De Kroeg in 10 straffe verhalen

"De Dolle Mol in Brussel was het trefpunt van linkse, anarchistische denkers. Het werd altijd al in de gaten gehouden door de overheid. Ze bestond al in de jaren zestig, maar ging acht jaar geleden dicht. Hier hebben we het plan gesmeed om het pand te kraken en er een avond te houden. We installeerden in het pand een biertap en muziekinstallatie en gingen ervan uit een leuk weekend te beleven. Maar dat mondde uit in een periode van twee maanden, want de eigenaar had niet door wat er met zijn pand gebeurde. Barman Arne Ballière liep er zelfs twee maanden lang met hetzelfde kostuum rond." Het café ging na twee maanden dicht, maar is nu opnieuw open.

"In de Dwarsstraat opende ik halfweg de jaren zeventig een shoarmazaak - allee, pitazaak - waar je de bestelling door een raam kon krijgen. Het was de allereerste in heel België. Het idee pikte ik op in Amsterdam. Daar sloten de cafés al om 1 uur 's morgens en volgde een soort afterparty in die pitazaken. Ik had er veel succes mee."

"In de Sint-Franciscusstraat richtte ik een theaterzaal in. Ik noemde het Theiater en in het midden van de naam aan de gevel, stak een ei in het logo. Ik programmeerde jazz en kleinkunst. Wim Decraene, Raymond van het Groenewoud en Johan Verminnen traden er op. Trouwens, Wim Decraene lanceerde hier zijn carrière. Hij was straatmuzikant en verbleef twee maanden lang in De Kroeg. Ook met Verminnen heb ik nog altijd een goeie band." Het theaterproject liep van 1980 tot 1985.

"Duizend dagen voordat het millennium inging, pootte ik een poort neer nabij het gerechtsgebouw. Het waren twee containers met daarop een derde die dwars erover stond. Elke nacht om middernacht duwde ik op een afstandsbediening om een dag te laten aftellen. Twee keer per jaar werd er bij die poort ook een feestje gehouden."

"Ik hou ervan om mensen op te vangen die gestrand zijn of die iets hebben tegengekomen. Ook straatmuzikanten heb ik regelmatig over de vloer gehad. Per jaar komen er zowat honderd naar De Kroeg. Zo is er een Amerikaans muzikant, Reginald Lewis, die altijd naar het café komt en overnacht als hij in Oostende is. Mensen die vrij zijn, perspectief hebben, mensen die dromen; daar hou ik van. Stefaan Tanghe van De Grote Post of Luc Muylaert van Theater Aan Zee, die zijn hier allemaal al eens blijven slapen."

"Ik wou van De Kroeg tot een echte vrijplaats maken. Er zijn mensen van Aalst en Leuven die altijd naar hier komen, maar evengoed Slovenen of kennissen uit Malta. Die mensen komen hier puur toevallig, maar nestelen zich zodra ze zich thuisvoelen, en dat is snel. Ik hou altijd contact met iedereen. Een Amerikaanse vriend kwam na 15 jaar nog eens naar Oostende en De Kroeg terug. In een vlaag van nostalgie wou hij op zolder blijven slapen. Een dag later vertrok hij weer en liet 50 euro op de toog achter. 'Dat is nog van toen', vertelde hij me."