Ingrid V.M. uit Oud-Heverlee geraakte zo’n 15 jaar geleden verwikkeld in persoonlijke problemen. Haar man dronk en toen die haar verliet, stond ze er alleen voor met drie kinderen. V.M. kreeg haar leven niet meer op de rails en de veroordelingen in de politierechtbank stapelden zich. De orde der artsen riep haar op het matje, maar ze verscheen nooit op het appel. Ondanks haar schrapping bij zowel de orde als het Riziv bleef V.M. patiënten ontvangen. Het uithangbord aan haar praktijk bleef onaangeroerd, terwijl ze zelfs de juiste apparatuur niet meer voorhanden had om haar job uit te oefenen. Begin 2016 klopte de 69-jarige Norbertine Piot aan bij V.M. voor een uitstrijkje. Ze kenden elkaar via het kapsalon van de dochter van Piot, waar de dokteres vaste klant was. De resultaten van het uitstrijkje bleken “negatief” volgens V.M, die het nooit naar een labo bracht. Maar Piot bleef sukkelen met buikklachten. 

Toen ze een andere dokter om een ‘second opinion’ vroeg, kwam het harde verdict. De baarmoederhalskanker zat in een ongeneeslijk stadium 4. Met chemobehandeling kon de vrouw enkel nog tijd kopen. Dat er zoveel kostbare tijd verloren ging, zit de nabestaanden erg dwars. Piot overleed op 20 november 2017. V.M. riskeert 2 jaar cel met probatie-uitstel voor valsheid in geschrifte, onwettige uitoefening van geneeskunde en schuldig verzuim. Dat laatste wordt staalhard ontkend door de verdediging. “Haar schrapping als arts is hier niet relevant. Ze heeft 23 jaar ervaring en ze zou ook dezelfde beslissing genomen hebben als ze vandaag nog gynaecologe was. We weten ook niet wat de uitkomst was geweest als er de eerste keer een andere diagnose was gesteld. Er is geen wetenschappelijk uitsluitsel”, stelde de verdediging die geen oorzakelijk verband zag met de dood van Piot. Die zag het openbaar ministerie wel. “Ze wist dat bepaalde symptomen konden wijzen op kanker, maar men verwijst niet door.” De dochter van Piot reageerde geëmotioneerd in de rechtbank. “Ik vertrouwde haar en ik snap niet dat ze ons nog altijd de indruk gaf dat ze als arts werkte.” 

Dat V.M. door de mazen van het net kon glippen en zolang onder de radar bleef, is niet verwonderlijk. “Wij kunnen dat niet nagaan”, zegt Michel Deneyer van de orde van geneesheren. “Dat is een lacune in de wetgeving. Wij hebben geen controleurs in huis. Elke schorsing of schrapping melden wij aan het Riziv, het kadaster en het parket. Maar dat is voor het gerecht niet de hoogste prioriteit. Je moet al bijna als ‘mystery guest’ langsgaan om zo iemand te betrappen. Wij zijn al lang vragende partij voor de aanpassing van de wet, die ondertussen 52 jaar oud is. Met de komst van de digitalisering zullen zulke gevallen door de mand vallen. Maar nu zitten we nog in een hybride situatie met papieren en elektronische getuigschriften. Acht jaar is natuurlijk lang, maar hoeveel patiënten had ze nog? Als die mee vals willen spelen, kan je dat niet tegenhouden.” De rechter doet uitspraak op 7 oktober.