Een witte kleine kist, naar voren gedragen door een gangpad getooid met bloemen en eenhoorns. Een hartje van zus Ella getekend op de kist. Twee handjes van Lenn aan de andere kant. Familie met een mondmasker op met de afbeelding van een eenhoorn. Priester Bart Goosens kroop even in de gedachten van Loes en las een briefje voor. “Lieve mama en papa, zus en broer. Ik schrijf je een briefje om te danken, om jullie te troosten en te bedanken. Bedanken voor het geluk dat ik heb dat jullie mijn ouders zijn, mijn broer en zus. Zoveel liefde, dat zal ik altijd onthouden. Dat nemen ze me niet af. Ik wil jullie ook troosten. Jullie zijn ontroostbaar en iedereen begrijpt dat. Het had allemaal nog zo mooi moeten worden. Ik maak het goed, waar ik nu ook ben. Ik voel jullie liefde en warmte rond mij. Ik beloof dat ik jullie dochter blijf. ‘Ons Loes’. Altijd zal ik er zijn, want ik trek met jullie mee. Als jullie huilen, huil ik mee. Als jullie dansen, dans ik mee. Als jullie toch eens glimlachen, lach ik als eerste mee want dat deed ik het liefste. Ooit zien we elkaar weer.”

Buiten aan de kerk stond een scherm opgesteld, maar toch daagden weinig mensen op zoals de familie van Loes ook zelf gevraagd had. Moest corona er niet zijn geweest, had de kerk waarschijnlijk te klein geweest. Loes was graag gezien. “Je had de avond voor het ongeval je lievelingskleren nog zelf klaargelegd", vertelt mama Nathalie. “Je jeansrokje, je schoenen die licht geven, je blauwe T-shirt met het hondje en het poesje en je glitterrokje. Loes, je zou de wereld veroveren. Alleen wist ik niet dat het zo snel zou gebeuren en op deze manier. We hadden nog zoveel plannen. Kamperen, naar Toverland en je wilde ook eens naar New York. Je bent een prachtige meid. Niet alleen door je blauwe ogen en je blonde krullen, maar vooral door wie je was. Bij elke stap, bij elke ademhaling weet ik dat jij bij ons zal zijn, voor altijd.” 

Bijna 2.000 mensen volgden de livestream van de plechtigheid en moeten het ook moeilijk gekregen hebben toen klasgenootjes van Loes een verhaaltje voorlazen van een haas en een wasbeer waarbij de haas voorgoed uit het leven verdwijnt van zijn vriend de wasbeer. Of toen papa André het woord nam. “Je giechelen en dansen zullen we nu alleen nog maar in onze herinneringen zien. Je was een frivole spring-in-’t-veld. Elke ochtend je bedje opmaken. Je had al je zaakjes liefst op orde. Je kon ook lekker soezen in de zetel. En het liefst van al moesten ze over je rugje strelen want daar werd je rustig van. Loezepoes, wat zou ik nog eens heel graag in je ogen verdrinken. Doe het goed daarboven, maar daar twijfel ik niet aan. Je blijft onze dochter, een goede zus. Bedankt dat ik je papa mocht zijn." Waarna Marijn Devalck (Boma) met een zelfgeschreven lief afscheid nam van Loes net als even later ook muzikant/zanger Jean-Bosco Safari. 

Het is hard voor het gezinnetje van Loes. Vorig jaar trouwden haar ouders nog in de Sint-Cordulakerk. “Liefste Loes, vorig jaar strooide je hier nog rozenblaadjes", vertelt nonkel Filip. “Nu lig je hier vooraan. Iedereen is verdrietig, maar ik ben ervan overtuigd dat we na corona nog eens allemaal samenkomen om echt afscheid van je te nemen. Ik herinner je gekke bekken en je dansen net als het luidkeels meezingen van Let it Go van Frozen. Je onschuld, spontaniteit, vrolijkheid en je schaterlach. Het doet pijn om te weten dat je niet zal opgroeien tot die prachtige vrouw die je ongetwijfeld geworden zou zijn.”

Voor de juffen en meester van de Burgemeester Marnixschool zal Loes voor eeuwig verbonden zijn met de school. “Je stond dikwijls als eerste aan de poort. Spelletjes spelen, knutselen, helpen waar je kon. En altijd genietend van wat er rondom jou gebeurde. Vorige week was het nog feest op school, nu is alles stil. Bedankt lieve Loes dat we deel mochten uitmaken van het feest dat jouw leven was. Je hebt voor altijd een plaatsje in onze klas en in onze school.” Waarop ook peter Dennis vanuit Zweden afscheid nam. “Ik zal elke avond naar de hemel kijken, op zoek naar de unicorn tussen de sterren.”