Op 2 januari jongstleden maakten Jean, Gunter en nog twee vrienden een fietstochtje toen de zestiger ter hoogte van het voetbalstadion van SK Londerzeel omstreeks 14.45 uur in elkaar zakte. Het gevolg van een dichtgeslibde kransslagader zou later blijken. “We hadden net een tochtje naar Brussel gemaakt. Mijn schoonvader reeds naast mij en begon plots te zwalpen. Hij viel op de grond en belandde met zijn gezicht vol op het asfalt”, doet Gunter het verhaal. “Ik wist meteen dat er iets mis was. Dit was geen manier waarop een fietser valt. Ik ben naar hem toe gelopen en merkte op dat hij niet meer ademde, niet meer reageerde en dat zijn polsslag weg was.”

Zonder een seconde twijfelen en enige achtergrond van eerste hulp, startte Gunter te reanimeren. “Ik ben blijven pompen tot hij plots naar adem hapte. Even leek Jean er door te komen maar niet veel later verloor hij opnieuw het bewustzijn”, vertelt Gunter verder. “Een van mijn twee vrienden verwittigde de hulpdiensten. De andere nam heel even de hartmassage over. Tot mijn schoonvader voor een tweede keer bij positieve kwam.”

Intussen was zowel een MUG-team en een ambulance gearriveerd. Op dat moment was de toestand van de zestiger opnieuw stabiel. “De spoeddokter dacht dat mijn schoonvader gewoon was flauwgevallen. Op dat moment leek er niets aan de hand te zijn. Tot hij onderzocht werd in het ziekenhuis van Jette”, klinkt het nog. “Daar vertelde de cardioloog dat zijn kransslagader zo goed als helemaal was dichtgeslibd.”

Na een zware operatie en een week ziekenhuis, mocht Jean opnieuw naar huis. “Maar hij is door het oog van de naald gekropen”, voegt Gunter’s schoonmoeder Paulette toe. “De dokters hebben gezegd dat mijn man dood is geweest. Tot twee keer toe. En dat mijn man nu nog leeft, is alleen maar te danken aan Gunter.”

Opmerkelijk is dat de Gunther nooit een EHBO-cursus heeft gevolgd. “Maar ik raad het iedereen aan om wel te doen”, zeggen Gunter en Paulette. “Die eerste minuten na een hartfalen zijn heel belangrijk. Eigenlijk zou dit verplicht moeten worden aangeleerd op school. De dokters hebben ons gezegd dat je van zodra je iets doet, je eigenlijk niets verkeerd kan doen. Buiten ribben breken. Maar dat is beter dan niets doen.”

Jean stelt het momenteel goed. Wel zal hij nog even moeten revalideren. Bij de val brak hij ook nog zijn kaak en liep hij verder nog een hersenschudding alsook verschillende schaafwonden op aan het hoofd. “De helm was helemaal ingedeukt. Gelukkig had hij die op”, luidt het nog.

Een tochtje met de fiets zit er momenteel nog niet meteen in. Al ziet Gunter dat in ieder geval zitten. “We gingen vaak fietsen. Enkele dagen voor dit incident, zijn we nog gaan fietsen. Toen was er trouwens nog niets aan de hand. Meer zelfs. Nog geen driehonderd meter voor hij in elkaar zakte, zei hij nog dat hij vreesde dat het zou gaan regenen”, aldus Gunter. “Dat hij in elkaar stuikte, kwam echt uit het niets.”

De band tussen schoonvader -en zoon zat al bijzonder goed. En die is nu alleen nog maar hechter geworden. “Ik ben hem bijzonder dankbaar”, besluit Paulette. Ook Jean zal de heldendaad van zijn schoonzoon niet snel vergeten: “Voor wat hij gedaan heeft, kan ik hem nooit genoeg bedanken.”

Hoewel de hele familie en met uitbreiding het hele dorp Gunter een held vindt, blijft de veertiger zelf eerder nuchter. “Geloof me gerust, ik heb geen heldendaad gedaan. Ik heb enkel instinctief gehandeld. Ik zou en kon mijn schoonvader daar zo toch niet laten liggen”, besluit Gunter. “Ik ben blij dat het positief is afgelopen. Het waren emotionele weken. Ik ben vooral blij dat hij er niets aan heeft overgehouden.”