Wat een tranendal: Rode Duivels kunnen ondanks grote kansen van Lukaku niet scoren en liggen uit WK

Een 4-3-3, met warempel Dries Mertens naast Trossard en Carrasco voorin. Met kleine en vinnige voorspelers wou Martínez de achterin wat statische Kroaten pijn doen. Op het middenveld werd gekozen voor Dendoncker om met Witsel en De Bruyne in iets meer teruggetrokken positie de strijd op het middenveld te winnen. Dat was de theorie, want in de praktijk hadden de Belgen het in de openingsfase erg moeilijk. Perisic knalde al meteen vervaarlijk naast. Op de flanken erg kwetsbaar: Meunier was opnieuw een schim van de speler die hij ooit was, op links had Castagne het net als tegen Marokko moeilijk tegen zijn natuurlijke voet te spelen.

En dan hadden de Rode Duivels nog Dame Fortuna achter zich. Niet meer dan wat millimeters moeten het zijn, waarmee Lovren met de schouder buitenspel stond. Heel Kroatië woedend. Zo ontsnapte Carrasco al aan zijn tweede penalty tegen op dit WK nadat hij Kramaric onderuit had gehaald - er zijn leukere statistieken. Maar het moet gezegd: de Duivels waren al veel minder slecht dan tegen Canada en minder slecht dan tegen Marokko. Al ging de progressiecurve véél te traag de hoogte in. Nog altijd teveel basisspelers uit vorm. Zoals de surprise van de chef, Dries Mertens. Op een nu wel perfecte pass van De Bruyne trapte hij over. Dat heeft Mertens al veel beter gedaan.

Bij de pauze was België virtueel uitgeschakeld. Het sein voor Martínez om Lukaku dan toch te brengen voor Mertens. Eindelijk een volwaardige spits en dat liet zich meteen gevoelen. Plots hadden de Duivels een aanspeelpunt en ging het gevaar crescendo. Maar altijd had Lukaku moeten scoren toen De Bruyne Carrasco vond in de zestien. Livakovic bracht nog redding, maar de rebound voor de voeten van ‘Big Rom’ had altijd de 0-1 moeten zijn. Een goal die meer dan waarschijnlijk had volstaan voor de kwalificatie, zeker omdat Courtois achterin weer pal stond. Vastberaden in zijn honderdste interland die vijftigste clean sheet te pakken.

Thorgan Hazard kwam er nog in voor Trossard, Doku en Tielemans voor Carrasco en Dendoncker. Maar echt druk en kansen kon België pas in de slotfase ontwikkelen. Via natuurlijk Lukaku. Een deviatie op inzenden van Meunier naast. En in de slotminuut, na een geweldige voorzet van Thorgan van dichtbij de controle verkeken. Wat een kans. Maar de conclusie is dat we gewoon niet goed genoeg waren in Qatar. Te weinig spelers in vorm vooral, te veel spelers die de pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben ook. Om U een idee te geven: met 31 jaar en 95 dagen was deze Belgische elf de tweede oudste ploeg die er op een WK in deze eeuw aan de aftrap stond. Dringend tijd voor vernieuwing dus. En waarschijnlijk ook een nieuwe bondscoach.

Alleen had deze geweldige generatie een veel mooier afscheid verdiend dan een nul nulletje in de laatste match van een groepsfase. Na twee miskleunen waarin vele van onze Duivels hun heldenstatus zijn kwijtgeraakt. Laat ons Romelu Lukaku daar vooral niet bijrekenen. Ondanks zijn drie gemiste kansen, schonk ‘Big Rom’ de Duivels eindelijk aanvallende mogelijkheden. Met een fitte Lukaku, spelen we altijd achtste finale. Zijn woede annex tranen na het laatste fluitsignaal, spraken boekdelen. In de armen van Thierry Henry. Tranendal.