Talbot House op zoek naar verhalen uit de Tweede Wereldoorlog: “Hoe persoonlijker de getuigenissen, hoe beter”

Hoewel van het Talbot House in Poperinge momenteel de deuren open zijn, komt er weinig volk over de vloer. De reden daarvoor hoeven we niet te noemen, corona houdt de bezoeker weg. Ook de vele Britse vrijwilligers zijn er momenteel niet bij. De nieuwe tentoonstelling staat een beetje eenzaam te wachten op toeristen.

Ondertussen doet vrijwilliger Jan Louagie, vader van manager Simon Louagie, verder met zijn onderzoek naar hoe het het Talbot House verging in de Tweede Wereldoorlog. “Het Talbot House werd bij het uitbreken van de oorlog gebruikt om Britse burgers uit de streek te evacueren”, vertelt Jan. “Er werden vooral vrouwen en kinderen samengebracht om hen richting Duinkerke te brengen en vandaar naar Engeland. Transport hadden ze niet, ze moesten te voet naar Frankrijk.”

“In mei 1940 bezetten de Duitsers Poperinge. Aanvankelijk sliepen er Oostenrijkse soldaten in het tuinhuis en bleven ze weg uit het Talbot House. Ongelooflijk maar waar, maar het Talbot House bleef open voor bezoek. Op een bepaald moment begonnen de Duitsers ambetant te doen en in juli 1941 eisten ze het huis op en moest iedereen buiten. De toenmalige voorzitter van de vzw Talbot House, Arthur Lahaye, trommelde enkele sympathisanten op, vooral WO I-oudstrijders, om tijdens de nacht het pand volledig leeg te halen. De Duitsers waren woest, maar Lahaye antwoordde dat ze enkel de woning hadden opgeëist en niet de inboedel”, aldus Jan.

“Een ander verhaal is dat van BBC-reporter Frank Gillard die in de jaren 30 conciërge geweest was in het Talbot House. Die verslaggever trok met de geallieerde troepen mee en bij het binnenkomen van Poperinge wou hij weten hoe het met het huis was gesteld. De man maakte er een verslag over en daarin was te horen dat bij de bevrijding de Duitse borden nog op tafel stonden. Wellicht was de bezetter er halsoverkop vandoor gegaan.”

Op het einde van de oorlog verbleven er Britse soldaten bij gastgezinnen in de stad en die kwamen bij het Talbot House vaak over de vloer. Jan en Simon doen nu een oproep naar de Poperingenaren die nog iets te vertellen hebben over die periode. “Hoe meer persoonlijke verhalen, hoe beter”, klinkt het. “Onze uiteindelijk bedoeling is om de geschiedenis te vertellen aan de bezoekers. We merken immers dat meer en meer mensen geïnteresseerd zijn in wat er zich hier tijdens WO II heeft afgespeeld.”

Niet alleen het Talbot House is op zoek naar getuigenissen, ook het stadsarchief van Poperinge doet dat. “Vanuit het archief is het inderdaad onze bedoeling om verhalen te verzamelen. Terwijl het Talbot House vooral getuigenissen zoekt die aan het huis verbonden zijn, doen wij dat voor de stad. In onze missie staat het trouwens vrij letterlijk: ‘We helpen je om de verzamelde verhalen uit het verleden zélf te ontdekken en voor de toekomst te bewaren.’ We bewaren die zowel digitaal (via scans en interviews) als analoog (archief of foto’s op papier). Binnen deze context is het de bedoeling van ons archief om als verzamel- en bewaarpunt van de bronnen te fungeren”, besluit Tijs Goethals, intergemeentelijk archivaris Poperinge-Vleteren.