Babyboom in de dierentuinen: waarom vinden we babydieren nu juist zo schattig?

2019 wordt een druk jaar in de kraamkliniek genaamd Pairi Daiza. Begin deze maand werd trots de zwangerschap van witte neushoorn Madiba aangekondigd en gisteren voegde het dierenpark daar nog een tweede neushoornverwachting aan toe, van Madiba’s haremgenote Ellie. Beide dames zouden in de herfst moeten bevallen. Ook in het olifantenverblijf kan de doopsuiker stilaan klaargezet worden, want Aziatische olifant Aye Chan May is gisteren bevallen van een kalfje en ook Farina verwacht later dit jaar nog een kleine spruit voor de kudde.

In Antwerpen is het al evenzeer babyborrelen, want in de Zoo werd een schattige okapibaby geworpen. Mama Lindi werd er een tijd geleden gematcht aan Bondo - het mannetje dat van alle dierentuinokapi’s ter wereld trouwens de belangrijkste genen bezit - en schonk op 26 januari na 14 maanden zwangerschap het leven aan een flinke kerel van 24,5 kilogram. Op zijn wankele stelten stak hij gisteren voor het eerst zijn snoet naar buiten. In het gorillaverblijf was het dan weer Thandie die met alle aandacht ging lopen. Het gorillaatje werd in november geboren en geniet deze week voor het eerst van de vroege lentezon.

Onhandige babyolifantjes, een mini-orang-oetan, een koddige bonobo, twee wankele kordofangirafjes en een blauwgespikkeld pijlstaartrogje: de kasten van onze dierentuinen stonden de afgelopen jaren eivol geboortekaartjes. Babyfoto’s worden naar hartenlust gedeeld en verspreid op sociale media. Slim, want de bezoekers smelten bij het zien van die overvolle crèche. En ze komen maar wat graag langs om die portie schattigheid met eigen ogen te zien. Wie herinnert zich niet de ellenlange rijen voor babypanda Tian Bao in Pairi Daiza? Baby’s leggen de Zoo, Planckendael en Pairi Daiza geen windeieren. Jaar na jaar zien ze hun bezoekersaantallen stijgen. De Zoo telt meer dan 200.000 abonnees, Pairi Daiza heeft er momenteel 120.000. Het waren er voor beide nooit meer.

Maar hoe komt het dat we babydieren zo schattig vinden? Zoöloog en Nobelprijswinnaar Konrad Lorenz maakte er een studie over. “Ze doen ons denken aan mensenbaby’s. Ten eerste hebben ze een hoofd dat in verhouding met de rest van het lichaam te groot is. De oogjes liggen ook dicht bij de veel te korte neus, de pootjes zijn kort en ze bewegen onhandig. En hun speelse karakter maakt hen extra schattig. Wie kan er naar twee vechtende tijgertjes kijken zonder te glimlachen?”

Michael La Barbera van de universiteit van Chicago: “De evolutie heeft ervoor gezorgd dat we ze schattig vinden. Omdat we de link leggen met mensenbaby’s, vinden we alle baby’s schattig. En als we weten dat een wezentje een baby is, dan zegt ons instinct dat we de diertjes moeten beschermen en verzorgen.”