Millennial love stories: "Dat hij een relatie had, kon me eigenlijk weinig schelen"

Ann (26): Ik leerde Tim kennen in het eerste jaar van de middelbare school. Het klikte meteen, maar toen hij wat later van school moest veranderen, verloren we elkaar uit het oog. Tot we elkaar jaren later terug tegenkwamen op een feestje. Ik was toen net terug single na een paar korte relaties, die stuk voor stuk op de klippen waren gelopen door mijn toedoen. Ik ben nogal snel uitgekeken op mensen. Het is zeldzaam dat iemand mij voor lange tijd kan boeien. Die avond ontdekten we dat we allebei aan dezelfde universiteit studeerden, dat we beiden grote fan zijn van jazzmuziek, wijn en heel veel sigaretten roken. Het ouder worden had hem goed gedaan, ik was eigenlijk op slag verliefd. We werden allebei heel dronken die avond. We flirtten erop los, maar verder gebeurde er niets. Op een nieuwe vriendschap met hem op Facebook na dan. De dag erna ontdekte ik dat hij een relatie had.

In de weken die daarop volgden, kon ik niet stoppen met aan hem te denken. Dat hij een relatie had, kon me eigenlijk weinig schelen. Want hij had toch ook met mij geflirt, dus die relatie stelde waarschijnlijk weinig voor. Elke donderdag-, vrijdag- en zaterdagavond zat ik in zijn stamcafé in de hoop hem daar tegen te komen. En dat gebeurde ook. Ik hing dan als een wanhopige wulpse puber rond zijn nek, maar hoewel hij duidelijk van mijn aandacht genoot en altijd in mijn buurt bleef, gebeurde er nooit meer dan babbelen en dansen.

Op Facebook deelde hij bijna geen foto’s van zijn vriendin, dus daar kon het probleem echt niet liggen. Was ik niet aantrekkelijk genoeg? Misschien te dik? Nee, vast niet. Moest ik me meer sexy kleden en misschien wat minder drinken? Nee, hij leek mij niet het type dat daarover zou vallen. Hij dronk bovendien zelf veel te veel om daar een punt van te maken. We hadden toch echt een klik? Ik kon met hem praten over dingen waar ik het met niemand anders over kon hebben. Ik vertelde hem geheimen en hij mij. Elk weekend weer moest ik me inhouden om hem niet te kussen, maar aangezien hij in een relatie zat en ik single was, vond ik dat het initiatief van zijn kant moest komen. Waarom maakte hij geen avances? Dit was mij nog nooit eerder overkomen. Jongens komen gewoonlijk bijna vanzelf op mij af en doorgaans liggen we na twee rode wijntjes al in bed. Ik begreep er niets van. Hij gaf mij aandacht, leek oprecht geïnteresseerd en ik zag al een heel leven met twee voor mij. Nu kon een persoon mijn aandacht eens langer dan een maand vasthouden en gebeurde dit.

Na ongeveer een halfjaar had ik er schoon genoeg van. Ik was het beu om achter hem aan te lopen, ik was het beu dat ik al maanden geen seks had gehad omdat ik alleen maar aan hem kon denken, ik was het beu dat hij maar geen initiatief ondernam en dat ik als een mak lammetje daarop bleef toekijken. Ik had meer zelfrespect dan dat, althans dat maakte ik mezelf toch wijs. Dus besloot ik even van de radar te verdwijnen. Misschien zou hij dan beseffen dat hij mij ook graag zag. Ik ging naar andere feestjes en cafés, antwoordde zo ongeïnteresseerd mogelijk op zijn sms’en en zorgde dat ik op school uit zijn buurt bleef. Ik voelde mij even beter, ik had het gevoel dat ik terug helder kon nadenken. Tot we elkaar wederom tegenkwamen op een huisfeestje. Alleen had hij deze keer zijn vriendin wél meegenomen.

Mijn maag keerde om, ik wist mezelf geen houding te geven, zéker niet tegenover haar. Ik voelde mij een bedrieger, alsof ik stiekem een affaire met hem had gehad. Toen ze zich voorstelde, dacht ik dat mijn hoofd zou ontploffen. Wat een gênante bedoening. Hij daarentegen amuseerde zich kostelijk, deed nog net even vlot als daarvoor en kwam de hele tijd praatjes maken. Ik denk niet dat ik me ooit al slechter gevoeld heb, terwijl ik daar helemaal geen reden toe had. Want er was helemaal niets gebeurd tussen ons. Helaas. Ik ben die avond nog nooit zo vroeg naar huis gegaan op een feestje.

Liefst had ik alle contact voorgoed verbroken, maar hoe moest ik Tim dat uit leggen? Ik kon hem toch niet zeggen dat ik al maanden verliefd was en dacht dat ook hij gevoelens had? Ik schaamde mij dood voor mijn eigen puberaal gedrag. Dat het mij totaal niet kon schelen dat hij een vriendin had, dat ik direct met hem in bed zou kruipen en dat ik daar al maanden over fantaseerde.

Ik besloot dus helemaal niets te zeggen om mijn reputatie niet om zeep te helpen. Ik zou er wel vanzelf over geraken. Alleen is dat nog altijd niet gebeurd. Ondertussen zijn we twee jaar verder, we zijn afgestudeerd en ik heb zelfs al een paar maanden een vriendje dat ik doorgraag zie. En toch krijg ik nog elke keer vlinders in mijn buik wanneer ik hem tegenkom op een feestje. Dan ben ik meteen weer die aandachtsgeile puber van in onze studententijd. Dan hang ik aan zijn lippen, ook al wil ik eigenlijk niet meer dat er nog iets gebeurt tussen ons.

Het gevoel dat ik krijg als hij nog maar gewoon naar mij kijkt, kan ik met niets anders vergelijken. Het is bijna zoals een orgasme krijgen zonder seks. Ik wil graag dat het stopt, want ik weet goed genoeg dat het niet gezond is. Maar een leven zonder hem kan ik mij ook niet inbeelden. Zelfs al blijft het bij elkaar een paar keer per jaar dronken tegenkomen.