•  Architecte Cerina Marchetta runt met haar broer en zus het familiebedrijf Marchetta Familiebouwers. 
• Ze werd in 2019 uitgeroepen tot aannemer van het jaar.
•  In het nieuwe VTM-programma Huis Gemaakt fungeert ze als jurylid.
•  Ze woont met haar man en twee kinderen in Opoeteren. 
•  Gemiddeld slaapt ze 6,5 à 7 uur per nacht.

“Ik sta heel graag vroeg op, maar ik kan moeilijk uit mijn bed. Het is een contradictie die elke ochtend een beetje pijn doet. De dag start dus telkens met een uitdaging. Als mijn snoozeknop niet wint, ben ik om 6 uur uit de veren. Maar ligt mijn bed te zacht, dan bezwijk ik. Gelukkig slechts nu en dan. Mijn wilskracht is meestal een stuk sterker dan mijn goesting om te snoozen. Ook in het weekend blijf ik niet per se lang liggen. Een dag verslapen is zo’n zonde. Vierentwintig uur is al zo kort. Ik zou elke dag eindeloos willen rekken. En net omdat ik in één dag nooit genoeg gepropt krijg, begin ik er graag extra vroeg aan. Om die pret zo lang mogelijk te laten duren.”

“Hoewel ik altijd meteen wakker ben, zet ik toch eerst en vooral koffie. Ik kan de dag niet beginnen zonder. Dan de boekentassen van de kinderen klaarmaken, zorgen dat iedereen gewassen raakt en mijn kroost naar de voorschoolse opvang brengen zodat ik tegen 8 uur op kantoor ben. Eigenlijk ben ik een ochtend- én een avondmens. Ik ben vooral geen namiddagmens. Daarom plan ik na de middag afspraken of licht werk. Geen ingewikkelde berekeningen die opperste concentratie vragen, maar wel bezig blijven, vooral niet stilvallen. En vanaf een uur of vier zit ik in mijn actieve avondmodus en kan ik weer de wereld aan. Eenmaal thuis check ik het huiswerk. Mijn mama kookt, dus daar hoef ik me – halleluja – niet mee bezig te houden. Na het eten focus ik op de kinderen en zodra ze slapen, installeer ik me terug voor mijn laptop of ga ik sporten. Dat doe ik zo’n driemaal per week. Ik heb er nood aan om mijn hoofd leeg te maken, om me fysiek af te matten, en dat is de enige manier die werkt. Alleen als ik op die crossfit sta te zweten, denk ik nergens anders aan. Alleen maar: och God, ik ben aan het afzien.”

“Mijn man zegt weleens dat ik niet te veel hooi op mijn vork mag nemen, maar we zijn een bedrijf in volle groei. Dan heb je niet veel keuze, de dingen moeten vooruitgaan en ik tel mijn uren niet. Ik sta daar niet echt bij stil. Als het toch eens te veel dreigt te worden, maak ik een weekend vrij en hou ik onze agenda leeg. Ik heb veel energie, maar ik eet ook gezond en ik sport. Dat helpt. Sterker nog, die combinatie heeft een invloed op mijn prestaties. Het maakt me veel alerter. Als ik stress heb, durf ik nog weleens naar ongezonde kost te grijpen, en dan weet ik weer waarom ik die mijd. Ik word meteen afgestraft, mijn energieniveau zakt ­instant onder nul. Hoe meer suikers, hoe minder fut. Vooral ’s middags, het levert me gegarandeerd een megadip op.”

“Werken zit ons in de genen. Mijn papa richtte het bedrijf in 1985 op samen met zijn broer. Eerst bij ons thuis, met de bouwmaterialen gestapeld in de achtertuin. Wat later verhuisden ze en het bedrijf is meegegroeid. Samen hebben ze heel hard gewerkt, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. We werden er heel spontaan bij betrokken. Folders vouwen voor de opendeurdagen en ons opjutten: wie er het meest vouwde, kreeg 50 frank. Dat we samen het familiebedrijf zouden voortzetten, was dus misschien wel te verwachten.” 

“Ik wilde jarenlang metselaar worden – wat uiteindelijk te zwaar bleek – mijn zus heeft fotografie gestudeerd en mijn broer wilde altijd al met zijn handen werken, dus die ging meteen ervaring opdoen op de werf. Een aparte, maar goeie combinatie. We doen alle drie ons eigen ding, maar samen staan we sterk. Als tweede generatie willen we het werk van onze papa voortzetten. Hij heeft de basis gelegd, wij ­bouwen erop voort. Letterlijk zelfs.” 

“Ik communiceer open en eerlijk en geef doordachte feedback. Geen gratuite kritiek, geen drama of gedoe, maar de dingen wel benoemen. Alleen zo kan je er beiden van leren en beter worden. Ik hou niet van zwijgen en je ­ongenoegen inslikken tot de bom ontploft. En ik heb het ook niet voor mensen die schijnbaar tevreden zijn, maar plots van het toneel verdwijnen. Dat is mijn stijl niet, ik ben rechtuit. Want alles loopt makkelijker als je duidelijk bent.” 

“Ook in Huis Gemaakt communiceer ik zo eerlijk, helder en duidelijk ­mogelijk. Misschien is dat wel de reden waarom ze me vroegen. Zo pak ik de dingen aan, en dat ben ik verschuldigd aan de ­kijkers, de programmamakers en de kandidaten. Het leven is één lang leerproces, en vooral van tegenslagen steek je iets op. De ­selectie niet halen of dat huis niet winnen mag dan nu misschien wel een ramp lijken, ook daar zit ongetwijfeld een waardevolle les in waar je iets mee kan aanvangen.” 

Zanger Stan Van Samang: “Ik hunker naar het podium. Het is een rouwproces dat bijna fysiek pijn doet” (+)

Tv-maker Kobe Ilsen is graag vroeg uit de veren om te verbouwen: “Tijdens de eerste lockdown deed ik maanden niets. Dat vond ik heftig” (+)

Woestijnvis-producer Inge Sierens is het productiefst in de ochtenduren: “Regelmaat is een tegengif voor de chaos in mijn hoofd” (+)