Alain Verschoore is opgelucht dat zijn huis dan toch niet weg moet voor de N60: “Ik vergeef hen niet dat ze mij en mijn vrouw hebben doen wenen uit wanhoop”

Alain had in de taalgrensstad zijn hele leven een zaak in loodgieterij en centrale verwarming. Hij was ook de laatste voorzitter van voetbalclub Assa Ronse tot aan de fusie met Club tot KSK. “Ik hou eraan om in dat verband te preciseren dat Assa geen schulden had toen we KSK in 1987 oprichtten en dat we wel degelijk goed bezig waren. Onze kantine zorgde voor financiële ademruimte. Ik wou met KSK werken met de eigen jeugd om een vaste stek te bemachtigen in wat toen bevordering was en vandaag de tweede klasse amateur heet. Toen men meer wou, heb ik ontslag genomen als voorzitter van het Sportcomité. Het was een princiepskwestie. Ik zat de weken daarop thuis te wenen in mijn zetel op zondagnamiddag, zoveel pijn deed dat.”

Wenen deed Alain ook toen hij in 2013 een aangetekend schrijven kreeg waarbij hem werd gemeld dat zijn huis en tuin in de Fiertelmeersstraat op het tracé lagen van de N60. De hemel viel op zijn hoofd en dat van zijn vrouw. “Die ring rond Ronse, we hadden daar al jaren allerlei verhalen over gehoord maar dat bleken elke keer losse flodders. Ik wist wel dat we in de buurt lagen van de reservatiestrook voor die ring. Maar die begon honderd meter verder, richting stadscentrum. Net binnen die reservatiestrook was men immers jaren voordien begonnen aan de bouw van een waterpompstation. Samen met een buurman was ik op het stadhuis de plannen daarvan gaan bekijken en daar stond de reservatiestrook op. Maar blijkbaar was die strook met jaren opgeschoven in de richting van mijn huis. Dat zijn zo van die rare dingen waar nooit een verklaring wordt voor gegeven. Niet dat ik die verklaring niet ken.”

Omdat geen haar op zijn hoofd eraan dacht om te verhuizen, bouwde Alain toch een nieuwe garage aan zijn huis. “Daarvoor had ik een vergunning gevraagd. Na zes maanden wachten heb ik die ook gekregen van de bewuste dienst van Bruggen en Wegen. Daarop stond zwart op wit vermeld dat er geen probleem met de vergunningsaanvraag was, omdat mijn woning buiten de bewuste reservatiestrook was gesitueerd. Toen er dus namens de Vlaamse regering een bemiddelaar op bezoek kwam in 2014 om te praten over een voorstel voor onteigening, heb ik die dat papier onder de neus geduwd. Dat was even schrikken voor de dame in kwestie. Ze is nadien nog een paar keer teruggekeerd, één keer met haar baas. Die zei dat ik dat papier nooit had mogen ontvangen. Maar ik had het. Zodoende. Ze zouden mij hier nooit weg hebben gekregen. Ik ben 75 jaar. Ik heb mijn hele leven gewerkt. En dan zouden ze mij hier buiten zetten? Om waar naartoe te gaan? En om wat te doen? Ze moeten mij gerust laten.”

Nu het tracé met tunnel is goedgekeurd, kan de rust definitief terugkeren ten huize Verschoore. Al blijft er enig voorbehoud over de uitwerking van de bestaande plannen. “Ik moet dat allemaal nog zien gebeuren. Er is ons al zoveel verteld. Het prijskaartje is ook niet min natuurlijk. Maar anderzijds: wat heeft dat Vlaams Gewest al ooit voor Ronse gedaan? Alles is ons hier al afgepakt. Straks moeten we voor het onnozelste papier naar Oudenaarde rijden. Je moet af en toe van je afbijten in het leven. In verband met het tracé van de ring heb ik dat gedaan. Ze zouden mij alles afgepakt hebben. Dat ik hier zou moeten vertrekken was ondenkbaar. Maar het is voorbij. Alhoewel. Ze hebben mij en mijn vrouw doen wenen van verdriet. Dat vergeef ik hen niet.”