Het verhaal van de Bommelskoning die het stadhuis veroverde: Ignace Michaux wordt op 1 september burgemeester van Ronse

“Gewezen schepen Agnes Van Crombrugge heeft me op een avond op ’t Klein Marktje de vraag gesteld of ik geen zin had om me te engageren bij wat toen nog de CVP heette. Ik heb toen de programma’s van alle partijen opgevraagd en ik heb ze allemaal van a tot z gelezen. Ik kon in elk programma wel iets vinden wat me aansprak, maar de meeste raakpunten zaten bij de CVP. Ook de C van christelijk was daarbij belangrijk, vandaar mijn keuze toen. Ik heb me die tot op vandaag nog niet beklaagd.”

“Zo snel ging het nu ook weer niet. Als ze mij als kind vroegen wat ik later wou worden, antwoordde ik altijd: iets speciaals. Na mijn middelbare studies ben ik daarom gaan werken in de smederij van Raf Waeterloos in Ronse. Dat was hard labeur met hamers en metaal en vooral ook veel hitte en fysiek afzien. Niet alledaags, dat beantwoordde dus aan mijn ambities. Er hing bovendien een zeer vrolijke sfeer in de smidse. Daarna mocht ik, kwestie van speciaal te blijven, aan de slag op het koninklijk paleis, maar daar ga ik niets over zeggen. En na de koning kwam, ook niet alledaags, de politiek.”

“Ik was intussen voorzitter geworden van de CVP-Jongeren in Ronse. De werking was aanvankelijk nagenoeg onbestaande, maar met een dynamische groep vrienden werden we de grootste afdeling van Vlaanderen. We haalden ook enkele grote namen naar Ronse en één daarvan was Pieter De Crem. Ik werd regiovoorzitter van de jongeren en kwam in het provinciaal bestuur terecht. Daar ontmoette je nogal wat volk met invloed, waaronder ook weer Pieter De Crem. Zo ben ik op zijn kabinet beland toen hij minister werd van Landsverdediging, later van Binnenlandse Zaken en tussendoor ook nog staatssecretaris voor Buitenlandse Handel. Het heeft me de kans gegeven om veel te leren en veel ervaring op te doen in de politiek. Dat is ook voor een lokale politicus zeer belangrijk. Want uiteindelijk wordt alles altijd beslist in de Wetstraat. Daar moet je zijn als je iets wil forceren.”

“Als men dat niet pejoratief bedoelt, dan kan ik daarmee leven. Ik heb veel opgestoken van Pieter De Crem. Belangrijkste les: luister naar de mensen en neem daar de tijd voor. We werden er op het kabinet soms gek van. De deuren van de kantoren moesten altijd letterlijk open staan. Kwam er iemand langs om eens zijn gedacht te zeggen, dan bood Pieter een stoel aan en iets om te drinken: vertel het eens. Hij kon er ook niet tegen als een medewerker bij een discussie zei dat hij het eens was met de anderen. Daar kon hij niet mee leven. Want uit de botsing der ideeën wordt een nieuw inzicht geboren. Zo leer je om kritisch te zijn en alle meningen in vraag te stellen.”

“Dat is inderdaad zo en maar goed ook. Het is altijd dubbel. Mijn stadsgenoten zijn fier op hun stad en net daarom nemen ze geen vrede met minder dan het beste. Ik heb daar geen probleem mee, ik deel die ambitie. We hebben het ook niet makkelijk om ons te laten horen. Er is de faciliteitenregeling die onze stad beperkt in haar mogelijkheden, er is de ligging in een uithoek, er is de moeilijke economische situatie. Ik kan ook geen mirakels doen en ik maak ook geen loze beloftes: ik zal niet terughalen wat we allemaal aan dienstverlening zijn kwijtgeraakt. Maar ik wil wel met alle middelen de verdere uitholling tegengaan en daartoe alle contacten gebruiken die ik heb. Signalen geven aan de Wetstraat, dat is belangrijk.”

