Eric Veracx hangt helm aan de haak

Dat hij brandweerman zou worden, stond in de sterren geschreven. Nauwelijks zes was hij, toen Eric met z'n grootouders de mis bijwoonde in de Paterskerk.


"Maar op hetzelfde moment was er een oefening van de brandweer op het Polenplein. Die moest en zou ik meemaken, en dus deed ik alsof ik wat ziekjes was, om naar buiten te mogen. Het lukte." De jeugdbrandweer, echte pompier op 18, beroeps in 1983, het ging snel voor Veracx die zich opwerkte en uiteindelijk in 2015, toen Donald Witdouck promoveerde tot zonecommandant van de hulpverleningszone Midwest, postoverste werd in Roeselare. "Dat werd een kleine tegenvaller. De functie lag me absoluut, maar na zes maanden was me duidelijk dat we kampten met twee problemen: een tekort aan ruimte en te weinig personeel. Vooral dat laatste joeg me op de barricaden. Maar mijn stem kreeg geen gehoor. Het is één van de redenen waarom ik er nu mee ophoud, want eigenlijk kon ik nog blijven tot mijn 65 jaar."

Een afscheid uit onvrede dus? "Toch niet", zegt Veracx die als postoverste opgevolgd wordt door Fons De Backere (36) en Geert Desender (47).


"Het waren zalige jaren, van het eerste tot het laatste. De kameraadschap, de goeie sfeer, door het vuur gaan voor elkaar, ik zal het missen. En de plagerijtjes, natuurlijk. Goedbedoeld en gewoonlijk goed voor een schaterlach. Zoals toen we geregeld duiveneieren in de zakken van enkele collega's staken. Die eieren waren afkomstig uit de droogtoren voor onze blusslangen, destijds een paradijs voor duiven om samen te hokken. Of die keer dat we kippenkruiden van een collega vervingen door het fijne houtafval dat overbleef bij het schuren en opnieuw oliën van onze houten brandweerladders. In geuren en kleuren heeft de collega in kwestie nadien verteld hoe hard de kip wel rookte die hij thuis na het 'kruiden' in de oven had klaargemaakt."

Duizenden interventies heeft Veracx meegemaakt. "De moeilijkste zijn die waar je machteloos staat. Of waarbij iemand bezwijkt terwijl we met z'n allen ons stinkende best doen om hem of haar te redden. Ook de treinramp van 11 april 1996 zal me altijd bijblijven. Daarbij vielen drie doden en 57 gewonden. Toen ik bovenop de gekantelde wagon was geklauterd, zag ik door de ramen alleen maar bebloede gezichten van mensen in paniek die me hulpeloos aankeken. Vreselijk. Het duurde ruim drie uur voor het laatste levend slachtoffer kon worden bevrijd." Toch haalde Eric Veracx, omwille van zijn typische snor uitermate gekend in onze regio, ook veel voldoening uit zijn job.


"Je kan echt iets betekenen voor mensen, het verschil maken. Als hulpverlener probeer je je kalmte bewaren en zo snel mogelijk rust creëren in de chaos. Dat wordt altijd geapprecieerd. Ook de waardering van collega's, die ik ook de jongste dagen nog maar eens mocht ervaren, doet me veel deugd."


Profiteren van het leven deed Veracx de jongste jaren al wat meer dan vroeger maar nu doet hij er samen met zijn echtgenote Carine Vansteenkiste nog een schepje bovenop. "Uitspattingen zijn aan ons niet besteed maar we willen genieten van het hier en nu", zegt Eric. "Het is overigens dankzij Carine dat ik zo'n mooie loopbaan kon uitbouwen. Zonder haar steun zou dat nooit gelukt zijn."