"Ik mag er niet aan denken wat ik nu zou doen, moest mijn moeder dat telefoontje niet hebben gedaan": het buitengewone verhaal van 'postbode' Thomas Meunier

“Geloof het of niet, maar drie jaar voor mijn debuut bij de Rode Duivels werkte ik als postbode. Ik was niet Thomas Meunier de voetballer. Ik was Thomas Meunier de postbode. Ik begon met de job op mijn 18de, toen ik nog niet met alléén voetbal mijn brood kon verdienen. Om 5u ’s ochtends ging de wekker. Ik begon mijn ronde voor de zon opkwam. In Londen of New York lijkt postbode zijn me leuk, omdat daar alle appartementen dicht bij mekaar liggen. In België is dat toch anders. Wanneer het pijpestelen regent en je moet de auto steeds vijftig meter verder parkeren, word je écht moe. Na het werk kon ik thuis wel de hele namiddag slapen. Ik werkte als postbode voor twee maanden. Daarna veranderde ik van werk en moest ik auto-onderdelen monteren. In 2010 was dat, niet eens zo lang geleden. En nu, acht jaar later, bereid ik me voor op het WK met mijn land (lacht)."

“Je zou denken dat het klinkt als een verhaal uit Hollywood”, gaat Meunier verder. “Je vraagt je af hoe zo iets mogelijk is. En soms doe ik hetzelfde, hoor. Mijn carrière is zo vreemd dat ik het, zelfs nu nog, moeilijk kan geloven. Het was zijn vader die hem destijd aanspoorde voetballer te worden. “Mijn vader speelde zelf ook, weliswaar op lager niveau. Laat ons zeggen dat hij een beetje ‘hevig’ was. Ik denk dat hij wou dat ik prof werd, omdat hij zijn eigen dromen niet kon realiseren in het voetbal. Elke zondag gingen we naar zijn wedstrijd kijken – ik, mijn oudere zus en mijn moeder. Heel onze familie was voetbalgek. Zelfs de grootouders." (lees hieronder verder)

Meunier groeide op in Sainte-Ode, een klein dorpje met ongeveer 2.000 inwoners. “Buiten voetbal waren er weinig dingen die we er konden doen, hé. Je kon naar school gaan, voetballen en aan atletiek doen. That’s it. Mijn vader was wel erg veeleisend. Hij wou dat ik steeds beter zou doen. En als ik eens niet naar een training wou gaan, las hij me de levieten."

Op zijn twaalfde volgde op privévlak een klap. “Mijn ouders gingen uit mekaar. Misschien was dat destijds het beste. Weet je, mijn vader was niet de zachtaardigste persoon. Het werd een beetje té intens in huis. Mijn zus en ik gingen toen bij mijn moeder wonen. Maar ze had het heel moeilijk met de situatie. Ze deed alles zodat er ’s avonds eten op tafel kwam. Van 6 uur ’s ochtends tot 2u ’s middags werkte ze als verpleegster, om daarna als poetsvrouw nog wat bij te verdienen. Pas rond 9u ’s avonds kwam ze thuis – mijn grootouders vergezelden ons thuis – en meteen vertrok ze om in een restaurant te werken. Het is dankzij haar dat we alles kregen wat we nodig hadden." (lees hieronder verder)

“Een jaar later, 13 was ik toen, veroverde ik mijn plaats in de jeugdacademie van Standard. Het enige probleem: het was ver van huis. Ik moest dus van school veranderen, dichter bij de academie. In het begin wou ik dat zelfs niet. Ik zou last krijgen van heimwee, dacht ik. Maar het was een unieke kans. Eenmaal ik er arriveerde, maakte ik al snel nieuwe vrienden. Het was een leuke ervaring en een periode die ik nooit zal vergeten. Ik bracht er twee jaar door.”

In de hoop ooit door te breken in het eerste elftal op Sclessin, volgde op zijn vijftiende de ontnuchtering. “De coach belde naar mijn moeder voor een gesprek. Op dat moment had ik geen idee waarover het zou gaan. Toen we aankwamen, zei hij alleen: ‘We zullen Thomas laten gaan.’ Ik was in shock. Ik herinner me dat mijn moeder en ik naar mekaar keken en tegen hem zeiden: ‘Oké… Is dat alles?’ Het klinkt misschien grappig, maar voor mij was dat geen catastrofe. Voetbal was niet het enige waar ik gelukkig van werd in het leven. Ik kon nu naar een normale school gaan en normale dingen doen. Van het leven genieten, dus. Vervolgens vertelde ik mijn ouders dat ik zou stoppen met voetbal. De passie was verdwenen. De droom was dood.”

“Je kan je dan wel inbeelden hoe mijn vader zich voelde. Plots praatten we niet meer over voetbal. Dat was een probleem, want voetbal was ons leven. Hij was ontgoocheld. Niet alleen mijn droom, maar ook zijn droom was verwoest.” Van zijn moeder verwachtte Meunier meer begrip, maar tevergeefs. “Nee, nee, nee”, zei ze. 'Voetbal is jouw leven. Je moét spelen.' En dus belde ze de coach van Virton. ‘Mijn zoon speelde bij Standard en is nu een vrije speler. Mag hij eens op proefperiode langskomen? Hij is héél goed. Dat beloof ik!’"

