Deze vrouwen staken vandaag: “Als wij stoppen, draait de wereld vierkant”

Wat? “Vandaag doe ik voor één keer geen klop in het huishouden. Mijn partner steunt me daarin en neemt alle taken op zich. Hij gaat koken, de afwas doen en onze kat verzorgen. (lacht) Ik werk aan de Universiteit Gent, maar onze vakbonden hebben zich niet achter de Vrouwenstaking geschaard. Daarom leg ik samen met mijn collega’s om 12 uur het werk neer om naar het rectoraat te wandelen en daar een manifest voor te lezen.”

Waarom? “Ik ben opgegroeid in Spanje en zag daar vorig jaar met eigen ogen hoe honderdduizenden vrouwen op straat kwamen. Zó ontroerend! Toen ik hoorde dat er in België ook een Vrouwenstaking werd georganiseerd, wist ik: ik moet en zal meedoen.”

“Ik kan wel honderden redenen opsommen waarom de staking broodnodig is. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat ik op straat kan wandelen zonder lastiggevallen te worden. Dat is nu jammer genoeg niet het geval. Integendeel, de kans is groot dat je nagefloten wordt, dat je een opmerking naar je hoofd geslingerd krijgt of dat iemand je zelfs op een ongepaste manier aanraakt. Een beetje respect, is dat nu te veel gevraagd?”

“Een tweede reden heeft te maken met mijn werk. Ik ben aan het doctoreren aan de faculteit Bio-Ingenieurswetenschappen. Zowat de helft van alle doctoraatsstudenten zijn vrouwen, maar hoe hoger je op de ladder klimt, hoe meer je omringd wordt door mannen. Er zijn amper vrouwelijke postdoctorale onderzoekers of professors. Dat is zo oneerlijk, en daar wil ik verandering in brengen.”

Wat? “Ik ga staken! Meer zelfs: samen met een aantal anderen organiseren we vandaag het Women’s Strike Festival op het Theaterplein in Antwerpen. Tijdens dat festival kunnen bezoekers workshops volgen, een hapje eten of drinken, maar ze kunnen ook ontdekken op welke manieren ze kunnen opkomen voor vrouwenrechten. En bij een festival hoort een streepje muziek, dus er komen ook verschillende vrouwelijke bands en artiesten spelen. Daarnaast werk ik bij het vrije radiostation Radio Centraal. Vandaag gaan we 8 uur lang praten en debatten voeren over vrouwenrechten.”

Waarom? “Al van kleins af aan weet ik hoe belangrijk vrouwenrechten zijn. Mijn moeder was het slachtoffer van geweld, en ze is de grootste feminist die ik ken. Ze heeft me helemaal alleen opgevoed en heeft ons met z’n tweetjes uit een zeer moeilijke situatie gesleurd. Het enige wat ze nooit heeft kunnen doen, is op straat komen om aandacht te vragen voor vrouwenrechten. Dat wil ik nu in haar naam doen.”

“Tegelijk neem ik ook deel aan de Vrouwenstaking voor alle dames die niét kunnen staken. Niet iedereen kan profiteren van het privilege om op straat te komen. In mijn vriendenkring zijn er bijvoorbeeld verschillenden die werken met een interimcontract. Als zij één dag niet komen opdagen om te staken, moeten ze de volgende week niet meer terugkomen.”

“Nog een persoonlijke reden is dat ik ontzettend begaan ben met geweld tegen vrouwen. Al heel mijn leven eigenlijk. Ik heb ook een tijdje in Latijns-Amerika gewoond, waar duizenden vrouwen sterven door ‘femicide’. Oftewel het doden van vrouwen puur omdat ze vrouw zijn. Daar heb ik samengewerkt met verschillende organisaties om dat probleem te bestrijden.”

“Ik hoop vooral dat de staking duidelijk maakt dat de wereld vierkant draait als vrouwen het werk neerleggen. Dat gaat trouwens niet alleen over betaald werk, maar evengoed onbetaalde taken. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik zie hoe vriendinnen zich in allerlei bochten moeten wringen om hun kinderen op te halen van school en af te zetten bij de blokfluitles. En ondertussen moeten ze ook de was en de plas op zich nemen. Mijn mannelijke vrienden kunnen - zeker in het huishouden - nog een tandje bijsteken.” 

Wat? “Vandaag kan je me vinden onder de stadshal in Gent. Daar organiseer ik een infopunt om voorbijgangers op de hoogte te houden over de staking en waarom die net zo belangrijk is.”

Waarom? “Waarom ik staak? Heel simpel: vrouwen hebben nog steeds niet dezelfde rechten als mannen. Voor de wetgeving zijn we gelijk, maar de praktijk zit toch een beetje anders in elkaar. In realiteit ervaren veel vrouwen nog discriminatie en vooroordelen. Daarbovenop komt nog eens dat alle schoonheidsidealen ervoor zorgen dat veel meisjes worstelen met hun zelfvertrouwen. Ik weet waarover ik spreek: in het middelbaar werd ik gepest omdat ik wat dikker was. Daardoor was jarenlang té gefocust op mijn uiterlijk, kledij en make-up en schonk ik te weinig aandacht aan mijn zelfontplooiing en andere dingen die er wel toededen.”

“Dat slechte zelfbeeld kan de rest van je leven zelfs beïnvloeden. Sommige vrouwen durven door een gebrek aan zelfvertrouwen zelfs geen opslag vragen. En als ze het wel doen, krijgen ze vaak het deksel op de neus omdat ze ‘te opdringerig’ overkomen. Dat helpt de loonkloof ook niet uit de wereld.” 

“Met de Vrouwenstaking wil ik ook aandacht vragen voor seksueel geweld. Ik ben zelf een slachtoffer van seksueel misbruik ... Het is en blijft moeilijk om aangifte te doen, zeker als er sprake is van aanranding of verkrachting binnen een relatie. Het vraagt gewoon ongelofelijk veel moed om geweld binnen een relatie te melden.”

“Tot slot ben ik van mening dat ik als vrouw niet vrij ben zolang andere vrouwen niet vrij zijn. Dat klinkt vaag, maar daarmee doel ik op dames met een migratieachtergrond, vrouwen in armoede of alleenstaande moeders. Zij moeten tegen heel wat vooroordelen opboksen en verdienen gerust meer aandacht.” 

Wat? “Vorig jaar heb ik deelgenomen aan de mars tegen seksisme van Campagne Rosa. Dit jaar organiseer ik hem mee! Ik ga ook een speech geven, best spannend.”

Waarom? “Momenteel volg ik de masteropleiding gender en diversiteit aan de UGent. Zeggen dat ik gepassioneerd ben door gender, feminisme en hoe het onze samenleving beïnvloedt, is nog een understatement. De reden? Wij vrouwen moeten meer rechten krijgen. Zo las ik recent een artikel dat 1 op de 3 gepensioneerde vrouwen moet rondkomen met minder dan € 750 per maand. Slechts 1 op de 5 mannen zit in hetzelfde schuitje. En zo kan ik nog heel veel voorbeelden opsommen. Denk maar aan de loonkloof, de objectivering van het vrouwenlichaam of het feit dat vrouwen nog steeds meer huishoudelijke taken op hun schouders nemen.”