“Luc Dupont behoort tot een andere generatie en Facebook en Instagram zijn niet zijn ding. Ik maak wel dankbaar gebruik van de moderne communicatiemiddelen. Als ik ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat op mijn kantoor in het stadhuis zit, dan mogen de mensen dat weten. Ik wil daar niet mee uitpakken. Alle collega’s schepenen en beleidsmensen werken hard. Bereikbaarheid is cruciaal voor een politicus van vandaag. Sinds bekend raakte dat ik burgemeester word, vragen mensen me aldoor of ze mij nu nog gaan zien op straat. Ik spring ’s middags vaak een broodjeszaak binnen of ga ergens een snelle hap eten. Dat zal ik blijven doen, die sjerp verandert daar niets aan. De werkdruk gaat nog hoger worden dan die nu al was, dat heb ik intussen wel gemerkt. Maar dan kom ik terug op wat Pieter De Crem ons altijd voorhield: luisteren naar de mensen, daar begint alles.”

“Iemand belde me onlangs op om me te feliciteren met het burgemeesterschap en maakte mij erop attent dat ik de eerste Ronsenaar ben die én Bommelskoning zal geweest zijn én burgemeester. Dat is het mooiste compliment dat ik al heb gekregen. In 2008, vijftien jaar geleden, mocht ik de Bommelskroon dragen en dat was een unieke ervaring. Het heeft me veel vriendschappen opgeleverd, tot in onze zusterstad Kleve toe. Al die zaken maken je tot wat je bent. Het is niet omdat ik nu burgemeester ben, dat ik dat allemaal ga laten schieten. Dit is wat ik ben, daar hebben de Ronsenaars voor gekozen.”

“Het aantal stemmen spreekt voor zich, denk ik. Ik heb het archief geërfd van wijlen onze partijvoorzitter Guy Heylens met alle resultaten van vorige verkiezingen en heel veel ander documentatiemateriaal. Daar kun je veel uit leren. Ik heb nooit gedroomd over burgemeester worden en de sjerp dragen. Ik had daar de tijd niet voor. Toen ik in 2012 voor het eerst schepen werd, wist ik dat ik vooral veel leergeld zou moeten betalen. Schepen van Evenementen, dat was toen al meer dan genoeg hooi op mijn vork. Nu ben ik bevoegd voor Openbare Werken, dat is alweer iets anders. Mijn voorganger Yves De Worm kon me daarover veel goede raad geven. Ik leer dus graag bij en ik weet dat Luc Dupont me altijd zal bijstaan als ik op hem een beroep doe. Luisteren is belangrijk, nog maar eens. Ik denk ook dat het schepencollege en de partij achter mij staan, dat is alvast mijn gevoel. In de lokale politiek moet je vooral eerlijk zijn. Op nationaal vlak wordt het spel bikkelhard gespeeld, daar kan ik van getuigen. Maar in een stad als de onze komt het erop aan om alles te doen wat je kan om het voor de burgers beter te maken. Het dragen van de titel van burgemeester is een eer. Het is ook een beetje stress, maar vooral een opdracht die me gelukkig maakt. Anders hou je dit niet vol. De prijs die je betaalt in je privéleven is daarvoor veel te hoog.”

“Dat is de bedoeling van verkiezingen en dus kun je daar enkel positief tegenover staan. Maar ik ben daar niet zo intensief mee bezig. We doen ons uiterste best en hoe dat geëvalueerd wordt, zien we in oktober 2024 wel. Je kunt het resultaat van die stembusgang trouwens niet meer vergelijken met alle vorige omdat de spelregels zijn veranderd. Wat we nu gaan doen is het bestuursakkoord dat we met onze coalitiepartner N-VA hebben vastgelegd in 2018 verder uitwerken, zoals voorzien. We moeten de bevoegdheden eens bekijken nu Patrice Dutranoit (CD&V) schepen wordt, maar in essentie verandert er niets aan onze plannen. Besturen blijft het werk van een team, nooit van een individu.”