VTM-journaliste Hannelore Simoens houdt van het ochtendgloren: “Sinds mijn ongeluk sta ik elke dag dankbaar op”

• 30 jaar (geboren op 1 juli 1990)
• is politiek journalist voor VTM Nieuws
• woont in Anderlecht met haar vriend Mathias Declercq (29)

“Ik sta altijd op met het gevoel dat ik de wereld aankan. Naar de avond toe wordt dat geleidelijk aan minder. ’s Ochtends heb ik ook geen zorgen, terwijl ik ’s avonds wel vaak pieker. Ik word altijd vanzelf wakker, rond 7.30 uur, enkele minuten voor mijn wekker afgaat. Dat is meteen het eerste wat ik doe: mijn wekker afzetten, want ik heb een hekel aan dat geluid.” 

“Ik ontbijt graag uitgebreid en neem er minstens een uur de tijd voor. Wat ik eet varieert, maar er moet chocolade inzitten, dat is de enige voorwaarde. Meestal drink ik bij mijn ontbijt een groene thee. Omdat ik journalist ben, lees ik dan ook alle kranten, maar dat deed ik eigenlijk al voor ik in de media werkte. En voor ik de papieren krant lees, heb ik in bed ook al alle nieuwsapps gecheckt. Je weet maar nooit: misschien is die nacht totaal onverwacht een regering gevormd en moet ik meteen vertrekken. (lacht) Zelfs op vakantie check ik eerst het nieuws. Het is de aard van het beestje. Op vrijdagen, wanneer de ministers vergaderen, sta ik vaak al in de Wetstraat om half acht om hun entrees te verslaan. Wij journalisten maken de ministers dan wakker met wat kritische vragen. (lacht)”

“Ik ben al meer dan tien jaar samen met mijn vriend, maar toen ik voor het eerst merkte hoe lang hij kon slapen, dacht ik: ‘Dit gaat nooit lukken’. Vooral op vakantie, want dan moest ik uren wachten voor hij wakker werd. Intussen zie ik er vooral de voordelen van in: ik heb ’s morgens de nodige me-time, en Mathias heeft dat ’s avonds. Hij is diegene die ’s avonds ook meestal kookt: zalig. Ik kan niet koken, maar zelfs mocht ik het kunnen: door de aard van mijn werk ben ik meestal pas thuis rond 20 à 21 uur.” 

“Ik ontmoette Mathias op de VUB, waar we allebei studeerden, en het was liefde op het eerste gezicht. Hij was een muzikant die van plan was om het er eens goed van te pakken tijdens zijn studententijd, maar daar is dus niet veel van in huis gekomen. Hij zag me en zei: ‘Jij wordt de vrouw van mijn leven’. En kijk, we zijn nog altijd samen. Hij is redactiechef bij het Brusselse magazine Bruzz. Hij heeft dus ook een link met het nieuws.”

“Een ander iemand met wie het op de VUB liefde op het eerste gezicht was, was Danira (Boukhriss Terkessidis, red.). We begonnen op dezelfde dag aan onze studies Taal- en Letterkunde en er was meteen een coup de foudre tussen ons. We hebben veel met elkaar gemeen, vroeger al, maar nu met onze job nog meer. Ik kon tot voor kort ook een bepaalde politicus overdag hebben geïnterviewd, die zij dan ’s avonds voor de camera kreeg als gast in haar talkshow 'Vandaag’. We bespraken dikwijls achteraf onze keuzes, of wat goed en minder goed was aan ons werk. Al moet ik tegelijkertijd toegeven dat ik nooit naar mezelf kijk op tv als ik vond dat het slecht ging.” 

“Danira en ik staan op dezelfde manier in het leven. In onze jobs kan alles zo serieus worden, terwijl wij ook het speelse, de fun, erin willen houden. Langs de andere kant is ze volgens mij eerder een avondmens. Gisteren stuurde ze me nog voor 8 uur ’s ochtends een bericht en ik dacht: ‘Zo vroeg wakker, Danira!’ (lacht)”

“Het eerste wat ’s ochtends door mijn hoofd schiet is 'count your blessings’ (tel je zegeningen, red.). Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb. Altijd al geweest, maar dat prent ik mezelf des te meer in sinds ik vorig jaar in een ernstig verkeersongeluk terechtkwam. Ik zat in de wagen en iemand reed al spookrijdend met 80 kilometer per uur op me af. Ik dacht echt: nu sterf ik dus. En tegelijk schoot het door mijn hoofd: maar mijn leven is goed geweest.”

“Ik was enkele minuten bewusteloos en werd weer wakker met tien mensen rond mij. De spoedarts zei meteen dat ik ontzettend veel geluk had gehad. Ik had mijn rug gebroken en moest maandenlang revalideren. Ik zat in een rolstoel, moest opnieuw leren stappen; eerst met twee krukken, dan met één, en ik heb drie maanden niet kunnen werken. Vandaar ook dat ik nu elke ochtend opnieuw blij opsta en mezelf inprent: count your blessings. Ik wil me focussen op wat ik wel heb. Ook al zal mijn rug wellicht voor altijd een chronisch pijnpunt blijven, ik ben in de eerste plaats blij met alles wat ik heb.”