Opnieuw officieel erkend als jeugdvriendelijke club: de Junior Bears On Wheels

Freddy Hernou (69) draagt meerdere petjes bij de basketbalclub Leuven Bears, maar noemt zich vandaag jeugdcoördinator bij JBOW. “De oorkonde is voor ons een teken dat we goed bezig zijn, want er komt veel bij te kijken”, zegt Freddy. De club diende een lijvig dossier aan te leggen alvorens mee te kunnen doen aan het jeugdsportproject van Parantee-Psylos, maar de inspanning loonde. Het leverde hen naast financiële ondersteuning ook de nodige aandacht op. “En dat is geen overbodige luxe”, zegt Freddy, “want onze sport wordt crimineel onderbelicht.” 

Kort gezegd: bij rolstoelbasketbal gelden dezelfde regels als bij het gewone basketbal. Het enige verschil is dat het gebruik van de benen niet is toegestaan. “Dat maakt het allemaal een stuk technischer en tactischer”, zegt Freddy. “En ja, de ringen hangen nog steeds even hoog. Het ontbreken van de benen moet met de armen worden gecompenseerd.” Er wordt zelfs gedribbeld. Dat werkt zo: “Spelers mogen de bal op hun schoot houden en maximaal twee keer aan hun wiel draaien. Maar de meer ervaren spelers gooien de bal gewoon voor zich uit, of dribbelen met één hand aan het wiel. Ik geef ruiterlijk toe: deze jongeren spelen mij naar huis.” 

Ondertussen raast de achttienjarige Ian voorbij op zijn rolstoel. Ian heeft dwerggroei, maar zijn armen zijn als scheepskabels. “Die jongen haal je te voet niet in”, zegt Freddy. Wie denkt dat het er bij deze sport zachter aan toegaat komt bedrogen uit. “De rolstoelen zijn gemaakt om tegen een stootje te kunnen. En door de kromming van de wielen kan je niet alleen sneller draaien, het zorgt er ook voor dat je handen niet geplet worden wanneer je botst. Zo’n rolstoel kost als gauw 4.000 euro voor een kleiner model, en 7.000 euro voor een groter. De club betaalt de rolstoelen zelf, dankzij de financiële steun van Cera en de Koning Boudewijnstichting. Gelukkig maar, want als we zo’n bijdrage zouden vragen van de ouders, die sowieso al bijzonder veel investeren in de zorg van hun kind, zouden er geen inschrijvingen meer zijn. Ook van de besturen van Leuven en Rotselaar krijgen we de nodige ondersteuning.” 

De ploeg oogt erg divers. “We werken met twee categorieën: junioren en volwassenen. Ben je ouder dan 18, kom je daar terecht”, zegt Freddy. Jongens  en meisjes, kinderen en puber delen dus hetzelfde veld. Maar opvallend: niet iedereen heeft een beperking. De tienjarige Lucie probeerde de sport uit solidariteit met haar oudere broer Thomas (17). “Ik vond het meteen leuk, en sloot me dan maar aan”, zegt Lucie. “Ik ben de enige van mijn vrienden die zoiets doet. Ik zou het zeker leuk vinden als ze eens kwamen kijken.” 

Wannes (9), wiens beeltenis op de oorkonde staat, sloot zich pas in september aan bij de club. Wat zijn zijn specialiteiten? “Ik kan heel goed gamen”, zegt Wannes, “en ik ben ook best wel snel in de rolstoel.” Zijn mama lacht. “Hij behelpt zich met zijn braces en zijn looprek, maar te lang lopen lukt hem niet. Als ik hem zo zie gaan denk ik niet dat ik hem zou kunnen volgen.” Het is niet de eerste hobby die Wannes uitprobeert. “In Haacht vonden we geen enkele jeugdvereniging die aangepast was aan zijn beperking”, zegt ze. “Elk kind heeft toch recht op vrije tijd? Hier is hij onder gelijken, en voelt hij zich gelukkig. Het zorgt voor een boost in zijn zelfvertrouwen.” 

Ook Freddy beaamt het therapeutische effect van zijn sport. “We zien vaak dat kinderen hier sukkelachtig binnenkomen. Wat wil je: ze horen constant dat ze bepaalde dingen niet kunnen. Hier benadrukken we wat ze wel kunnen.” De activiteiten van de club gaan bovendien breder dan enkel en alleen basketbal coachen. “Onze trainers geven vaak opleidingen aan de faculteiten Bewegingswetenschappen of Kinesitherapie. Maar we hebben ook een activiteitenpakket dat we aanbieden aan scholen. We laten jongeren ervaren hoe het voelt om  zich in een rolstoel voort te bewegen.” Dat besef moet voor een beter begrip zorgen. “Men beseft niet welke gigantische obstakels mensen met een beperking dagelijks moeten overkomen. We kiezen bijvoorbeeld voor deze sportzaal in Rotselaar omdat zowel de kantine als de kleedkamers zich op dezelfde verdieping bevinden. Iemand die nog nooit in een rolstoel heeft gezeten beseft niet waarom dat zo vitaal is.” 

Ook Ian en Thomas pleiten voor meer erkenning. “Mensen die lacherig doen over rolstoelbasketbal nodig ik uit om het zelf eens te proberen”, lacht Ian. Beide heren zijn al zes jaar aangesloten bij de club. “Ik wilde eerst rugby spelen”, zegt Thomas, “maar daarvoor moest ik al naar Antwerpen of Gent.” Ian: “Het aanbod moet gewoon groter voor mensen met een beperking.” Freddy hoopt dat de club nog kan groeien. “We proberen jong bloed te introduceren, maar hen aantrekken is moeilijk. We proberen wat meer bekendheid te vergaren door te zeggen tegen mensen: ‘kijk, dit bestaat.’” Misschien door rolstoelbasketbal een plekje op het kleine scherm te gunnen? “Iedereen weet dat er in België maar twee sporten op tv worden uitgezonden: voetbal en wielrennen. Maar dat doorbreken, zou dat niet mooi zijn?”