Jan Winters was de laatste inwonende priester op het Sint-Hubertuscollege. Tot op de laatste dag stond zijn deur open voor iedereen die nood had aan een babbel. Zo kwam onze krant bijna drie jaar geleden nog bij hem op bezoek toen hij op school een Tsjetsjeens gezin opving. Dagelijks ging hij kijken naar de werken aan de nieuwbouw van de school en sloeg hij een praatje met toevallige passanten. Op woensdag 13 november stond hij op, maar voelde hij zich niet lekker. Enkele uren later blies hij zijn laatste adem uit.

De kerk van Neerpelt-centrum zat bijna bomvol voor de afscheidsplechtigheid van Winters. Als priester had hij die dienst goed voorbereid. Hij koos zelfs de teksten die werden voorgelezen, waaronder een passage uit het welbekende sprookje ‘De Kleine Prins’ van Antoine de Saint-Exupéry. Ook de tekeningen op het boekje van zijn plechtigheid, van de hand van tekenaar Bart Proost, had hij zelf gekozen. Deze bevatten drie koningen, verwijzend naar Café In de drie Koningen uit Linde Peer, waar Winters geboren en getogen was. Wat de muziek betreft, werd er gekozen voor de klassieke versies van onder meer Mozart.

In de kerk zaten ook heel wat jeugdige mensen. Het symboliseerde de blijvende indruk die Winters nog steeds naliet op ‘het College’. Namens de school nam campusdirecteur Eric Hendriks het woord. “Jan heeft 65 jaar deel uitgemaakt van het college. Hij was een man van ideeën en zocht altijd mee naar oplossingen. Zo stond hij aan de wieg van de oprichting van ‘Sporting Neerpelt’. Hij was ook de bedenker van de jaarlijkse voettocht en fietstocht op school. Het waren concepten die later in heel Vlaanderen werden overgenomen.”

De campusdirecteur benadrukte ook de inzet van Winters op sportief en cultureel vlak. “Hij was één van de grote voorstanders van een eigen sporthal op school en beleefde de komst van de Hubertushal vanop de eerste rij. Cultuur bleef één van zijn grote liefdes. Nog steeds stond hij op de eerste rij wanneer jong talent zich aandiende. Zo was hij tot zijn laatste dag betrokken bij de concerten van De 4-Jaargetijden en miste hij geen enkele première van Imago Tijl en Lapsus In Dubio.” Onlangs werd hem zelfs een privéconcert van het schoolkoor in zijn living gegund.

Winters stond ook bekend omwille van zijn inzet voor leerkrachten op het college. Wanneer iemand een mindere dag had, luisterde hij met veel empathie naar de verhalen. Steevast nodigde hij de mensen uit om voetbal bij hem te komen kijken en dat ging altijd gepaard met een drankje en een hapje. “Hij was een Bourgondiër en wou altijd delen”, gaf Hendriks ook mee. Verder werd zijn uitgesproken mening en zijn gevoel voor gezelligheid (onder meer bij ‘De Zondagsvrienden’ die wekelijks naar de eucharistie gingen) geprijsd.

Tijdens zijn laatste jaren strooide Winters met levenswijsheden. “Gelukkig word je door anderen gelukkig te maken”, was één van zijn adviezen. Met hem sterft ook een deeltje van het Sint-Hubertuscollege.