Strandbloemen erkend als immaterieel erfgoed

Vanwaar de traditie precies komt is onduidelijk, wel is zeker dat het al sinds het interbellum van generatie op generatie wordt doorgegeven. Vooral de opkomst van het massatoerisme na de tweede wereldoorlog zorgde voor meer spelende kinderen aan de kust en dus ook voor een toename van strandbloemenwinkeltjes. “Zelfs nu blijft de kern van het spel ongewijzigd: je maakt bloemen van papier, prikt ze in een toonbank van zand, lokt klanten en neemt schelpen in ontvangst als betaling voor je koopwaar. Ook de knutseltechnieken en materialen met crêpepapier, houten stokjes en metaaldraad zijn tot op vandaag grotendeels hetzelfde gebleven, al kunnen er kleine verschillen zijn per kustgemeente en per familie”, vertelt Triene Vandenbussche, deskundige Kusterfgoed.

De traditie heeft ook zijn voordelen. “Elke zomer stimuleert de verkoop van strandbloemen de creativiteit en het contact tussen lokale kinderen en vakantiegangers uit binnen- en buitenland. De kinderen leren hierbij heel wat skills. Zo raken ze niet alleen bedreven in verkooptechnieken en prijssetting, maar leren ze ook communiceren met kinderen die een andere taal spreken. De strandbloemenverkoop is dus niet alleen een traditie die de verschillende generaties binnen een familie verbindt, maar ook kinderen van verschillende achtergronden samenbrengt.”