“Een tijdlang kon ik niet luisteren naar muziek omdat het me te droevig maakte”. Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers blikt terug op een pittig coronajaar

Geen MIA’s dit jaar. Door de coronacrisis is beslist om de jaarlijkse Vlaamse muziekprijzen, voluit Music Industry Awards, voor één keer uit te stellen. In de plaats wordt van 8 tot en met 14 februari de Week van de Belgische muziek georganiseerd als liefdesverklaring aan alle artiesten van eigen bodem. En terecht, zegt Lara Chedraoui, want corona is één grote catastrofe voor de muzieksector, en bij uitbreiding de gehele cultuursector. 

“Voor iedereen is het covid-dik kijken. Je weet niet wanneer er verbetering komt. Bij mij heeft dat geleid tot de grootste identiteitscrisis ever. De dingen die ik het liefst van al doe, zingen en in de horeca werken, kan ik gewoon niet doen. Ik mis mijn wereld zo ontzettend hard: mijn muziek, mijn prettig gestoorde medemuzikanten, mijn collega’s in de horeca. En tuurlijk, intussen kan ik mij vervelen of met andere dingen bezighouden zoals lezen, maar dat gaat heel moeilijk omdat ik me niet kan concentreren. Mijn focus staat constant op paniek, om de simpele reden dat ik niet weet wanneer ik eindelijk weer op een podium kan staan en pinten kan serveren.”

“Soms denk ik er te hard over na. Dan stel ik me de vraag: is mijn job nog relevant in de maatschappij van vandaag? Het is duidelijker dan ooit dat onze samenleving volledig in het teken staat van geld verdienen. Maar daar mag ik eigenlijk niet over twijfelen. De impact van muziek en cultuur wordt zo fel onderschat, terwijl dat net twee zaken zijn die mensen samenbrengen. De horeca zeker. Iedereen verlangt ernaar om weer samen op café of op restaurant te gaan. Bovendien werkt die sector therapeutisch. Elke barman of -vrouw is een soort van sociaal assistent, want iedereen komt aan de toog z’n lief en leed delen. Dansen of stilstaand luisteren naar een optreden is ook dé ideale manier om stress van je af te laten glijden.”

“Er is zelfs een periode geweest dat ik niet naar muziek kon luisteren. Het maakte me te droevig. Dan dacht ik alleen aan de nadelen of was ik triest omdat ik niet naar optredens kon. Nu is het wat beter. Ik ben al mijn medemuzikanten zo dankbaar, dat ik op hun nummers kan dansen of dat hun lyrics en melodie me ontroeren tot tranen. Samen bouwen zij aan de soundtrack van deze apocalyptische wereld, alsof ze zeggen: alles komt weer goed. En daar geloof ik écht in.” 

Ze zal het zelf niet zeggen, maar Lara is hét voorbeeld van dat alles weer op z’n pootjes terechtkomt. De zangeres werd in april geveld door corona en wat volgde was een helse periode waarbij ze zeven weken thuis in afzondering doorbracht. “Op één avond ging ik slapen als een dertiger, de volgende ochtend werd ik wakker als een tachtiger. Ik kon gewoon niets meer. Zelfs praten lukte me wekenlang niet, omdat mijn longen waren aangetast. Achteraf gezien heb ik nog geluk gehad dat er geen blijvende schade is aan mijn longweefsel.”

“Het herstellingsproces gaat heel traag. Ik ben nog steeds aan het revalideren. Daarom was ik zo blij dat we in september zijn beginnen te werken aan de vierde plaat van Intergalactic Lovers. Ein-de-lijk had ik iets om handen. Maar dan kom ik in de studio om een lied te zingen en fuck. Na enkele minuten sta ik daar te hijgen van ik kan niet meer. Heel confronterend. Stiekem ben ik soms gelukkig dat ik niet moet optreden. Mijn lijf kan dat nog niet aan. Maar over het algemeen blijft het kak. Wat ik ervoor zou geven om weer naar andere artiesten te kijken en te luisteren hoe zij hun verhaal vertellen op een podium. Ik heb hun creativiteit nodig om die van mij te boosten.” 