"Mijn moeder zag gewoon iets in me dat ik niet zag. Uiteindelijk mocht ik een wedstrijd meespelen bij Virton in de jeugdreeksen. We wonnen met 15-3 en ik scoorde tien goals. Na afloop kwam de coach naar me toe met de vraag welk nummer ik wou." (lees hieronder verder)

“Stel dat mijn moeder de coach van Virton niét had gebeld, smekend of ik mocht komen testen… Wel, ik wil er zelfs niet aan denken wat ik nu zou doen. Mijn leven zou compleet anders zijn. Niet dat ik toen al de kost verdiende met voetbal. Het is ook daarom dat ik als postbode begon. Om eerlijk te zijn, beviel die periode me niet. Dan was de job waar ik aan auto-onderdelen kon prutsen véél leuker. De collega’s daar werden trouwens echte vrienden. Voetbalfans waren ze ook. Ze wisten zelfs wie ik was, nog voor ik er begon te werken. Ze volgden Virton op de voet én keken naar mijn matchen. Beeld je in wat ik over me kreeg op maandag na een verloren match (lacht).”

Vanaf dan ging het Meunier naar eigen zeggen – op sportief vlak – voor de wind. “Ik speelde als spits en scoorde plots wondermooie goals. Linkervoet, rechtervoet, kopballen,… Het was echt gek. Mensen begonnen mijn doelpunten te filmen en te posten op YouTube. Een deel ging viraal op de sociale media. Al snel praatte iedereen in België over de gast die wereldgoals scoorde in de derde klasse. Ze wisten waarschijnlijk niet dat ik in een autofabriek werkte. Het is een grappige uitleg, maar weet je waarom ik zulke goals scoorde? Omdat ik me vrij voelde. Ik speelde niet langer met verplichtingen. Uit de ‘talent factory’ van Standard was ik ontsnapt. Ik speelde voor het plezier, voor de passie en uit liefde voor het voetbal.”

En dan ging de bal écht aan het rollen. “Vanuit het niets waren grote clubs geïnteresseerd. Er plakte een prijskaartje van 100.000 euro op me. Peanuts. Ik was jong en goedkoop, dus waarom het risico niet nemen? Op een dag belde mijn makelaar en zei: ‘Club Brugge wil je. Het gaat gebeuren.’ Ik kon het maar niet vatten. Ik bleef hem vragen of het wel echt was.” Maar de droom werd werkelijkheid. “Voor ik mijn contract ondertekende, moest ik wel iets opbiechten. Ik was maar een gewone jongen. Een postbode, een fabrieksarbeider, een speler uit de derde klasse. Dat was ik nog steeds. Ik moest meteen aan mijn moeder denken, aan wie ik dat allemaal te danken had. Ik kon eindelijk iets teruggeven aan haar. En alles wat ik moest doen, was voetballen.” (lees hieronder verder)

Het beste moment moest dan voor de piepjonge Meunier nog komen. “Mijn vader belde me en zei: ‘Fucking hell! Mijn zoon heeft het geflikt! Mijn zoon speelt voor Club Brugge!’ Ook mijn grootvader was in de wolken. Geloof het of niet, Club Brugge was zijn team. Hij supporterde zijn hele leven lang al voor blauw-zwart. Hij was niet eens verrast. Het leek alsof hij wist dat dit mijn lot zou zijn. Ik was ongelooflijk trots, want mijn grootouders hielpen mijn moeder bij de opvoeding. Ik ben ze dan ook héél veel verschuldigd.”

In 2013 verzamelde Meunier zijn eerste cap bij de Rode Duivels. “Het was speciaal. Mijn moeder kreeg van iedereen in het dorp telefoontjes. Zij was trots, ik was haar dankbaar. Weet je, zonder haar zou ik nooit profvoetballer geworden zijn.” Als kleine knaap weende Meunier tranen met tuiten na de onterecht afgekeurde goal van Marc Wilmots tegen Brazilië op het WK van 2002. “Het was zo onrechtvaardig.” 

Op extra-sportief vlak loopt alles op wieltjes. In april werd Meunier voor de tweede keer vader. “Mijn oudste zoontje Landrys snapt nog niet zo goed wat ik doe. Wanneer we rondrijden in Parijs zegt hij steeds ‘Dat is papa, dat is papa!’ als hij het logo van PSG ziet. Iedereen met een PSG-shirt is papa. Misschien dat hij binnen een jaar of twee snapt dat ik voetballer ben. Toch hoop ik dat hij me nooit zal vragen hoe ik dit alles realiseerde. Want dat kan ik niet uitleggen. Ik ben even verrast als jullie. Soms lig ik met Debora (zijn vrouw, red.) in de zetel en zeg ik: ‘Debora, besef je dat ik voor PSG voetbal?’ Kijk waar ik beland ben. Waarom ik? Ik blijf mezelf die vraag stellen. Het moet het lot zijn. Een ander antwoord vind ik niet. Van koffie drinken in een autofabriek tot voetballen met Neymar: het leven hoort zo niet te zijn." Straffe gast.