“Laat dit NOOIT nog gebeuren”

Wat een deugddoende wandeling had moeten worden, veranderde van het ene moment op het andere in een regelrechte hel voor haar zoontje, haar hondje en haarzelf. Ze waren rustig aan het wandelen: Mathieu van bijna 1 jaar in de draagdoek op haar borst, de chihuahua correct aangelijnd en Liesbeth met haar baby op de buik genietend van het zonnetje. Plots werden ze opgeschrikt door een woeste hond die wild tegen een poort opsprongen.

“Even dacht ik: ‘Is die afspanning wel hoog en stevig genoeg ?’ Ik week meteen af om de straat over te steken en zag een razende bouvier de afspanning met zijn brute kracht losrukken en zich op mijn hondje storten. Hij beet mijn lieverd doelbewust in de rug en de nek en bleef rond mij en mijn kindje cirkelen met mijn hondje in zijn muil. Zo hard ik kon schreeuwde ik om hulp, waardoor mijn kindje begon te krijsen in de draagdoek. Maar niemand, niemand kwam ons helpen. Ik overwoog mijn opties maar ik was niet opgewassen tegen een kalf van een hond. Bovendien zat er nog een tweede hond aan de andere kant van de omheining die gezien had hoe nummer één was ontsnapt. Minutenlang schreeuwde ik om hulp en niemand kwam... Tot uiteindelijk de eigenaar op handen en voeten door het gat in de omheining kwam gekropen en zijn hond tot de orde riep. Maar het beest luisterde niet en pas toen mijn hondje niet meer bewoog, liet hij los. Mijn hondje lag daar muisstil naar adem te snakken toen de bouvier langs mij heen de weg overstak. Veel buurtbewoners stonden te kijken maar niemand, maar dan ook niémand stelde voor om mijn kindje even over te pakken of mijn hondje voor mij op te rapen. Slechts één persoon, die toevallig kwam doorgereden, heeft uiteindelijk hulp geboden en ons naar huis gebracht zodat ik met mijn hondje naar de dierenarts kon.”

De dierenarts kon voor Gucci helaas niet veel meer doen. “Op de röntgenfoto’s bij de dierenarts bleek dat zijn ruggetje gebroken was, een wervel losgerukt, het ruggenmerg geraakt en hij had inwendige bloedingen. Er zat nog maar één ding op: hem het verlossende spuitje laten toedienen…”

Alsof de hel nog niet hevig genoeg was geweest, kreeg de zwangere Liesbeth ​meteen na de aanval bloedingen - door de hevige emoties - die tot een miskraam zouden leiden. “​Toen ik die avond eindelijk ging slapen, voelde ik hevige pijn in mijn zij en onderrug. Niet enkel had ik enkele uren voordien mijn hondje moeten laten inslapen, nu verloor ik ook nog een pril leven. De ​gynaecologe kan echter niet bevestigen dat ik een miskraam kreeg door die aanval, maar ze kan het ook niet volledig uitsluiten. Nu, een maand later, heb ik nog elke nacht nachtmerries over deze traumatische ervaring. Ik durf niet meer te gaan wandelen met mijn kindje.”

Met deze oproep wil Liesbeth vragen of iedere hondeneigenaar grondig zijn afspanning wil nakijken qua hoogte en stevigheid. “Deze eigenaar dacht ook dat de afspanning voldeed... Weet dat deze straat elke zomer een speelstraat is waar kinderen vrij kunnen spelen en achter de bal rennen. Tegen een beest van die grootte maken ze geen schijn van kans.”

“Eigenlijk zou er een wet moeten zijn die eigenaars van honden verplicht om een adequate en veilige afspanning te voorzien, aangepast aan het type hond. Als je voorziet dat die niet weg kan, kan die ook niet onder een auto sukkelen, ​gestolen worden en kunnen betreurenswaardige incidenten vermeden worden. Ik heb werkelijk doodsangsten uitgestaan voor mijn kindje en mezelf en het was verschrikkelijk om machteloos te moeten toezien hoe mijn hondje verscheurd werd!”