen naar Brugge, Brussel, Gent en Antwerpen, aten drie keer frietjes per dag en wafels als dessert. Ik denk dat ik bijna alle mogelijke bieren gedronken heb en natuurlijk sloeg de vonk over op één van die Bourgondische avonden.

De seks was meteen geweldig, de eerste nacht alleen al ben ik vijf keer na elkaar klaargekomen. Ik wist niet eens dat ik daartoe in staat was, en zelfs toen wilde ik nog meer. Ik kon geen genoeg van hem krijgen, zowel fysiek als mentaal. De laatste dag samen zijn we het bed niet uitgekomen. Gek hoe snel zoiets kan keren. Op vijf dagen tijd was ik dolverliefd geworden, en hij ook. Het afscheid was dan ook hartverscheurend, hij vertrok precies naar de oorlog. De dag zelf nog heb ik een retourtje Italië geboekt. De tickets waren peperduur, zélfs met Ryanair, maar dat kon me niet schelen. Ik moest en zou hem zo snel mogelijk terug zien.

Ik leerde zijn vrienden en familie kennen, hij de mijne. En elke keer werd het afscheid moeilijker, omdat we nooit honderd procent zeker waren wanneer we elkaar zouden terugzien. Soms duurde het twee weken, één keer drie maanden. Omdat we toen allebei door zo’n hel gingen, moest er wel iets veranderen. Hij werkte parttime in een café en schreef daarnaast gedichten, ik had net promotie gekregen in een groot interimkantoor. Ik had een lening lopen, hij huurde nog, dus besloten we samen dat hij naar België zou verhuizen. Uiteraard geen makkelijke beslissing voor hem, hij moest iedereen achterlaten en hier van nul beginnen. En ook ik vond het een enge gedachte dat hij enkel en alleen voor mij zou verhuizen. Gelukkig hebben we er nog geen moment spijt van gehad.

Matteo vond hier bijna direct werk in een café, waardoor hij snel nieuwe mensen heeft leren kennen. Zijn vrienden, niet de mijne. Dat heeft meteen druk van de ketel gehaald, want zo kan ik gewoon dingen met vriendinnen blijven doen zonder me schuldig te moeten voelen dat hij alleen thuis zit. Natuurlijk mist hij zijn thuis af en toe, maar technologie maakt veel goed en kerst vieren we in la bella Italia. Dat ik anderhalf jaar geleden naar rechts heb geswiped, was in ieder geval de beste beslissing die ik ooit gemaakt hebt. Leve Tinder!