“Lars was een gezonde jongen. Het ging goed op school, hij speelde lekker hockey en had leuke vrienden. Op zijn dertiende moest hij worden geopereerd aan een gedraaide teelbal. Hij herstelde snel, maar in de maanden daarna werd hij opeens angstig, depressief, agressief en extreem moe. We kregen hem niet meer wakker voor drie uur ’s middags. Hij durfde niet meer naar buiten, kon niet meer naar school. Sloot zich vaak op in de badkamer. Een ramp.”

Van meet af aan vermoedt Ellen, de moeder van Lars, dat er een verband is tussen de fysieke en psychische problemen van haar zoon. Maar de uroloog zag het anders: “Dit staat los van elkaar.” De kinderarts zat op dezelfde lijn.