“Ik draai al vijftien jaar mee in de muziekscene en sta nog elke dag versteld van de hoeveelheid kwaliteitsvolle muziek die er in ons landje gemaakt wordt. Vaak sta ik met grote ogen te kijken naar het talent van beginnende bands. En dat is een van de grootste voordelen van de Belgische muziekindustrie: iedereen begint al van jongs af aan muziek te spelen. Iedereen kent wel iemand die als tiener in een band zat. Dat is de max.”

Al dat talent verdient het om in de schijnwerpers te staan, vindt Lara. Volgens haar komt de Week van de Belgische muziek dus als geroepen. “Tegelijk is er een nood aan meer patriotisme. We zijn zo’n bescheiden volk, en dat siert ons, maar op onze muziek en cultuur mogen we écht fier zijn. Vergelijk het met Engeland of IJsland: daar hoor je op de radio quasi alleen maar muziek van eigen bodem, met af en toe een Amerikaanse hit ertussen. Dus waarom organiseren we geen Belgische maand, net als Tournée Minérale?”

Tijdens zo’n maand is de kans in ieder geval groter dat het grote publiek meer Belgische artiesten leert kennen. Waarschijnlijk ook een heleboel women to watch. “Op het podium zie ik steeds meer vrouwen”, lacht Lara. “Achter de schermen is het een ander verhaal. De werknemers in boekingskantoren, managers, geluidstechnici, producers,... Dat zijn bijna allemaal mannen.”

“Daar is dus nog werk aan de winkel. Maar zoals ik zei: achter een instrument of microfoon valt het best mee. Al is het wel zo dat succesvolle vrouwen nog steeds anders beoordeeld worden. Dan hoor je: ze zullen wel zover gekomen zijn dankzij hun looks. Via via weet ik dat er over mij bepaalde zaken de ronde gaan. Dat mijn gender of roots ook een rol spelen (de papa van Lara is Libanees, nvdr.). Ik probeer dat dan te zien voor wat het echt is: dat zijn mensen die hun onzekerheid projecteren op mij. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet door geraakt word, dat ik er zélf onzeker van word en moeilijk vind om die knop om te draaien.”

Als we haar vragen naar enkele muzikantes die we in de gaten moeten houden, begint ze een lang lijstje af te rammelen. “Reina Rasti, Sylvie Kreusch, en oh! Eefje De Visser. Een paar maanden geleden had ik een slechte dag en was ik aan het luisteren naar een Spotify-lijst op shuffle. Plots begon een nummer van Eefje en ik ben gewoon keihard beginnen te wenen. Hoe zij met woorden en melancholische melodieën speelt, dat is echt prachtig. Haar tekst kwam meteen bij mij binnen.”

“Ook van Stefanie Mannaerts van BRUTUS ben ik grote fan. Niet normaal hoeveel energie ze uitstraalt op een podium. En dan zie je haar ernaast en is ze het liefste, vriendelijkste en schattigste meisje dat je je kunt inbeelden. Ook niet onbelangrijk: ze is een verdomd goeie drumster en kan waanzinnig goed piano spelen. Echt een allround multitalent.” 

De Week van de Belgische muziek vindt plaats van maandag 8 tot en met zondag 14 februari, en is een initiatief van VI.BE, het aanspreekpunt voor artiesten en de muzieksector. Ook Willy, de rockzender van DPG Media, draait daarom alleen maar muziek van eigen bodem.

Isolde Lasoen doet oproep voor méér Belgische muziek door onze speakers: “Er is veel moedeloosheid bij de artiesten” 

Vrouwen in de muziek zijn nog steeds in de minderheid. “Het helpt niet dat ze afgerekend worden op hun uiterlijk”, zegt Noémie Wolfs