Op zucht van de Final Four: klinische Rode Duivels nemen revanche op Engeland

Een clash waar hij altijd bij wou zijn. Natuurlijk stond Romelu Lukaku aan de aftrap in België - Engeland. Een zere dij zou hem niet beletten het de Engelsen nog eens in te wrijven wat ze missen. In minuut 11 plots een oerkreet boven Den Dreef. Courtois was geklopt op een kopbal van Kane, Romelu niet. Met een ultieme kopbal verijdelde hij de Engelse gelijkmaker, om daarna iedereen nog eens wakker te schudden. Als er naast de bondscoach eentje de Nations League wil winnen, is het Lukaku wel.

Niet dat de Duivels echt wakker moesten geschud. Even daarvoor had Tielemans, zoals Jan Mulder het hem gevraagd had, vanop afstand op doel getrapt. Via het been van Mings en de paal verdween de bal achter Pickford binnen. En het kon nog mooier. Veel mooier. Na een weliswaar weifelachtige fout op De Bruyne zetten KDB en Mertens zich achter de bal. Die laatste schilderde enig mooi binnen. Geweldig moment voor Driesje in zijn achtertuin. Mooi om te zien hoe blij de groep voor Mertens was. Niemand die zijn ‘moment de gloire’ vanavond harder gegund werd.

Of het moest Martínez geweest zijn. In zijn vijftigste interland een 2-0-prestigezege tegen het land waar hij zowel groot als klein werd. Het moet de bondscoach ongetwijfeld deugd doen. Klinische Duivels, daar zal hij wel mee kunnen leven. Zeker in coronatijden. Want zeker na de pauze speelden de Belgen met vuur. Engeland deed zowat alles om zich terug in de match te knokken, maar miste vernuft. En botste op ervaren Duivels, die via Lukaku zelfs nog de grootste kans misten. Overlevingsinstinct, noodzakelijk om straks in de tas te hebben op weg naar het EK.