Hoe Racing Genk nooit kan bevestigen na een succes: spelers zijn bezig met hún eigen toekomst

Racing Genk blijft een club van golfbewegingen. Na het hoogtepunt komt de onvermijdelijke terugval. Hoezeer de club zich daar ook bewust van is en hoezeer de club dat ook wil vermijden en hoezeer de club ook hunkert naar stabiliteit en verankering aan de top van de Jupiler Pro League.

Een titel wordt in Genk altijd gevolgd door een overgangsperiode.

Het is eigen aan de vzw-structuur. Geen ‘sugar daddy’, rijke ondernemer of oliesjeik die de geldkraan kan openzetten. Racing moet zijn eigen boontjes doppen. Het structurele verlies van om en bij de 10 miljoen dient jaarlijks bijgepast te worden door transferinkomsten en/of opbrengsten uit Europees voetbal.

Post-titel verkocht Genk voor 81 miljoen aan spelers. Dat astronomische bedrag naar Belgische normen luidde wel het einde van een cyclus in. Philippe Clement had het snel begrepen. Hij verliet de kabelbaan op de top van de berg, net voor de steile afdaling. Aidoo, Malinovskyi en Trossard sprongen er mee uit. Berge en Samatta ergens halfweg. Club Brugge slaagt erin zijn sterkhouders zoals Mignolet en Vanaken voor de lange termijn aan zich te binden. Jongens op de top van hun kunnen, die elders misschien wel meer kunnen verdienen, maar beseffen dat ze goed zitten bij Club Brugge.

Genk probeerde de voorbije jaren twee keer om een veldspeler in de piek van z’n carrière langdurig vast te leggen. Bij Alejandro Pozuelo bleek de lokroep van de dollars uit de MLS groter dan zijn clubliefde. Sébastien Dewaest is één van de grootverdieners en bewees zijn nut in het kampioenenjaar. Ook hij laat nu zijn ego primeren op het clubbelang.

Het blijven uitzonderingen. RC Genk zal altijd een talentenfabriek blijven. Niemand die in de Luminus Arena tekent, ziet Genk als eindstation. Wel als de poort naar de grootste Europese competities. Sportief directeur Dimitri de Condé kon zijn gsm de laatste dagen net zo goed aan zijn oor tapen. Cuesta, Lucumi, Onuachu, Maehle, makelaars die zwaaien met aanbiedingen. Racing Genk is het slachtoffer geworden van z’n eigen reputatie. Presteren op het veld is bijzaak geworden. Wie bij Genk speelt, is klaar voor de volgende stap, zo redeneren de meeste jongens. En dat denkproces verloopt alsmaar sneller.

Met dit als gevolg, er staat geen ploeg op het veld. Het drama van de Freethiel. Jess Thorup zwaaide vandaag elf A-internationals uit, geen Belgische club die meer internationaal talent aflevert dan Genk. Maar allemaal zijn ze bezig met hun eigen verhaal. De zoektocht naar stabiliteit naast het veld loopt samen met de zoektocht naar kwaliteit en mentaliteit op het veld.

De situatie nu is precairder dan toen Philippe Clement in december 2017 de club onder zijn hoede kreeg. De fundamenten om te bouwen waren steviger toen. Mazzu en Wolf bleken niet de juiste aannemers. En Thorup beseft na een dikke week dat hij op een puinhoop staat. Willen de leidersfiguren in de kleedkamer eindelijk opstaan? Als die er al zijn. 

Carlos Cuesta, aanvoerder geweest bij de Colombiaanse beloften? Daniel Muñoz, kapitein van Atlético Nacional? Bij hun presentatie geroemd om hun leiderscapaciteiten, maar de taalbarrière remt hen af. Vukovic is belangrijk in de groep, maar als doelman is zijn rol op het veld eerder beperkt. En op Sébastien Dewaest wordt voorlopig niet meer gerekend. De Genkse pijnpunten zijn duidelijk, maar de oplossing ligt niet voor de hand. Is de kabelbaan bijna in het dal?